Much dużych, złocistych brzęczenie pośród Palm, krzewów, papug, w gąszczu krzewiastych, pierzastych kwiatów i Bambusów, jak w objęcia duszne i wilgotne ogarniało, b upał silniej jeszcze na dworze niż w domu odczuwać się dawał Zwierzęta rozmaite dziwne na prawo, na lewo się płoszyły i psy duże podwórzowe wylazły, legawce, z Niuchami do nas wąchać: ale Niuchy ich jak Kłapouchy. Za Ignacem Bajbc szedł, a tak zręcznie, szelma, melodyjnie, że jakby na fujarce jego stąpaniu przygrywał. Na łączkę wyszliśmy, gdzie plac Palantowy za parkanem, obok Oranżerii. Wytłumaczywszy gry prawidła, które nie takie jak u nas (bo piłka, z ręki bita o ścianę po dwukrotnem od ziemi odbiciu, z powietrza drugi raz bita o tę ścianę w palant, po dwóch tylko kozłach może być odbita), zaraz Gonzalo piłkę z ręki bił o ścianę i drugi raz bił z dwukrotnego kozła o ścianę w palant; a bardzo zręcznie, lgnąc poskoczył i ją z palanta w kozła przyjął, a Gonzalo zaraz poskoczył i nisko nad ziemią ją z palanta strzelił… aż fyrczała; ale Ignąc skoczył, dopadł, strzelił ją, aż fyrczy, tyle tylko że trochę skantował, bokiem poszła, bokiem! Pobiegł Gonzalo za nią, a na Horacja krzyknął:
– Czemu ty, wałkoniu, tak stoisz, nie lepiej byś się do jakiej Roboty wziął, toż utrapienie z tym bęcwałem, weźże palik, a tych kołków przybij tam na grzędach, bo sfolgowały! Znów piłkę podbija, lgnąc skoczył i ją z kozła w kozła, więc Gonzalo skosem… kręta, kręta idzie!… Dalejże lgnąc skoka daje, wali z Palanta w Palant, tamten ją ściął w powietrzu, aż plasnęła, więc lgnąc ledwie, ledwie złapał i do góry Ś wica; a wtenczas Gonzalo z kozła! Palant! Palant grzmocą! Grzmocą silnie, bach, bach, bach, bach, aż się rozlega!
A tu Bajbak z boku buch, buch, buch, buch, kołki, co na grzędach były, palikiem przybija. Ignacy przegrywał. Gonzalo wygrywał. Na próżno lgnąc skacze, goni!… Gonzalo, lepiej ćwiczony, to Skosem, to Szpryncą podbija i piłka Ignacemu kole nosa lata. Bach, bach, bach, bach, w palanta grzmią, w palanta grzmocą! A tyż Horacjo z boku buch, buch, paliki przybija. Rozeźlił się lgnąc i chyba już ostatnim wysiłkiem, a czerwony i spotniały, buch piłkę z kozła; a wtenczas Horacjo bach z boku w palik! Zafyrczała, Gonzalo zaledwie ją odbił! Więc lgnąc znowu bach, a gdy on bach, zaraz tyż jemu Horacjo do wtóru Buch palikiem w kołek… i tak tym Buch-bachem piłka furczy, leci! Znów tedy lgnąc Buch, Horacjo Bach w palik i Buch-bachem piłka mknie, że Gonzalo prawie dopaść jej nie może! Znów tedy lgnąc bach w piłkę, Horacjo buch w palik, jakby to razem przeciw Gonzalowi grali; lgnąc zasię, czując, że sobie poplecznika zdobył, coraz mocniej wali… I tak, buch-bachem grając, wygrywają! Ja na Tomasza spoglądam, który krzaczastymi oczami swoimi spogląda, a tu buch, buch, bach, bach, bach i co lgnąc buch, Horacjo bach, a tak Buchbachem! Rozumiałże Tomasz, że to nie Palant, a zasadzka, że jemu Buchbachem tym Syna porywają, że Syna jemu Buch-bachem uwodzą? Nic stary nie mówił. Psy się gryzły. Owóż, gdy grę zakończono, Ignacy spotniały, rozgrzany, więc dyszy i dyszy a dalejże jemu Gonzalo winszować, ściskać, sławić nadzwyczajną zręczność jego! I tak już poszło dalej! I już od rana do wieczór nic, tylko Syna uwodzenie, Syna z pomocą tego Bajbaka uprowadzanie… gdy Ojciec ciężko okiem przedwiecznym spogląda Od rana do wieczora ta sama Sromota, ten sam szatański piekielny Gonzala zamysł pośród Papug, Much brzęczących jak wąż zielony, duży, w trawie, w zielsku.
Bo już i jasnem się stało, do czego jemu ten Horacjo potrzebny. Owóż stadninę oglądać poszliśmy, a tam mul bardzo złośliwe, niby to jak Konie chody mają, ale Osłem gryzą. I mówi Gonzalo w tej duchocie, w tym upale: „a na tyć mułach to nikt nie usiedzi oklep, bo zrucają"; i zaraz Ignac mówi: „ja spróbuję"; a wtenczas Gonzalo: „Horacjo, co nic nie robisz, weźże tymczasem tamte kobyłę, przez drążek, bo ona skoków zapomniała". I gdy Ignacego muł zrzuć Horacjo tyż z kobyły spadł, więc jeden i drugi się gramol kości zbierają, śmiechem wybuchają, a tak ich Śmiechy, ich Upadki się mieszają. Śmieje się Gonzalo! To znowuż ze strzelb mi na ptaszki, ale, mówi Gonzalo, weźże ty, Horacjo, pukawkę do wron za stodołą na obrywku popukaj, bo zbyt one ja kurze dzióbią… i tak, gdy lgnąc do ptaszków w gaju, ta Horacjo do wron na obrywku… i znowuż strzały się mieszają Albo, gdy lgnąc w stawie kąpieli zażywa, Horacjo do wody wpadł, więc lgnąc jego za nogę ucapił i na brzeg wyciągnął Takież to nieustanne mieszanie, takież Bajbaka tego wieczr nieustanne, uprzykrzone przygrywanie, stowarzyszanie się ze wszystkim, naprzykrzanie!
Ignacy, choć tyż chyba, co i miarkował, a zły Gonzala zamiar w tym wszystkim przeczuw przeszkodzić nie może żeby mu własne jego skoki, huki, z kimiż Horacja hukami i skokami w jedność się nie zlewa jakby już towarzyszami albo braćmi byli. Widział to wszystko Tomasz, a jakby nie widział…
Ale Pusto. I choć to wiadoma nadchodzących spraw straszność, choć Syna uwodzą, wszystko Puste, Puste, aż człowiek o strach, o zgrozę się modli i ich jak kania dżdżu wygląda bo nad strach okropniejsza Niemoc Strachu. Ale my jak Suche Badyle, jak Próżna Butelka, a też wszystko nam jak Pusta Bania. Na trzeci dzień tedy taki mnie zdjął Lęk z przyczyny właśnie Braku Lęku, żem do sadu poszedł i tam pośród krzewów rozpacz moją, klęski moje, grzech mój rozpamiętując, źródło ożywcze Bólu, Zgrozy, obudzić pragnąłem. Rzekłem tedy:
– Jam Ojczyznę stracił. Ale nic, pusto. Rzekłem:
– Ja z Puto na hańbę Ojca się stowarzyszyłem. Ale co tam, nic. Powiadam:
– Tu śmierć, tu Hańba zagraża. Ale i mało co z tego. Śliwki na śliwce rosły i jedną zjadłem, ale większy jeszcze Lęk mnie schwycił: że to, zamiast się lękać, śliwki jem. Ale nic, pusto, jak Mech, jak Macierzanka… i śliwki na ścieżce jem małe, ale smaczne, a słonko przygrzewa, przygrzewa, aż tu w dali Tomasza ujrzałem za drzewami… który po ścieżkach chodził, medytował i ramiona do góry wznosił, a jakby Gromów, piorunów przyzywał… ale śliwkę podniósł, zjadł… Idę dalej, a za krzakiem lgnąc leży z wzrokiem w przestrzeń zatopionym i chyba myśl jego ważna, Ciężka, bo zmarszczony coś w sobie waży, może coś i postanawia… ale nic, śliwkę zjadł jedną, potem drugą. Muchy złociste brzęczały. Ja po ścieżkach, po alejkach chodzę i śliwki zajadam, a na jarzyny, na owoce się pogapuję. Ale ktoś za płotem Syka. Poszedłem do plota, a tam na łączce Bryczka, na niej Pyckal, Baron i Ciumkała, a Baron bat trzyma i konie srokate: dopiroż na mnie kiwają, sykają.
Przez płot przelazłem. Powiadają:
– A co tam nowego, co słychać? Mówię:
– Chwalić Boga, wszystko dobrze. Powiada Baron:
– Tu w pobliskiej Estancji tych podjezdków kupowaliśmy, siadajże z nami, zobaczysz, jakie chody ostre. Ale widzę, że ostrogi przy butach mają, więc powiadam:
– Na bryczce a przy Ostrogach, to pewnie konno gdzie się wybieracie.
Odrzekł mnie Ciumkała:
– Koni pod wierzch próbowaliśmy w Estancji.
Siadłem więc na Bryczkę: a wtenczas mnie Ostrogę Pyckal w łydkę wraził, ażem z Bólu strasznego, okropnego, mało nie omdlał; oni zaś batem po koniach i w galop! Tu konie, batem ćwiczone, jak Szalone gnają! Tu psy wyskoczyły, szczekają, doskakują, ujadają! Tu ja z Bólu przeszywającego ani się ruszyć nie mogę, bo ostroga owa zakrzywiony szpikulec miała i, raz w ciało wrażona, jak Kleszczami się w żywym mięsie utwierdzała. Tyle więc tylko sił miałem, żem do Pyckala zawołał:
– Nie ruszaj, nie ruszaj, boli!… a on za całą odpowiedź Wrzasnął, Ryknął jak Szalony, jak Obłąkaniec jaki, Potępieniec, i nogą swoją gwałtownie pokręcił. Od czego Ból Bolesny, że mnie świeczki w oczkach i zemdlałem.
Gdym zmysły odzyskał, w piwnicy jakiejś się ujrzałem, słabo światłem z małego okienka rozjaśnionej. W pierwszej chwili anim zrozumieć mógł skąd się tu wziąłem, ale Barona, Pyckala, Ciumkały widok, którzy na drugim tapczanie siedzieli, a głównie widok Ostróg owych strasznych, Zakrzywionych, które do butów przytwierdzone mieli, wprędce mnie dziwność przygody mej uwidoczniły. Myślałem jednakowoż, że to oni chyba co popili i z przyczyny jakiejś między sobą Zwady, może i dawniejszej, to ze mną zrobili. Więc powiadam: