Тры камедыі

ТЭЗЕЙ

Правільна, а розумам — праўдзівы гусь.

ДЗЯМЕТРЫЙ

Не зусім так, вашамосць, бо яго храбрасць не можа адужаць розуму, а ліса заўсёды адужвае гуся.

ТЭЗЕЙ

Упэўнены, што ў яго і розум не дужэйшы за храбрасць, бо і гусь не дужэйшы за лісу. Зрэшты, няхай ён сам разбіраецца, што да чаго ў яго звярынцы, а мы паслухаем, што скажа Месяц.

МЕСЯЦОВАЕ СВЯТЛО

Рагаты Месяц — мой ліхтар. Ліхтар.

ДЗЯМЕТРЫЙ

Яму варта было б насіць гэтыя рогі на галаве.

ТЭЗЕЙ

Ён не маладзік. Яго рогі схаваныя ў самой галаве.

МЕСЯЦОВАЕ СВЯТЛО

Рагаты Месяц — мой ліхтар. Ліхтар. А я — на гэтым Месяцы жыхар.

ТЭЗЕЙ

Жыхар. Вось тут ён стратэгічна памыляецца. Каб стаць Месяцам, ён павінен быў бы ўлезці ўнутр ліхтара.

ДЗЯМЕТРЫЙ

Ён не адважваецца ўлезці туды з-за нагарэлай свечкі: баіцца, што і яму нагарыць.

ІПАЛІТА

Мне надакучыў гэты Месяц. Пара б яму і змяніцца.

ТЭЗЕЙ

Мяркуючы па цьмяным бляску яго розуму, ён ужо ў апошняй квадры. Але дзеля прыліку нам варта пачакаць.

ЛІЗАНДР

Кажы далей, Месяц!

МЕСЯЦОВАЕ СВЯТЛО

Я толькі хачу вам паведаміць, што ліхтар — гэта Месяц, а я — чалавек на Месяцы, што цярновы куст — мой цярновы куст, а сабака — мой сабака.

ДЗЯМЕТРЫЙ

Дзякуй. Без яго дапамогі, вядома, мы тут нічога не расшалопалі б. На добры лад, уся гэта кампанія і на самой справе павінна была б атабарыцца ў ліхтары. Але цішэй: ідзе Фісба.

Уваходзіць ФІСБА.

ФІСБА

Вось Нінава магіла. Дзе ж мой мілы?

ЛЕЎ

(рыкае)

Ы-ы-ы!..

ФІСБА ўцякае.

ДЗЯМЕТРЫЙ

Выдатна рыкаеш, Леў!

ТЭЗЕЙ

Выдатна ўцякаеш, Фісба!

ІПАЛІТА

Выдатна свеціш, Месяц! Папраўдзе, Месяц свеціць вельмі прыемна.

ЛЕЎ шкамутае Фісбін плашч і потым выходзіць.

ТЭЗЕЙ

Выдатна шкамутаеш, Леў!

ДЗЯМЕТРЫЙ

Тут з’яўляецца Пірам.

ЛІЗАНДР

Затое Леў знікае.

Уваходзіць ПІРАМ.

ПІРАМ

О, дзякуй, Месяц, за тваё ірдзенне!
О, дзякуй, брат, за сонечны твой жар!
Магчыма, маё сэрца смутак здзене
I ўбачыць Фісбы ненагляднай твар.
    Што гэта? Ой!
    О рыцар, стой!
    Бяды ляжыць даведка!
    Што бачу? Жах!
    Імгла ў вачах.
    Мая ты пташка! Кветка!
    Хто плашчык твой
    Заліў крывёй?
    Ляціце, фур’і, шпарка!
    Мне больш не жыць.
    Жывую ніць
    Абрэж умомант, Парка!

ТЭЗЕЙ

Такая роспач і згуба такой сяброўкі могуць каго хочаш у слёзы ўвагнаць.

ІПАЛІТА

Мне ад усёй душы шкада небараку.

ПІРАМ

Нашто, Прырода, львоў ты напладзіла?
Маю каханку згвалціў гангстар-леў.
Няма — а-яй! — няма ўжо гэткай мілай
Сярод астатніх маладзіц і дзеў.
    Сляза, цячы!
    Ты, меч, сячы! —
    Зрабі ў Піраме дзірку.
    Ў бок левы лезь —
    Тут сэрца дзесь.
(Коле сябе.)
    На ўвесь абсяг, кроў, цыркай!
    Цяпер я труп.
    Ірвецца з губ
    Душа на неба ў госці.
    Замры, язык!
    Ты, Месяц,— пстрык!
МЕСЯЦОВАЕ СВЯТЛО выходзіць.
    Бразь-бразь — упалі косці.

(Памірае.)

ДЗЯМЕТРЫЙ

Кепска ўпалі яго косці: усяго адно ачко. Ён жа адзін.

ЛІЗАНДР

Нават менш, чым адно ачко: ён памёр — значыць, ён — круглы нуль.

ТЭЗЕЙ

З дапамогай добрага лекара ён яшчэ можа ўстаць на ногі і стаць здаровым аслом.

ІПАЛІТА

Як жа так здарылася, што Месяцовае Святло пайшло перш, чым вярнулася Фісба? Ёй жа трэба яшчэ знайсці свайго Пірама.

ТЭЗЕЙ

Знойдзе яго і пры зорках. Вось і яна сама. Яе імклівым горам і канчаецца п’еса.

Уваходзіць ФІСБА.

ІПАЛІТА

Па такім Піраме, па-мойму, ёй і бедаваць доўга не выпадае. Спадзяюся, што яна выкажацца коратка.

ДЗЯМЕТРЫЙ