СЦЯНА
Мы зараз пазнаёмімся са мною:
Я, меднік Храпа, стану тут Сцяною.
Прытым такою, у якой якраз
Прысутнічае шчыліна ці паз.
Праз гэтую адтуліну з ахвотай
Пірам і Фісба знюхваліся ўпотай.
А вапна, і каменьчыкі, і гліна,
Што я сцяна, усім сказаць павінны.
Вось шчыліна: сюды ідзе, туды,
Каб з маладой шаптаўся малады.
ТЭЗЕЙ
Ці можна патрабаваць ад вапны і гліны, каб у іхніх словах было больш клёку?
ДЗЯМЕТРЫЙ
Гэта, вашамосць, самая дасціпная перашкода, якую я калі-небудзь чуў.
ТЭЗЕЙ
Увага! Да Сцяны набліжаецца Пірам.
Уваходзіць ПІРАМ.
ПІРАМ
О ноч! О ноч, якой сам д’ябал брат!
Ноч бачная, калі не бачна ранку!
О ноч! О ноч! Ні ўперад ні назад!
Ці выканае Фісба абяцанку?
І ты, Сцяна, што ўстала на мяжы,
Бацькоўскай варажнечы і валокаў,
Мне шчыліну зычліва пакажы,
Каб мог я да яе прыпасці вокам.
Сцяна растапырвае пальцы.
Паклон табе, шаноўная! Паклон!
Ды што я бачу? Фісбы я не бачу.
О здрадніца Сцяна! Хай мой праклён
Цябе агрэе перуном гарачым!
ТЭЗЕЙ
Па-мойму, Сцяна, калі яна валодае ўсімі адчуваннямі, павінна была б уставіць мазгі Піраму.
МАТАВІЛА
Не, вашамосць, шчыра кажучы, не павінна: «перуном гарачым» — гэта рэпліка Фісбе. Яна зараз будзе ўваходзіць, а я буду назіраць яе праз шчыліну ў Сцяне. Пабачыце, усё будзе акурат, як я сказаў. Вось і яна.
Уваходзіць ФІСБА.
ФІСБА
Ты слухала, Сцяна, мой плач і зовы,
Што ад мяне адлучаны Пірам.
Як часта цалаваў мой рот вішнёвы
Тваю тынкоўку з глінай напалам!
ПІРАМ
Я бачу гук, пру да Сцяны штосілы,
Абы пачуць жаданай Фісбы зрок.
Ты — Фісба?
ФІСБА
Фісба. Ты — Пірам наймілы?
ПІРАМ
Я гэта, я. Рукой падаць. За крок.
Нібы Лімандр, я берагу прысягу.
ФІСБА
Я ж — бы Алена: без цябе не лягу.
ПІРАМ
Шафал не быў адданы так Пракрусе.
ФІСБА
Пракруса на мяне раўняцца мусіць.
ПІРАМ
Дай жа праз дзірку губ сваіх ласунак.
ФІСБА
Дастаўся дзірцы Фісбін пацалунак.
ПІРАМ
Мы стрэнемся ля Нінавай магілы.
ФІСБА
Няхай памру — а палячу на крылах.
ПІРАМ і ФІСБА выходзяць.
СЦЯНА
Тут сваю ролю скончыла Сцяна,
А скончыўшы, ідзе адсюль яна.
(Выходзіць.)
ТЭЗЕЙ
Вось і знікла перашкода паміж суседзямі.
ДЗЯМЕТРЫЙ
Гэта, па-мойму, для адводу вачэй, вашамосць, бо сцены, як вядома, маюць вушы і падслухоўваюць, не пытаючы на тое дазволу.
ІПАЛІТА
Я не чула ніколі нічога больш бязглуздага, чым гэтая п’еса.
ТЭЗЕЙ
У іхнім рамястве нават самыя лепшыя — толькі цені; ну, а самыя горшыя не будуць выглядаць надта кепскімі, калі ім дапаможа ўяўленне.
ІПАЛІТА
Але гэта будзе не іхняе ўяўленне, а наша.
ТЭЗЕЙ
Калі ў нашым уяўленні яны не стануць горшымі, чым у сваім, яны могуць здацца выдатнымі акцёрамі. Вось уваходзяць дзве высакародныя істоты: Месяц і Леў.
Уваходзяць ЛЕЎ і МЕСЯЦОВАЕ СВЯТЛО.
ЛЕЎ
Спадарыні, у кім пачуццяў лішак
Пужацца прымушае дробных мышак,
Засцерагаю, каб ніхто не млеў,
Калі пры вас разявіць зяпу леў,
Бо я не леў і не яго кабета,
Я проста Зэдлік, па сталярцы спец,
Калі б сюды я львом прыйшоў, за гэта
Самому мне прыйшоў бы тут канец.
ТЭЗЕЙ
Надзвычай лагодны звер. I які сумленны!
ДЗЯМЕТРЫЙ
Самая цудоўная жывёліна, вашамосць, якую я калі-небудзь бачыў.
ЛІЗАНДР
Гэты леў па храбрасці — сапраўдная ліса.