Тры камедыі

МАЛЬВОЛЬЁ

Я — вопрамеццю, куляй, ваша міласць.

(Выбягае.)

АЛІВІЯ

Што я раблю, сама не разбяру,
А што, як зрок не прывядзе к дабру?
Лёс, вырашай,— мы можам памыліцца.
Хай будзе тое, што павінна збыцца.

(Выходзіць.)

АКТ II

СЦЭНА І

Марскі бераг.

Уваходзяць АНТОНІА і СЕБАСЦЬЯН.

АНТОНІА

Значыць, застацца вы не хочаце і не хочаце, каб я ішоў за вамі?

СЕБАСЦЬЯН

Не сярдуйце, не хачу. Мае зоркі свецяць нада мной цьмяна; баюся, што неспагадная хмарнасць майго лёсу можа азмрочыць і ваш; пагэтаму я вымушаны прасіць у вас дазволу ісці з усімі сваімі злыбедамі аднаму. Было б няўдзячнай узнагародай за вашу прыязнасць і любоў ускладаць частку іх на вас.

АНТОНІА

Дазвольце мне хоць даведацца, куды вы накіроўваецеся ?

СЕБАСЦЬЯН

Не трэба пытаць, прыяцель; узяты мной напрамак — не што іншае, як вандроўка: гіайду куды вочы глядзяць. У вашых роспытах я заўважаю такое неацэннае пачуццё сціпласці, якое, мне здаецца, не дазваляе вам спытаць і пра тое, што я жадаў бы трымаць толькі ў сабе. Пагэтаму маё пачуццё такту падказвае раскрывацца ва ўсім самому. Дык вось, Антоніа, вы павінны ведаць, што маё хроснае імя Себасцьян, якое я пазней змяніў на Радрыга. Мой бацька быў той самы Себасцьян у Месаліне, пра якога, мне вядома, вы чулі. Ён, нябожчык, пакінуў нас двое — мяне і сястру; па волі нябёс мы, двайняты, з’явіліся на гэты свет адначасова; незразумела толькі, чаму не было іх волі, каб мы і на той свет адправіліся разам. Гэта вы, добры чалавек, рассудзілі інакш, бо за нейкую гадзіну да таго, як вы вывудзілі мяне з прыбою, мая сястра пайшла на дно.

АНТОНІА

Пракляты шторм!

СЕБАСЦЬЯН

Хоць мы, як сцвярджалі знаёмыя, былі падобныя адзін на аднаго, як дзве кроплі вады, сястру маю, прыяцель, многія лічылі казачнай прыгажуняй. I я, хоць тады не мог згаджацца з такой узнёслай ацэнкай, цяпер магу смела сказаць і думаю, што без перабольшання,— гэта была дзяўчына такой душы, якую б і сама зайздрасць не магла не назваць цудоўнай. Яна ўжо там, дарагі прыяцель, у бездані салёных патокаў, і я ўсякі раз гатовы ўспаміны аб ёй тапіць у сваіх салёных слязах.

АНТОНІА

Даруйце мне, сіньёр, калі я, можа, не зусім добра даглядаў вас.

СЕБАСЦЬЯН

Ды што вы, дабрэйшы Антоніа; гэта вы даруйце мне за прычыненыя турботы і клопат.

АНТОНІА

Калі вы не хочаце забіць мяне за маю любоў, дазвольце застацца хоць вашым слугой.

СЕБАСЦЬЯН

Дарагі Антоніа, калі вы не хочаце звесці са свету тое, што самі ж вярнулі з таго свету,— не прасіце аб гэтым. Развітаемся адразу. Маё сэрца разрываецца ад болю — па натуры я вельмі падобны да сваёй маці. Яшчэ адно слова, і мае вочы без языка раскажуць, які я... Я бяру напрамак да двара графа Арсіна. Бывайце! (Выходзіць.)

АНТОНІА

Пайшоў. Няхай жа пойдзе з ім і літасць
Усіх багоў. Я з ім пайсці не мог —
Там ворагі мае, а лепш бы ўдвох.
Пагроза там, але — такой бяды:
Ён дарагі мне, я іду туды!

(Выходзіць.)

СЦЭНА II

Уваходзіць ВІЁЛА, за ёй — МАЛЬВОЛЬЁ.

МАЛЬВОЛЬЁ

Ці не вы толькі што былі ў графіні Алівіі?

ВІЁЛА

Толькі што адтуль, сіньёр, і, не спяшаючыся, паспеў дайсці толькі дасюль.

МАЛЬВОЛЬЁ

Яна вяртае вам гэты пярсцёнак, сіньёр; вы не задалі б мне турботы бегчы ўслед, калі б забралі яго з сабой. Графіня наказала яшчэ дадаць, каб вы пераканалі вашага гаспадара ў марнасці яго дамаганняў: ён ёй зусім не патрэбны. I яшчэ не ўсё,— каб вы ў далейшым не асмельваліся з’яўляцца тут па яго справах, за выключэннем толькі таго разу, калі б вы маглі прыйсці паведаміць ёй, як ваш гаспадар усё гэта ўспрыме. Так што — прашу прыняць.