«Κύριε διευθυντά, δεν έβαλα το φάκελο στην τσέπη σας εκείνο το βράδυ!… αλλά το βράδυ της επόμενης παράστασης… Σταθείτε… ήταν το βράδυ που ο κύριος υπογραμματέας του Κράτους στη Σχολή Καλών Τεχνών…»
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο κύριος Ρισάρ σταματά απότομα τη μαντάμ Ζιρί…
«Μα, ναι… είναι αλήθεια», λέει αναπολώντας, «θυμάμαι…, τώρα θυμάμαι! Ο κύριος δεύτερος γραμματέας του Κράτους είχε έρθει στα παρασκήνια. Με ζήτησε. Κατέβηκα για μια στιγμή στο φουαγιέ του χορού. Βρισκόμουν στα σκαλιά του φουαγιέ… Ο κύριος δεύτερος γραμματέας του Κράτους και ο σύμβουλός του ήταν στο φουαγιέ… Ξάφνου, γύρισα πίσω… και σας είδα που περνούσατε πίσω μου… μαντάμ Ζιρί… Μάλιστα, μου φάνηκε πως μ' αγγίξατε… Δεν υπήρχε κανείς άλλος πίσω μου… μόνο εσείς… Α! είναι σαν να σας βλέπω…»
«Λοιπόν, μάλιστα… αυτό είναι, κύριε διευθυντά! Αυτό είναι! Μόλις είχα ολοκληρώσει την αποστολή που είχε σχέση με την τσέπη σας! Μα την αλήθεια, κύριε διευθυντά… η τσέπη σας είναι πολύ βολική!»
Για μια ακόμη φορά, η κυρία Ζιρί συνοδεύει τα λόγια της με κίνηση… Περνά πίσω απ' τον κύριο Ρισάρ, τόσο γρήγορα, που ακόμη κι ο Μονσαρμεν, που τώρα την παρακολουθεί και με τα δυο του μάτια, αιφνιδιάζεται, κι αφήνει το φάκελο μέσα στην τσέπη του κυρίου διευθυντή.
«Πράγματι!» αναφωνεί ο Ρισάρ λίγο χλομός… «Ήταν πολύ έξυπνο αυτό εκ μέρους του Φ.τ.Ο. Το πρόβλημα γι' αυτόν είχε ως εξής: έπρεπε ν' αποφύγει κάθε επικίνδυνο ενδιάμεσο ανάμεσα σ' εκείνον που δίνει τα είκοσι χιλιάδες φράγκα και σ' εκείνον που τα παίρνει! Δεν μπορούσε να βρει καλύτερη λύση από το να 'ρχεται ο ίδιος να τα παίρνει απ' την τσέπη μου δίχως να τον παίρνω είδηση, πράγμα εύκολο σχετικά, από τη στιγμή που δεν ήξερα καν πως τα λεφτά βρίσκονται στην τσέπη μου… δεν είναι αξιοθαύμαστο;»
«Πραγματικά αξιοθαύμαστο! Δεν υπάρχει αμφιβολία», υπερθεμάτισε ο Μονσαρμεν… «μόνο που ξεχνάς Ρισάρ, πως είχα δώσει κι εγώ δέκα χιλιάδες φράγκα και πως στη δική μου τσέπη δεν έβαλαν τίποτα!»
18
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΕΡΓΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΜΑΝΑΣ
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φράση του Μονσαρμέν έκφραζε μ' έναν τρόπο πολύ ξεκάθαρο τις υποψίες του για τον Ρισάρ. Μετά από θυελλώδεις εξηγήσεις, ο Ρισάρ κατάληξε πως από δω και στο εξής θα υπόκυπτε σε όλες τις επιθυμίες του Μονσαρμέν, με στόχο ν' ανακαλύψουν αυτόν τον άθλιο που τους κορόιδευε.
Έτσι, φτάνουμε στη στιγμή του «διαλείμματος του κήπου», στη στιγμή που ο κύριος Ρεμί, ο γραμματέας, που τίποτα δεν του ξεφεύγει, παρατήρησε την παράξενη συμπεριφορά των διευθυντών του. Από δω και μπρος, τίποτα δε θα 'ναι ευκολότερο από να εξηγήσουμε τις τόσο παράξενες και κυρίως τόσο αταίριαστες με τη διευθυντική αξιοπρέπεια συμπεριφορές των κυρίων Ρισάρ και Μονσαρμέν.
Η συμπεριφορά τους είχε σφραγιστεί από την αποκάλυψη που τους έγινε. 1ο) Εκείνο το βράδυ, ο Ρισάρ έπρεπε να επαναλάβει ακριβώς τις κινήσεις που είχε κάνει την πρώτη φορά που εξαφανίστηκαν τα είκοσι χιλιάδες φράγκα. 2ο) Ο Μονσαρμέν δεν έπρεπε να χάσει λεπτό από τα μάτια του την πίσω τσέπη του Ρισάρ όπου η μαντάμ Ζιρί επρόκειτο να βάλει τα δεύτερα είκοσι χιλιάδες φράγκα.
Έτσι, ο κύριος Ρισάρ πάει και κάθεται στην ίδια ακριβώς θέση που βρέθηκε όταν χαιρέτησε το δεύτερο γραμματέα του Κράτους στη Σχολή Καλών Τεχνών, έχοντας δυο βήματα πίσω του τον κύριο Μονσαρμέν.
Η μαντάμ Ζιρί περνά, ακουμπά τον κύριο Ρισάρ, αφήνει τα είκοσι χιλιάδες φράγκα στην πίσω τσέπη του διευθυντή της κι εξαφανίζεται…
Ή μάλλον, την εξαφανίζουν. Εκτελώντας τη διαταγή του Μονσαρμέν, ο Μερσιέ κλειδώνει την καλή αυτή γυναίκα στα γραφεία της διοίκησης. Έτσι, η γριά δε θα μπορέσει να επικοινωνήσει με το φάντασμα της. Η καημένη η γυναίκα άφησε να την κάνουν ό,τι θέλουν… γιατί, η μαντάμ Ζιρί είναι πια μια ξεπουπουλιασμένη μορφή, που τα 'χει χαμένα απ' το φόβο της, με τα κοτίσια μάτια της ορθάνοιχτα κάτω από ένα αναστατωμένο λοφίο, με τ' αφτιά της τεντωμένα για ν' ακούσει τα βήματα του αστυνομικού που την απείλησαν πως θα έρθει να τη συλλάβει, μια γυναίκα που οι αναστεναγμοί της μπορούν να ραγίσουν ακόμη και τις κολόνες της μεγάλης σκάλας.
Στο μεταξύ, όλη αυτή την ώρα, ο κύριος Ρισάρ σκύβει, υποκλίνεται, χαιρετά, περπατά οπισθοχωρώντας, λες κι έχει συνέχεια μπροστά του αυτόν τον παντοδύναμο υπάλληλο, το δεύτερο γραμματέα του Κράτους της Σχολής Καλών Τεχνών… Όμως, ενώ όλες αυτές οι υπερβολικές ευγένειες δε θα προκαλούσαν καμιά εντύπωση στην περίπτωση που όντως βρισκόταν μπροστά στον κύριο Ρισάρ ο κύριος δεύτερος γραμματέας κ.λπ… προκάλεσαν τεράστια εντύπωση και πάμπολλα σχόλια, αφού μπροστά στον κύριο Ρισάρ δεν υπήρχε απολύτως κανένας.
Ο κύριος Ρισάρ, χαιρετούσε στα τυφλά… υποκλινόταν στο κενό… και οπισθοχωρούσε μπρος στο τίποτα…