ПЕТРУЧ’Ё
Разява, кляча дохлая, кіжлай.
Ці ж я не загадаў табе, наруга,
Нас выйсці сустракаць пад самы гай
I за сабою весці гэту «схізму»?
ГРУМ’Ё
Калі ж Натаньел латаў свой сурдут,
А Пітэр, выбачайце, ставіў клізму,
А Габрыэль, здаецца, шыў хамут;
Уолтэр — той, казалі, ля сталярні
Тачыў кінжал. I толькі пад рукой
Былі Адам і Рэльф, ды на вяндлярні
Ўсё кашляў Грэгары. Вось тут і строй
Такое войска беднаму кур’еру,
А ўсё ж я іх пастроіў і прывёў.
ПЕТРУЧ’Ё
Марш, лайдакі! — Прынесці нам вячэру.
НЕКАЛЬКІ СЛУГ выходзяць.
(Петруч'ё напявае.)
«Дзе дні юнацтва засталіся?
Дзе дні...»
Ты, Кэт, сядай і не сумуй.
Ох-ма, жыццё, жыццё...
Уваходзіць СЛУГА, несучы вячэру.
Ну, што ж ты, Кіса,
Стаіш, маўчыш? Сядай.— А ты, статуй,
Сцягні мне боты. Чуеш, недаробак?
(Напявае.)
«Жыў-быў дзябёлы капуцын,
Ліхі ахвотнік да жанчын...»
Лягчэй, халява,— вывіхнеш нагу.
Цягні другі — і атрымай заробак.—
(Дае слузе поўху.)
Вады падаць! — Кэт, што ж ты ні гу-гу?
Развесяліся.— Дзе вы, арыштанты?
Прывесці пса Траіла! — Прэч, цюхцяй;
Пакліч сюды кузена Фердынанда.
СЛУГА выходзіць.
Кэт, Фердынанд — наш мілы хлопчык-пай.—
Вы дзе пантофлі дзелі і ці скора
Дасце вады?
Уваходзіць СЛУГА з тазам.
Ну, мый жа рукі, Кэт,
I будзь за гаспадыню.
СЛУГА ўпускае з рук таз.
Ох ты гора! —
Няўклюда, сухарукі шпінгалет.
(Б'е слугу.)
КАТАРЫНА
Не біце, ён неназнарок; не біце!
ПЕТРУЧ’Ё
Кіжлай, шлапак, сляпая курая.—
Сядайце, Кэт, і трошкі закусіце.
Памолішся сама ці, можа,— я?
Тут што, рагу з бараніны?
1-шы СЛУГА
З ягняці.
ПЕТРУЧ’Ё
Хто пpадаваў?
ПІТЭР
(слуга)
Я.
ПЕТРУЧ’Ё
Гэта ж вугалі.
Згарэла ўсё дазвання. О, пракляцце!
Дзе кухар? Выкапаць хоць з-пад зямлі
I зараз жа — сюды! Ці ж не распуста?
Як вы адважыліся мне падаць
На нейкіх кішках шэрую капусту?
Прыбраць, вы чуеце? Усё прыбраць!
(Змятае ўсё са стала і раскідае па сцэне.)
Ах лізуны збрадлівыя, падлюгі!
Вы што — бубніць? Чакай жа мне, лайдак!
КАТАРЫНА
Прашу вас, муж, не трэба заварухі.
У мяса, я сказала б, добры смак.
ПЕТРУЧ’Ё
А я кажу, што тут прыгаркі ў мясе,
Нібы яго пяклі на пажары.
Не то што я, а кошка б не ўзялася
Такое палізаць. Мне дактары
Ад смажаніны раяць адхрысціцца:
Яна турбуе жоўць і будзіць гнеў.
I нам абоім лепей папасціцца,
Бо й без таго з касцямі б часам з’еў
У злосці я цябе, а ты — Петруч’ё.
Не будзем хрумстаць гэту карыну.
Перагавеем ноч пасля заручын;
Ўжо ж неяк перацерпім ноч адну,
А раніцай нам пададуць сняданне.
Хадзем, каток, на шлюбны ложак наш.
Выходзяць КАТАРЫНА, ПЕТРУЧ'Ё і КЭРЦІС.
Уваходзяць паасобку НЕКАЛЬКІ СЛУГ.
НАТАНЬЕЛ
Ты, Пітэр, бачыў гэта ўтаймаванне?
ПІТЭР
Па кліну клінам ды абухам пляж!
Уваходзіць КЭРЦІС.
ГРУМ’Ё
Ну, дзе ён дзеўся?
КЭРЦІС
Там, у спальні, чытае ёй пропаведзь аб устрыманні.
Шуміць, грыміць, і лаецца, і бэсціць,
А ёй, гаротнай, гэта ў навіну:
Не знае, дзе прылегчы, дзе прысесці,
Маўчыць, як непрытомная са сну.
Хадзем, хадзем адсюль! Ён зараз прыйдзе.