ФАБІЯН
Дык жа і ў праціўніка яго, таго маладога чалавека, няма на твары ніякіх прыкмет драпежнай жорсткасці.
Уваходзіць МАРЫЯ.
СЭР ТОБІ
Глядзіце, вось і мая крапіўніца выпырхнула!
МАРЫЯ
Калі хочаце пацешыцца і нарагатацца да колікаў у жываце — хадземце са мной. Той пустадом Мальвольё стаў сапраўдным язычнікам, дзе там — рэнегатам! Бо які ж хрысціянін, што шукае ратунку душы ў боскай веры, паверыў бы ў такую несусветную лухту? Каб вы толькі бачылі — ён у жоўтых панчохах!
СЭР ТОБІ
I ў падвязках крыж-накрыж?
МАРЫЯ
Ага ж, як у цыфірніка з прыходскай школы. Я цікавала за ім, як лісіца за курыцай. Ён выконвае ўсё па тых парадах у пісьме, якое я яму падкінула. Ад ухмылак на яго абліччы зморшчын і рысачак больш, чым на новых картах з дадаткам усіх Індый. Кажу вам,— нічога падобнага вы ў жыцці не бачылі. У мяне проста рукі свярбелі — так хацелася запусціць у яго чым-небудзь. Я ўпэўнена, што мілэдзі аддубасіць яго, а той дуб будзе толькі ўхмыляцца і лічыць сінякі велізарнай міласцю.
СЭР ТОБІ
Рушылі! Вядзі нас, капітан у спадніцы, вядзі туды, дзе ён.
Выходзяць.
СЦЭНА III
Вуліца.
Уваходзяць СЕБАСЦЬЯН і АНТОНІА.
СЕБАСЦЬЯН
Я сам не даў бы вам такой турботы,
Але паколькі вам яна прыемна,
Не буду вам пярэчыць больш, Антоніа.
АНТОНІА
Я кінуць вас адных не мог, паверце.
Нібы кап’ё ў спіну, маё жаданне
Мяне вяло. I не адно хаценне
Мець вас на воку,— хоць яно таксама
Магло б павесці ў дальнюю дарогу,—
Але і клопат: як бы ў незнаёмых
Мясцінах вы не збіліся з дарогі,—
Сказалі мне — ідзі. У Ілірыі
Прыезджых без сяброў падчас прымаюць
Без асаблівай ласкі. Вернасць друга
I боязь за бяспеку вашу ўладна
Мяне вялі за вамі.
СЕБАСЦЬЯН
Добры друг мой,
Чым я змагу аддзякаваць за ўсё вам?
Пакуль што толькі словам — дзякуй, дзякуй...
На жаль, занадта часта за паслугі
Мы, як манеткай, плацім гэтым словам.
Каб быў мой кашалёк даверху поўны
Грашыма, як удзячнасцю вам — сэрца,
Я б не пакрыўдзіў вас. Ну, што мы зробім?
Пайшлі — паглядзім горад.
АНТОНІА
Можа, заўтра?
Перш трэба ўладкавацца недзе на́нач.
СЕБАСЦЬЯН
Я не стаміўся, ноч яшчэ далёка.
Прашу вас, павандруем па завулках,
Дадзім нацешыцца душы і зроку
Славутай старажытнасцю, якою
Так ганарацца жыхары.
АНТОНІА
Даруйце,
Мне не зусім бяспечна тут разгульваць.
Аднойчы ў сутыкненні з графскім флотам
Я ўскосна быў ублытаны у справу,
Якая шчэ й сягоння не закрыта.
Так што, калі я траплю ім у рукі,
Мне літасці не будзе.
СЕБАСЦЬЯН
А ў сутычцы
Былі таксама і людскія страты?
АНТОНІА
Ды не, крыві не так было і многа,
Хоць і прычына нашага нападу,
I час той перапалкі дзвюх флатылій
Маглі ім абяцаць ахвяр нямала.
За гэты час у нас была магчымасць
Вярнуць з ліхвою герцагству ўсё тое,
Што мы знялі на мбры з іхніх баржаў.
Сказаць дакладна, гільдыя купецтва
У нашым герцагстве так і зрабіла,
Але не я адказчык. Вось за гэта,
Калі мяне тут сцапаюць, мне амба!
СЕБАСЦЬЯН
АНТОНІА
Што ж, беражоных
Бог беражэ. Дык наце ж кашалёк мой.
Спыніцца б вам найлепей у прадмесці
Ў таверне «Слон». I сам я курс трымаю
Туды ж,— дамовіцца аб размяшчэнні,
Вы ж скарыстайце час, здавольце сэрца
Аглядам старажытнасцей. Я буду
Чакаць вас там.