БАПТЫСТА
Наперад вы павінны з ёй таксама
Пагаварыць: ці любіць яна вас?
ПЕТРУЧ’Ё
Э, дробязь! Бацька, гавару вам прама:
Яна — палын, а я — не хлебны квас,
Яна — наруга, а ў мяне — папруга;
А калі ўссыпаць вугальку на жар
Ды пададзьмуць яшчэ — шугне пажар.
Я — крэмень, і змагу такога струга
Ёй адцясаць, што стане ўся, як шоўк.
Я — не хлапчук, не блазен, не п’янчуга,
Што дзеля кпінаў сватацца прыйшоў;
Я не люблю ні спешкі, ні наскоку...
БАПТЫСТА
(сам сабе)
Дай бог, каб гэты спрыт не выйшаў бокам.—
Аднак рыхтуйся да размоў няветлых.
ПЕТРУЧ’Ё
Пабачым: буду як гара пад ветрам;
Вятры бушуюць, а яна ні з месца.
Уваходзіць ГАРТЭНЗ'Ё з разбітай галавой.
БАПТЫСТА
Сіньёр, вы пабляднелі, мне здаецца.
Чаго вы так збянтэжаны, мой друг?
ГАРТЭНЗ’Ё
Ад страху ледзьве пераводжу дух.
БАПТЫСТА
А як дачка? Ці ёсць у ёй задаткі?
ГАРТЭНЗ’Ё
Усе як на падбор,— дзеля салдаткі:
Не лютня ёй патрэбна, а пішчаль.
БАПТЫСТА
Ўсё гэта праўда, на вялікі жаль.
Няўжо яна за йгрою вас чапала?
ГАРТЭНЗ’Ё
Няўжо! Аб чэрап лютню пашчапала.
Я толькі ёй заўважыў на памылку
Ў ладах і палец мерыўся прыгнуць,
А тая — наравістая кабылка —
Круць бокам, нібы ладзіла ўбрыкнуць,
I ў крык: «Не ладзіцца? Няма хацення?
Вось я вам паказаць лады хачу»,—
I так мне лютняй трахнула па цемю,
Што ажно стала зелена ўваччу,
А галава праскочыла праз струны.
Я ачмурэў: стаю, разявіў рот,
Уставіў вочы, як баран бязрунны
Каля чужых зачыненых варот.
Яна ж усяк: свістулькаю і грыжай
Давай мяне хрысціць і абзываць,
Нібы грахі замольвала пад крыжам.
ПЕТРУЧ’Ё
Бядовая — магу і я прызнаць.
Яна мне ў сто разоў мілейшай стала;
Ах, як я прагну пабалакаць з ёй!
БАПТЫСТА
Вы ласыя, сіньёр, як кот на сала.—
(Да Гартэнз'ё.)
Пайшлі, пабудзьце з меншаю маёй;
Павучыце яе, яна ў два разы
Здальнейшая, і нораў — хоць куды.—
Сіньёр Петруч’ё, можа, пойдзем разам,
Ці мо вам лепей Кэт прыслаць сюды?
ПЕТРУЧ’Ё
Прашу прыслаць: я тут яе сустрэну.
Выходзяць БАПТЫСТА, ГРЭМ'Ё, і ГАРТЭНЗ'Ё.
Як толькі прыйдзе, так і аглушу:
«О, птушачка, спяваеш ты не дрэнна»,—
Калі яна пачне сваю імшу;
«Ты выглядаеш, як уранні ружа,
Абсыпаная ядранай расой»,—
Калі зацыкае сярдзітым вужам
Альбо скасурыцца ў мой бок казой.
Замоўкне на хвілінку, пачакае —
Пачну хваліць празмерна, як на здзек,
Што і гасцінная, і гаманкая;
А гнаць пачне, схапіўшы нейчы стэк,—
Рассыплюся ў падзяках дробным макам,
Нібыта просіць з тыдзень пагасціць;
Адхіліць прапанову,— я са смакам
Падлашчуся: «Калі ж вяселлю быць?»
Яна ідзе. Петруч’ё, за работу! —
Уваходзіць КАТАРЫНА.
Дзень добры, Кэт! Даруйце за турботу:
Я чуў, што Кэт — найлепшае з імён.
КАТАРЫНА
Чуць звон не значыць ведаць, дзе той звон
Мяне завуць не Кэт, а Катарына.
ПЕТРУЧ’Ё
Мана, вы звацца Кошачкай павінны;
Лагоднай Кіскай ці зласлівай Кісай,
Курняўкай Муркай, ласачкай Кіс-Кіс
Ці кошкай-ведзьмай з маляванай пысай,
Ці кіскай-чортам — цьфу, бадай ён скіс! —
Паслухай, кіска Кэт, маё прызнанне:
Прачуўшы, як цябе за хараство
Ўсе людзі розных цэнзаў, станаў, званняў
Расхвальваюць, а ціхі нораў твой
Не знаюць як і ўзносіць, я прыкінуў:
Пахвалы — фіміам, але не вам,—
I рушыў сватацца, кажу без кпінаў.
КАТАРЫНА