ТРАНЬЁ
I я клянуся, што не ажанюся
З ёй ні за што, каб нават са слязьмі
Яна прасіла. Лепей утаплюся,
Чым параднюся з гэткімі людзьмі.
Цьфу, аж агідна, як яна там трэцца
Каля таго ўюна.
ГАРТЭНЗ’Ё
Хай цэлы свет
Яе асудзіць, збэсціць і зрачэцца.
А я, сіньёр, я здзейсню запавет.
Праз дзень ці два з багатай удавою
Аформлю шлюб. Яна мяне даўно
Трымае на прыкмеце. Бог з табою,
Гардыня Б’янка... Вам цяпер адно
Скажу я, мой сіньёр, на развітанне:
Не хараством сваім, а дабратой
Жанчына заваёўвае каханне.
Ну і бывайце! Клятвы я сваёй
Не адмяню.
(Выходзіць.)
ТРАНЬЁ
(сам сабе)
А складна ўсё ж маню.—
Сіньёра Б’янка, пажадаць вам шчасця,
Якое вам не снілася дваім?
Такога шчасця, што і ўсе напасці
Рассеюцца, нібы на ветры дым.
Падцікаваўшы вашае спатканне,
Сіньёры Траньё і Гартэнз’ё, іх
Я падтрымаў: я з імі ўжо ў кампаніі —
Вас выракліся.
Б’ЯНКА
Праўда, удваіх?
ТРАНЬЁ
Абодва.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Значыць, Ліч’ё — не жаніх?
ТРАНЬЁ
Ён парашыў да нейкай удавіцы
Пасватацца, жаніцца ці ўдавіцца.
Б’ЯНКА
Дай бог ім радасць.
ТРАНЬЁ
Ён яе ў баранні
Ражок сагне і вышкаліць.
Б’ЯНКА
Няўжо
Ён так хваліўся?
ТРАНЬЁ
Ў школу ўтаймавання,
Здаецца, запісаўся ваш дружок.
Б’ЯНКА
Куды? А дзе была такая школа?
ТРАНЬЁ
Была і ёсць. Там класнаю сіньёрай
Сіньёр Петруч’ё, швагер ваш вясёлы,
Дасціпна выкладае, як і чым
Выструньваць паслухмяны, ціхі нораў
У наравістых непакор-жанчын.
Б’ЁНДЭЛА
Сіньёр, сіньёр, ад бегання і посту
Я збіўся з ног, нібы стары ганчак.
I вось, нарэшце,— бачыце, ля мосту,
З узгорка клыпае сюды апостал,—
Ён нам якраз.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
А хто ён, небарак?
Б’ЁНДЭЛА
Не ведаю: гандляр ці таннай платы
Педант-настаўнік; па сваёй хадзе,
Гадах і выгляду — ён ніштаваты
Для нашай справы. Вунь, сюды ідзе.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Ну, як па-твойму?
ТРАНЬЁ
А не падвядзе?
Калі прастак і згодзіцца ўсё чыста,
Што я яму скажу, на веру ўзяць,
То будзе за Вінчэнц’ё, і Баптысту
Паабяцае ўсё, што па ўгаворы
Мы абяцалі ў спадчыну аддаць
Сіньёры Б’янцы. А цяпер, сіньёры,
Зрабіце ласку не перашкаджаць.
Выходзяць ЛЮЧЭНЦ'Ё і Б'ЯНКА.
Уваходзіць ПЕДАНТ.
ПЕДАНТ
Дапамагай вам бог, сіньёр.
ТРАНЬЁ
I вам, сіньёр.
У пуць ці мо завернеце на двор?
ПЕДАНТ
Пабуду з тыдзень тут, куплю спажывы,
А там — дарога зноў у самы Рым,
А з Рыма ў Трыпалі, каб толькі жывы.
ТРАНЬЁ
Адкуль вы?
ПЕДАНТ
Я — вандроўнік, пілігрым
З самое Мантуі.
ТРАНЬЁ
Не смеяцеся?
Вы з Мантуі? Пан бог вас барані.
I за сваё жыццё не баіцеся
У нашай Падуі?
ПЕДАНТ
Жыццё? Ні-ні.
Не разумею вас: чаго баяцца?