У скронях Яся паспешна забілася кроў. „Што я зрабіў? — падумаў ён.— Добра што невысока..."
Ясь і Люся на адным парашуце. Хутка апускаліся. Ён падхапіў яе за папружку і крыкнуў голасна:
— Падабраць ногі і зразу на правы бок!..
Ясь падтрымаў яе на руках і зваліўся на бок, моцна грукнуўшыся аб зямлю. Пакінуў Люсю, усхапіўся і хутчэй тузануў за стропы, патушыў парашут, каб ветрам не цягала па зямлі. На жытнішчы далёка працягнуліся стропы і мякка лепятаў краямі парашутны купал.
— Ну, вось і ўсё добра,— сказала Люся.
— А то як жа...
Яна адчапіла парашут і падышла да Яся.
— За смеласць,— і моцна пацалавала яго. Ён збянтэжыўся і не мог нічога сказаць.
— Чаго ж ты маўчыш, чудненькі.
Пачырванеў Ясь нібы бурак і нечакана для сябе сказаў:
— Пойдзем сёння куды хочаш...
— Мой дарагі, добра... — і слёзы радасці заіскрыліся на твары ў Люсі.
— Даволі там, хіба так можна! — крычаў ім Валодзя, патушыўшы свае парашуты.
Па пожнях шастаў вецер. Здалёк чуцен быў шум аўтобуса, які накіроўваўся да іх.
Менск, 1938 г.