БАПТЫСТА
Новая бяда;
Наадварот, сіньёр. Кажу вам шчыра,
Без хітрыкаў.— Скажыце, як вас зваць,
Адкуль?
ПЕТРУЧ’Ё
Я сын Антоньё дэ Лючыа;
Вы можаце ў любога запытаць:
Па ўсёй Італіі наш род вядомы.
БАПТЫСТА
Ну, сын Антоньё — мой жаданы госць,
Мой дом — ваш дом і будзьце тут, як дома.
ГРЭМ’Ё
Сіньёр Петруч’ё: нам не весялосць —
Стаяць, маўчаць і слухаць вашы казкі,
Якія ўсім вядомы з роду ў род.
Вы дайце й нам хаця б разявіць рот.
Даволі, мех ваш повен да завязкі.
ПЕТРУЧ’Ё
Даруйце, але ж мой быў першы ход.
Ды і ў самой ігры сюжэт закручан.
ГРЭМ’Ё
«Хваліся жонкаю праз дзесяць год,
А не праз дзень пасля заручын»,—
сказаў сусед, што быў разлучан. (Да Баптысты.) Сусед, нам вельмі прыемна, што вы мелі ласку абысціся з намі так ласкава. Каб зрабіць вам такую ласку, я сам, болей чым хто-небудзь з нас крануты вашай ласкавасцю, асмелюся прапанаваць вам гэтага маладога вучонага (прадстаўляе Лючэнц’ё), які доўгі час грыз граніт навук у Рэймсе; ён аднолькава дасведчаны ў грэчаскай, лацінскай і іншых мовах, як і вунь той — у музыцы і матэматыцы. Завуць яго Камб’ё. Прашу вас прыняць яго паслугі.
БАПТЫСТА
Тысячу разоў удзячны вам, сіньёр Грэм’ё.— Сардэчна запрашаем, дабрадзею Камб’ё. (Да Траньё.) А вы, паважаны сіньёр, як мне здаецца, прыезджы. Даруйце мне, што асмельваюся пацікавіцца мэтай вашага прыезду ў нашы краі.
ТРАНЬЁ
Няхай сіньёр маю даруе смеласць,
Што, завітаўшы ў Падую на час,
Я вырашыў сваю асірацеласць
«Ашлюбіць». З гэтай мэтаю да вас
Я і прыйшоў пасватацца да Б’янкі.
Я знаю, што да Б’янкі, як цыганкі
Да легкавера, ліпнуць кавалеры;
Вядомыя мне вашыя намеры
Спачатку мужа большай падшукаць,
А меншай — з гурту выберацца зяць,
Аднак я ўсё ж прашу вас, дайце згоду
Нас выслухаць: адкуль, якога роду
Я — ваш слуга, а там без кампліментаў
Да ліку ўсіх ранейшых прэтэндэнтаў
Дадаць мяне, нябогу, чын па чыну.
Для навучання вашых дзвюх дзяўчынак
Прынёс я гэту лютню ў падарунак
I, акрамя,— вось гэтых кніг пакунак.
Прашу прыняць ад сэрца, без абразы,
А я вам буду вечна абавязан.
БАПТЫСТА
Лючэнц’ё — вас завуць? Адкуль вы родам?
Я з Пізы, сын Вінчэнц’ё-гандляра.
БАПТЫСТА
Старэйшыны гандлёвага двара?
Ды як не знаць такога верхавода
Сярод купцоў! Што ж, будзьце ў нас, як свой.
(Да Гартэнз'ё.)
(Да Лючэнц'ё.)
Вы — кніжак кіпу
Ды йдзіце к вучаніцам у пакой.—
Слуга — сюды!
Уваходзіць СЛУГА.
Без гоману і скрыпу
Вядзі сіньёраў да маіх дзяцей.
Хай прымуць іх гасцінна, без дакораў,
Як і належыць ім прымаць гасцей.
Выходзяць слуга з ГАРТЭНЗ'Ё, ЛЮЧЭНЦ'Ё і Б'ЁНДЭЛА.
А мы тым часам,— папрашу сіньёра,—
Прайдзёмся ў сад. Я буду вельмі рад
Пагаварыць.— Ды і абедаць скора.
ПЕТРУЧ’Ё
Шаноўнейшы сіньёр, адклад не ў лад.
А я — заняты, я не маю часу
Вам абіваць парогі дзень пры дні.
Я раскажу вам шчыра і адразу
Ўсю радаслоўную сваёй радні.
Адзіны спадчыннік багаццяў бацькі,
Я іх не праматаў у пух і прах,
А павялічыў. З ёй мне зладзіць — цацкі,
А вось які дасце вы ёй пасаг?
БАПТЫСТА
Калі памру — маёнткаў палавіну,
А ў дар гатоўкай — дваццаць тысяч крон.
ПЕТРУЧ’Ё
Хай будзе так. Я ёй усё пакіну
Пасля таго, як пахавальны звон
Па мне адзвоніць,— уладанні, двор,
Арэнды, рэнты, фермы там і свірні.
Дык што ж, сіньёр, заключым дагавор,
Каб ведаць, хто што вінны і павінны.