Пылінка перацягне шалю вагаў, калі пачаць узважваць, хто з іх лепшы,— Пірам ці Фісба: ён як мужчына (барані нас бог!) ці яна як жанчына (ратуй нас божа!).
ЛІЗАНДР
Яна ўжо ўгледзела яго сваімі вачанятамі.
ДЗЯМЕТРЫЙ
I пачынае па ім галасіць.
ФІСБА
Ты спіш, дружбак?
Памёр! Як так?
Няма ў мяне Пірама.
Ляжыш — маўчыш
I бачыш ціш,
Цябе схавае яма.
Меў лён валос,
Меў сіні нос
I ружы губ чырвоных.
Ах, плачце ўсе
Па той красе,
Па тых вачах зялёных.
Нажы нажніц
Зноў рэзаць ніць
Нясіце, Паркі,— й квіта!
Вунь мой сябрук.
Бель вашых рук
Яго крывёй заліта.
Ды годзе слоў!
Меч востры, зноў
Пратні жывыя грудзі!
(Коле сябе.)
Усё. Капут. Закончан суд.
Бывай, жыццё і людзі!
(Памірае.)
ТЭЗЕЙ
Месяцовае Святло і Леў засталіся ў жывых, каб пахаваць нябожчыкаў.
ДЗЯМЕТРЫЙ
Мабыць, і Сцяна таксама.
МАТАВІЛА
Запэўніваю вас, што не. Сцяна, якая падзяляла іх бацькоў, зруйнавалася. Хочаце зараз паглядзець эпілог ці паслухаць бергамаскі танец у выкананні двух нашых акцёраў?
ТЭЗЕЙ
Дзякуй, эпілога не трэба: ваша п’еса не мае патрэбы ў апраўданні. Якое апраўданне? Раз усе акцёры пайшлі да Абрама на піва, няма на каго зваліць віны. Далібог, калі б той, хто ўсё гэта напісаў, сам згуляў Пірама і павесіўся на Фісбінай падвязцы, гэта была б выдатная трагедыя. Але яна і без таго такая, і згулялі вы яе слаўна. Так што давайце ваш бергамаскі танец, а эпілог пакінем у спакоі.
Танец.
Апоўнач языком сваім жалезным
Дванаццаць лічыць. Гэй, каханкі, ў ложак
Кладзіцеся! Прыйшла часіна чараў.
Баюся, мы ўсю раніцу праспім,
Як прасядзелі вечар. Ашукала
Бязглуздая пацеха поступ цемры.
Сябры, спаць, спаць! Вас ложак зачакаўся.
Яшчэ два тыдні маем, ягамосці,
Начных пацех, вясельнай весялосці.
Выходзяць.
З’ЯВА II
Тамсама.
Уваходзіць ПУК.
ПУК
Месяц свеціць. Леў раве.
Вые воўчая гайня.
У халупе ці ў хляве
Дрыхне п’яніца-даўбня.
Ў печы паляцца карчы,
Ў лесе вухкаюць сычы.
Чуе хворы плач сычыны —
Бачыць вечка дамавіны.
Час настаў — і трунаў зяпы
Разяўляюць цвінтары.
Духі ўюцца ціхай сапай
У нябесным серабры.
Эльфы з конямі Гекаты
Мы ляцім праз цемрыню.
Нашы гульні, нашы святы
Не ўпадуць у вока дню.
Мы пануем. Нават мыш,
Не паруш святую ціш.
Я прыйшоў з мятлой наперад
Смецце вымесці за дзверы.
Уваходзяць АБЯРОН і ТЫТАНІЯ са СВІТАЙ.
АБЯРОН
Асвятліце сонны дом
Бледным прывідным агнём.
Эльфы з феямі, у згодзе,
Быццам птушкі, ў карагодзе
Лёгка, жвава залунайце,
Маю песню заспявайце.
ТЫТАНІЯ
Ды спачатку ўсёй арцеллю
Упрыгожым словы ў трэлі
I затым усім гуртком
Блаславім мы гэты дом.
Спяваюць і танцуюць.
АБЯРОН
Да світанку там і тут
Абжывіце кожны кут.
Царскі ложак асабіста
Акраплю вадой святлістай.
Хай на ім зачаты плод
Шчасце мае ўсякі год.
Усе пары тры навечна
Злучым повяззю сардэчнай.
Не зазнае іх парода
Прыкрай шкоды з рук прыроды.
Свішч, заечая губа
Ці гузак сярод ілба —
Вады, звыклыя ў людзей,
Не зачэпяць іх дзяцей.
Хай чароўнаю расою
Скропяць эльфы ўсе пакоі,
Каб жылі гаспадары
Тут у міры і ў дабры.
Дык бягом! Усю суполку
Зноў чакаю тут на золку.
БЯРОН, ТЫТАНІЯ і СВІТА выходзяць.
ПУК
Можа, маху даў я дзесьці —
Гэта лёгка ператрэсці.
Палічыце, што вы спалі
I прад вамі сны мільгалі.
Што ішло тут самапасам —
Сну, лічыце, выкрутасы.
I тады парой любою
Ўсё паправіцца сабою.
Слова гонару, калі
Дагадзіць мы вам змаглі,
Дык шчаслівыя акцёры
Яшчэ лепш згуляюць скора.
Не хлушу я — так і будзе.
А цяпер дабранач, людзі!
Вы папляскайце — а Робін
Вам аддзячыць.
Так і зробім.