АНТОНІА
Вы ад мяне хацелі б адступіцца?
Няўжо вы гэтак хутка ўсё забылі,
Што я зрабіў для вас? Не памнажайце
Майго няшчасця! Вельмі б не хацеў я
Быць да такой ступені крыхаборам,
Каб у дакор нагадваць вам пра ўсе
Свае паслугі.
ВІЁЛА
Я пра іх не знаю,
Як і не знаю вас. Мы незнаёмы.
Няўдзячнасць чалавека мне самому
Праціўна нават больш, чым ашуканства,
Хлусня, пляткарства, п’янётва і няшчырасць —
Усе заганы, што псуюць і труцяць
Жывую нашу кроў.
АНТОНІА
2-гі ЎРАДНІК
АНТОНІА
Дазвольце ж мне сказаць.
Таго хлапца я ў шторм самаахвярна
Паўмёртвым вырваў з прагнай пашчы мора.
Пакуль ачуньваў ён, я дні і ночы
Сядзелкай быў пры ім, карміў, выходжваў,
Бярог яго з такой святой любоўю
I вобразу яго, як ідэалу,
Гатовы быў маліцца...
1-шы ЎРАДНІК
Не стагні!
Нам што з таго? Нам — некалі. Канчайце!
АНТОНІА
А гэты ідэальны бог — не што, як ідал!
Ты, Себасцьян, падумаў бы пра тое,
Што ганьбіш прыгажосць сваю маною.
Прыроду пляміць можа толькі той,
Хто сам жыве з заплямленай душой.
Дабро — само сабою вабіць нас,
А зло прывабна толькі напаказ!
1-шы ЎРАДНІК
Спыніць лухту, вар’ят! Ану — пайшлі!
АНТОНІА
Вядзіце, чорнай справы каралі!
Выходзіць з ураднікамі.
ВІЁЛА
Ён гаварыў так страсна і ўсяму
Ён верыў. Дык чаму ж не верыць мне, чаму?
О спраўдзіся, душой жаданы сон,—
Што брат жывы, і нас тут зблытаў ён!
СЭР ТОБІ
Падыдзі сюды, рыцар. I ты, Фабіян,— давай бліжэй: перашушукаемся ўтрох парачкай-другою мудрых думак.
ВІЁЛА
Назваў імя ён Себасцьяна, брата,—
Дык брат — жывы. О шчасце, як я рада!
Блізняты, я і брат, былі з маленства Адно ў адно — такое падабенства:
I рост, і твар — усё адзінай пробы,
I нават вопратка адной аздобы.
Калі нам лёс прызначыць тут спатканне,
Соль мора стане слодыччу кахання!
(Выходзіць.)
СЭР ТОБІ
Хлапчук без гонару і чэсці, малакасос — вось ён хто, і баязлівы ў дадатак, як заяц. Кінуў-рынуў тут свайго лепшага сябра ў бядзе, адрокся ад яго. Вось няхай Фабіян скажа, што ён за арол!
ФАБІЯН
Палахлівы пстрыкунчык, перакананы баязлівец, трус чыстай пароды!
СЭР ЭНДРУ
Дальбог,— пайду за ім і яшчэ раз адлупцую як след.
СЭР ТОБІ
Дуй, усып яму па завязку, але глядзі толькі — шпагі не агаляй!
СЭР ЭНДРУ
Агалю, дальбог, агалю. (Выходзіць.)
ФАБІЯН
Хадзем і мы, паглядзім, чым гэта скончыцца.
СЭР ТОБІ
Іду ў заклад, што ўсё-такі — нічым.
Выходзяць.
СЦЭНА I
Перад домам Алівіі.
Уваходзяць СЕБАСЦЬЯН і БЛАЗЕН.
БЛАЗЕН
I вы хочаце, каб я паверыў, што мяне не па вас пасылалі.
СЕБАСЦЬЯН
Не прыставай ты, шалапут,— абрыдзеў.
Пакінь мяне,— ты чуеш? Не чапляйся!
БЛАЗЕН
Выдатна разыграна, бачыць бог. Ну так, я вас не знаю, і мая гаспадыня мяне па вас не пасылала з просьбай прыйсці да яе на аўдыенцыю. I вас завуць не Цэзарыё, і гэты мой нос — не мой. Я — не я, і будка не мая.
СЕБАСЦЬЯН
Прашу цябе — паяснічай, дзе хочаш,
А не са мной: з табой я не знаёмы.
БЛАЗЕН
«Паяснічай, дзе хочаш»! Ён чуў гэты выраз ад якой-небудзь важнай персоны і цяпер звяртаецца з ім да блазна. Паяснічаць мне і бог казаў, а я баюся, як бы ўвесь свет, гэты вялікі цюхцяй, не пачаў паяснічаць са сваёй паствай.— Прашу цябе ўсё-такі: распаясай сваю замкнёнасць і скажы, як мне паяснічаць са сваёй гаспадыняй — дурыць ёй галаву, чаго ты і чакаеш?