ВІЁЛА
Мая місія, мілэдзі, набудзе права голасу толькі для вашых успрымальных і добрапрыязных вушэй.
СЭР ЭНДРУ
«Водары», «успрымальныя», «добрапрыязныя» — слоўцы — шэдэўры! Прыберагу сабе ўсе тры.
АЛІВІЯ
Няхай зачыняць садовыя вароты, і не перашкаджайце мне слухаць.
Выходзяць сэр ТОБІ, сэр ЭНДРУ і МАРЫЯ.
Дайце вашу руку, сіньёр.
ВІЁЛА
Прыміце мой доўг і мае паслугі, мадам.
АЛІВІЯ
Як зваць вас?
ВІЁЛА
Ваш пакорлівы слуга —
Цэзарыё, чароўная прынцэса.
АЛІВІЯ
Вы — мой слуга? Маркотна стала жыць,
Як толькі ў свеце нізкае прытворства
Хавацца пачало за этыкетам.—
Юнак, ды вы ж — слуга Арсіны.
ВІЁЛА
Так,
Граф ваш слуга, а я слугую графу.
Хто служыць вашым слугам — служыць вам.
АЛІВІЯ
Пра графа я не думаю, і лепш бы
Ў ягоных думках быць пустой старонцы,
Чым мной запоўненай.
ВІЁЛА
Я і прыйшоў
З тым, каб схіліць напрамак вашых думак
Да графа.
АЛІВІЯ
Не і не! Пры той сустрэчы
Я вас прасіла — больш аб ім ні слова.
Калі на гэты раз вы з іншай просьбай,
Я выслухаю з большаю ахвотай,
Чым музыку нябесных сфер.
ВІЁЛА
Мілэдзі...
АЛІВІЯ
Дазвольце мне сказаць. Мінулы раз,
Калі вы тут у нас тварылі чары,
Я вам слугой паслала ўслед пярсцёнак.
Цяпер я думаю, што ашукала
Сама сябе, слугу і вас, быць можа.
Вы можаце судзіць мяне сурова
За тое, што, ганебна схітраваўшы,
Я вас штурхала ўзяць не вашу рэч.
Што толькі вы маглі тады падумаць?
Вы да слупа ганебнага мой гонар
Паставілі, каб здзекваліся ўволю
Ўсе домыслы, народжаныя ў вашай
Бязлітаснай душы?.. Здаецца, досыць,
Каб стала ясна, што на гэтым сэрцы
Даспехі зняты і вось тут, як сімвал
Адкрытасці,— галінка кіпарыса.
Ну, што вы скажаце?
ВІЁЛА
Я вас шкадую.
АЛІВІЯ
Гавораць, шкадаванне і каханне — Сінонімы.
ВІЁЛА
З істотным адхіленнем
У паасобных выпадках: бывае,
Што мы і ворагаў сваіх шкадуем.
АЛІВІЯ
Што ж, зноў, напэўна, час з вясёлай мінай
Сядзець у пройгрышы. О, свет наш, свет!
Нялёгка гордасцю прыкрыць жабрацтва.
Калі ўжо лёс быць некаму здабычай,
То лепш — у лапы льву, чым воўку ў зубы.
Б'юць куранты.
Мы, відавочна, марна трацім час.
Не бойцеся, юнак, мне вас не трэба,
А ўсё ж, калі даспеліць час ваш розум
I маладосць,— дастанецца шчаслівай
Сапраўдны муж. Ну што ж, ваш шлях на захад?
ВІЁЛА
На захад. Аставайцеся здаровы!
Для графа вы не скажаце нічога?
АЛІВІЯ
Чакай, прашу цябе; скажы мне,
Што пра мяне ты думаеш?
ВІЁЛА
Што ў вас
Адно на языку, другое — ў думках.
АЛІВІЯ
Ах, вось як? Я пра вас такой жа думкі.
ВІЁЛА
Што ж, правільна, мілэдзі, я — не я.
АЛІВІЯ
О, калі б ты быў тым, кім я хацела б!
ВІЁЛА
А ці было ж бы лепш тады, мілэдзі,
Для вас? Я — блазен ваш.
АЛІВІЯ
Які магніт
Прывабнасці ва ўсмешцы гэтых вуснаў,
I гнеўных, і пагардных! Вот бывае ж:
Віну забойца тоіць, укрывае,
А як стаіць каханне, скрыць у цень,
Калі і ноч яго, як ясны дзень?
Цэзарыё, клянуся ружай мая,
Дзявочай чэсцю — усім, усім, што маю,
Ты мне так любы, дарагі, так мілы,
Што страсць маю таіць не маю сілы.
Ты горды, і твая святая воля
Судзіць і так: што ж, любіш — і даволі,
А мне — нашто? Ды на прысуд свой беглы
Ты падрыхтуй і доказ супрацьлеглы,
Які з пакутамі дастаўся мне:
Няпрошанае мілае ўдвайне.