Уваходзяць ПЕТРУЧ'Ё, КАТАРЫНА, Б'ЯНКА, БАПТЫСТА, ГАРТЭНЗ'Ё, ГРУМ'Ё і ГОСЦІ.
ПЕТРУЧ’Ё
Сіньёры, сіньёрыны,— шчыры дзякуй
Вам за турботы і за ваш абед.
Вы тут нагатавалі нам прысмакаў
I спадзяваліся са мной як след
За стол засесці, выпіць, разгуляцца,
Але, на жаль, нам не спрыяе час,
Я з вамі вымушаны развітацца.
БАПТЫСТА
Няўжо вы нанач едзеце ад нас?
ПЕТРУЧ’Ё
Так, еду. Дом не блізка — аж за светам.
Вы не здзіўляйцеся, калі б вам знаць,
Якія справы і якія мэты
Мяне і коней прымушаюць гнаць,
Вы б самі папрасілі: ад’язджайце.
Ну, госцікі шаноўныя, бывайце.
Яшчэ раз дзякую. Усе вы чулі
I бачылі, як я сябе ўсяго
Аддаў чароўнай ёй, сваёй Катулі,
Аддаў навек, а не на нейкі год,
Ва ўладу паслухмянай, мілай жонкі.
Балюйце з цесцем тут, а нам не час;
Апаражняйце вінныя бачонкі
I добрым словам памінайце нас.
ТРАНЬЁ
Дазвольце запрасіць вас на бяседу.
ПЕТРУЧ’Ё
Не, не магу.
ГРЭМ’Ё
Я богам вас прашу, Застаньцеся.
ПЕТРУЧ’Ё
Я еду, еду, еду.
КАТАРЫНА
Магчыма, я крану яго душу: Застаньцеся!
ПЕТРУЧ’Ё
Застацца? Як я рады!
КАТАРЫНА
Застацца рады?
ПЕТРУЧ’Ё
Не, я рад таму,
Што сэрца ў жонкі поўнае спагады
Да мужа. Радуйся, шчаслівы муж!
I ўсё ж я не магу пабыць да рання,
Бо мушу дома быць яшчэ да дня.
КАТАРЫНА
Застаньцеся ў імя майго кахання.
ПЕТРУЧ’Ё
Не! — Грум’ё, дзе ты? Накарміў каня?
ГРУМ’Ё
Дык дзіва што, сіньёр, і накарміў і напаіў.
З’елі авёс і аўсюк, а цяпер ім каюк.
Пашкадавалі б вы дзяўчатак-кветак.
ПЕТРУЧ’Ё
I рад бы — не магу!
КАТАРЫНА
Ах, калі гэтак,—
Як знаеш, я не еду ні сягоння,
Ні заўтра — аж пакуль не захачу.
Шлях вольны; сабірайся — і па конях,
Марнуй сябе ў сядле альбо начуй
У полі, пад дажджом. Я застаюся,
Пакуль не надакучыць піць, гуляць.
Сябе вы паказалі, не стаюся,—
Натура, гонар — нечага сказаць.
ПЕТРУЧ’Ё
Катулька, супакойся і не злуйся.
КАТАРЫНА
Злую, кіплю, калі не на сваім
Пастаўлю.— Вы не бойцеся; ён хлусіць,
Ён застанецца; будзем разам з ім.
ГРЭМ’Ё
Ну, дзякуй табе, бог — захамуталі;
Цяпер пачнецца шум-бурум, сіньёр.
КАТАРЫНА
Садзіцеся за стол, чаго пасталі?
Жанчыну, што не ўмее даць адпор,
Апошні задавака ўраз абдурыць.
ПЕТРУЧ’Ё
Яна, як бачыш, іх адсюль пратурыць.—
Сіньёры, трэба слухаць маладую;
Ідзіце баляваць, закусваць, пець
I прапіваць касу яе крутую,
Каб маладым хутчэй прыбытак мець:
Дзяцей пабольш ды грошай з паўасьміны.—
А ты, Катулька, хоць і з кіслай мінай,
Усё ж сямейнай даўнасці нічым не руш:
Не злуй, не хмарся: свет сышоўся клінам,
Дзявоцтва час кароткі: я твой муж,
А ты — мая маёмасць і падпора,
Мой дом, мой скарб, мой свіран і засек,
Мой вол, асёл і стол — мая сіньёра,
Якой я ахвярованы на здзек.
Ты ўсё на свеце і ў адным абліччы.
Вось ты стаіш — мадонна без прыкрас.
Хай пальцам хто кране — зубоў не злічыць,
Ці, скажам, нападзе ў нядобры час,
Я ў крык: — Дай зброю, Грум’ё.— I за тымі
Разбойнікамі, будзь іх пяць ці шэсць —
Ратуй, слуга, сіньёру гаспадыню,
Калі ты цэніш рыцарскую чэсць.
Не бойся, Кэт, ніхто нас не зачэпіць,
Калі б іх нават цьма была — мільён.