ВІЁЛА
Чаму ж гэта?
БЛАЗЕН
А таму, сіньёр, што імя — слова, а паколькі словамі часта гуляюць, то як бы і мая сястра не загуляла. Бяда ім, словам, калі над імі, беднымі, чыняць шальмоўства, калі іх зневажаюць кайданамі.
ВІЁЛА
А якія ў цябе падставы, скажы?
БЛАЗЕН
Шчыра кажучы, сіньёр, я не магу нічога сказаць без слоў, а словы апошнім часам сталі такімі хлуслівымі, што ў мяне няма ахвоты даводзіць імі сваю праўду.
ВІЁЛА
Ты, як бачу, жывучы каля бога, не баішся нікога.
БЛАЗЕН
О, не, сіньёр, таго-сяго я ўсё-такі пабойваюся. Па шчырасці сказаць, вы, сіньёр, для мяне нішто; я быў бы рады, каб мая абыякавасць зрабіла вас невідзімкай.
ВІЁЛА
Ты не дурань сіньёрыны Алівіі?
БЛАЗЕН
Не, сапраўды не, сіньёр. Пры ёй дурняў няма і не будзе, аж пакуль яна не выйдзе замуж. Але і мужа таксама часамі цяжка адрозніць ад дурня, як і сяледчык ад сардынкі; толькі муж, здараецца, бывае тлусцейшы. Я, па праўдзе кажучы, у яе не за дурня, а за словаблуда.
ВІЁЛА
А цябе я не так даўно сустракаў у двары графа Арсіна.
БЛАЗЕН
Дурасць, сіньёр, ходзіць па свеце, як сонца; яна свеціць усюды. Мне было б шкада, сіньёр, калі б яна радзей наведвала вашага гаспадара, чым маю гаспадыню. Здаецца, у яе пакоях я сустракаў і вашу мудрасць?
ВІЁЛА
Ну не, калі ты ўжо і за мяне прымаешся, я цябе пакіну. На вось пятак за тваю дасціпнасць.
БЛАЗЕН
Хай Юпітэр, калі будзе стрыгчыся, дасць табе на бараду!
ВІЁЛА
Шчыра кажучы, я і сам не счакаюся барады (убок), хоць мне і не хацелася б, каб яна ў мяне вырасла. Твая гаспадыня дома?
БЛАЗЕН
А як вы думаеце, сіньёр, калі б іх была пара, яны б пачалі размнажацца?
ВІЁЛА
Безумоўна, калі скласці разам і пусціць ва ўжытак.
БЛАЗЕН
Я не адмовіўся б ад ролі Пандара Фрыгійскага, сіньёр, каб раздабыць Крэсіду для такога сімпатычнага Траіла.
ВІЁЛА
Я разумею цябе, хітрун, ты нядрэнна выпрошваеш.
БЛАЗЕН
Спадзяюся, сіньёр,— не так ужо цяжка будзе і вам выпрасіць тут што-небудзь. Крэсіда якраз і была папрасімкай. Мая гаспадыня дома. Я ёй перадам, адкуль вас занесла сюды, а вось хто вы і што вам ад яе трэба — гэта ўжо вышэй маёй сферы. Я сказаў бы маёй «стыхіі», але ж слова гэта ўжо вельмі зашмальцавана. (Выходзіць.)
ВІЁЛА
Уваходзяць сэр ТОБІ і сэр ЭНДРУ.
СЭР ТОБІ
Бог з вамі, добры чалавек.
ВІЁЛА
I з вамі, міласцівыя сіньёры.
СЭР ЭНДРУ
Dieru vous garde, monsieur.
ВІЁЛА
Et vous aussi, votre serviteur.
СЭР ЭНДРУ
Спадзяюся, сіньёр, што пад боскай апекай і мы, і вы. А што датычыць вашай гатоўнасці служыць мне, то і я — ваш пакорны слуга.
СЭР ТОБІ
Вы хацелі б сутыкнуцца з гэтым домам? Мая пляменніца хоча, каб вы зайшлі, калі менавіта туды вы ідзяце.
ВІЁЛА
Я трымаю курс на вашу пляменніцу, сэр. Я хачу гэтым сказаць, што менавіта яна — канечны пункт майго падарожжа.
СЭР ТОБІ
Ну што ж, спрабуйце мабільную сілу вашых хадуль, сіньёр.
ВІЁЛА
У здольнасці маіх хадуль я больш упэўнены, чым у тым, ці правільна я разумею вашу прапанову праверыць рухавасць сваіх ног.
СЭР ТОБІ
Я хачу сказаць: калі ласка, сіньёр, уваходзьце.
ВІЁЛА
Я вам адкажу цвёрдым поступам і рашучым уваходам. На жаль, нас апярэдзілі.
Уваходзяць АЛІВІЯ і МАРЫЯ.
Беспадобна, чароўная мілэдзі! Няхай пральюцца на вас з нябёсаў дажджы водараў.
СЭР ЭНДРУ
Гэты юнак — рэдкі экземпляр нават між прыдворных. Якое красамоўства! «Дажджы водараў» — здорава!