Уільям Шэкспір
Тры камедыі
Мн.: Маст. літ., 1989. 335 с.: іл. Пер. з англ. Алеся Разанава і Язэпа Семяжона.
Ілюстрацыі Георгія Паплаўскага.
Тыраж 4300 экз.
Дванаццатая ноч, альбо Чаго пажадаеце
Пераклад Язэпа Семяжона
Дзейныя асобы:
АРСІНА, герцаг Ілірыйскі
СЕБАСЦЬЯН, брат Віёлы
АНТОНІА, марскі афіцэр, сябра Себасцьяна
КАПІТАН КАРАБЛЯ, сябра Віёлы
ВАЛЯНЦІН, КУРЫЁ } дваране са світы герцага
СЭР ТОБІ БЭЛЧ, дзядзька Алівіі
СЭР ЭНДРУ ЭГ’ЮЧЫК
МАЛЬВОЛЬЁ, дварэцкі Алівіі
ФАБІЯН, ФЭСТА } слугі Алівіі
БЛАЗЕН
АЛІВІЯ
ВІЁЛА
МАРЫЯ, камерыстка Алівіі
Вяльможы, свяшчэннікі, маракі, ураднікі, музыканты і іншыя прыдворныя.
Месца дзеяння: горад у Ілірыі і марскі бераг непадалёку.
СЦЭНА I
Пакой у палацы герцага. Уваходзяць ГЕРЦАГ, КУРЫЁ і іншыя ВЯЛЬМОЖЫ, за імі — музыканты.
ГЕРЦАГ
Хвіліначку, шаноўныя! Каханне,
Гавораць, кормяць музыкай; папросім
Расшчодрыцца звыш меры музыкантаў,
Каб нашае жаданне ў здавальненні
Спачыла. Вы яшчэ раз той матыў,
Што, плаўна заміраючы, пяшчотна
Ўлагоджваў слых, як слодыч мёду — вусны.
Мы гэтак удыхаем пах фіялак,
Калі яго пад шчодрым сонцам мая
То дорыць нам, то крадзе подых ветру.
Даволі! Штось не тое,— мне здаецца,
Раней было ў ім значна больш пяшчоты.
О, дух кахання, свежы, лёгкакрылы,
Як матылёк! Хоць у табе адным
Усё змясцілася, як скарбы ў моры,
Нішто ў твае патайныя глыбіні
Не ўнікне,— нават і высакароднасць —
Без рызыкі згубіць цану адразу ж!
Фантазія — такі клубок жаданняў,
Што без фантазіі канца не знойдзеш.
КУРЫЁ
Вы паляваць збіраліся, мой герцаг?
ГЕРЦАГ
КУРЫЁ
ГЕРЦАГ
Я на яе палюю
Даўно, а ўзяць на мушку не ўдаецца.
Калі я ўпершыню сустрэў Алівію,—
Здалося, быццам свет мне праясніўся,
I разам з тым няшчасны паляўнічы
Ўвасобіўся ў аленя, за якім,
Як ганчакі, бягуць услед жаданні.
Уваходзіць ВАЛЯНЦІН.
ВАЛЯНЦІН
Ваша светласць,
Мяне сустрэцца з ёй не дапусцілі,
Праз камерыстку ж быў такі адказ:
Яшчэ не менш сямі спякотных лет
Не ўбачаць твар яе з-пад пакрывала.
Няўцешная, у чорным, як манашка,
Яна дала зарок насіць жалобу
I кожны дзень слязьмі па многу раз
Крапіць сваю пустэльніцкую келлю.
Адна прычына гэтых слёз, здаецца:
Каб не завяла і заўсёды свежай
Была яе сястрынская любоў
Да брата, што даўно ўжо на тым свеце.
ГЕРЦАГ
О, шчодралюбная! Калі ў яе
Такое сэрца, што даўгі любові
Не закаханаму, а нават брату
Адплачвае гадамі, дык з якою ж
Адданай шчодрасцю яно палюбіць,
Калі ў яго пацэліць залатая
Страла і не адно, а ўсю чародку
Пачуццяў кволых, што жывуць у ім,
Глыбока раніць! Што ж тады, калі
Мозг, сэрца, печань — гэтыя прастолы
Вярхоўных органаў у чалавеку,—
Адзіны зойме самаўладца — муж?
Пайшлі; вы ўперад, у цянёк платана,
Дзе так прыемна марыць аб каханай.
Выходзяць.
СЦЭНА II
Марскі бераг.
Уваходзяць ВІЁЛА, КАПІТАН і МАРАКІ.
ВІЁЛА
Што тут за край, сіньёры?
КАПІТАН
Тут наўкол—
Ілірыя, сіньёра.
ВІЁЛА
Што я буду
Рабіць у Ілірыйскім тут краі,
Калі мой брат, магчыма, ўжо ў раі —
Ў Элізіі? Хто ведае, мо ён
Уратаваўся выпадкам. А як
На вашу думку, капітан?