БЛАЗЕН
Хай табе, мадонна, пашле бог Меркурый дар прыхлушвання за тваю добрую праўду пра блазнаў!
Вяртаецца МАРЫЯ.
МАРЫЯ
Міласцівая мілэдзі, там каля нашых варот стаіць нейкі малады сіньёр; ён вельмі хоча пагаварыць з вамі.
АЛІВІЯ
Ад графа Арсіна, мабыць?
МАРЫЯ
Хто ж яго ведае, мілэдзі. З выгляду такі прыгожы малады чалавек, і світа — людзі прыстойныя.
АЛІВІЯ
Хто з маіх людзей яго не пускае?
МАРЫЯ
Сэр Тобі, мілэдзі, ваш дзядзечка.
АЛІВІЯ
Адклічце яго ад варот, калі ласка; ён з людзьмі не ўмее інакш размаўляць, як толькі лаянкай ды крыкам. Вар’ят, проста сорамна за яго.
МАРЫЯ выходзіць.
Ідзіце туды і вы, Мальвольё. Калі там пасланцы ад графа,— мне нездаровіцца, альбо скажыце, што мяне няма дома. Кажыце ўсё, што вам прыйдзе ў галаву, толькі б адчапіцца.
МАЛЬВОЛЬЁ выходзіць.
Ну вось, сіньёр блазен, самі бачыце, што вашы блазнаванні старэюць і перастаюць падабацца.
БЛАЗЕН
Вы заступаецеся за нас, мадонна, так, як бы ваш старэйшы сын сам быў блазнам — набі, святы Юпітэр, яго чарапок мазгамі. Бо ў аднаго — а вось і ён сам! — у аднаго з вашай радні ведьмі рэдзенька ў яго pia matar (Паказвае на галаву.)
Уваходзіць сэр ТОБІ.
АЛІВІЯ
(сама сабе)
Магу прысягнуць — ён добра выпіўшы.— Хто там каля варот, дзядзя?
СЭР ТОБІ
Пачцівы сіньёр.
АЛІВІЯ
Які сіньёр?
СЭР ТОБІ
Кажу ж, адзін сіньёр, а які... Чума на іх, гэтых марынаваных сяледчыкаў! — Ну, як маешся, дурачына?
БЛАЗЕН
Добранькі наш сэр Тобі!
АЛІВІЯ
Дзядзя, дзядзя, як жа гэта вы з самага ранку дайшлі да такой летаргіі?
СЭР ТОБІ
Літургіі? Ану яе ў балота! Там нехта каля варот.
АЛІВІЯ
Хто ж там, скажыце, нарэшце?
СЭР ТОБІ
Хай сабе і сам д’ябал, калі хоча, мне што з таго? Я вам не брашу, а зрэшты — мне ўсё роўна. (Выходзіць.)
АЛІВІЯ
На каго падобны п’яны — чуеш, блазен?
БЛАЗЕН
На дурнога, вар’ята і тапельца: адзін лішні кубак — адурніць, другі — зваліць, а трэці — утопіць.
АЛІВІЯ
Схадзі пашукай следчага, каб агледзеў майго дзядзьку; ён у трэцяй ступені ап’янення і, мабыць, ужо на дне. Бяжы паглядзі, дзе ён.
БЛАЗЕН
Пакуль што, мадонна, ён толькі вар’яцее, і дурню ў самы раз у кампанію з вар’ятам. (Выходзіць.)
Вяртаецца МАЛЬВОЛЬЁ.
МАЛЬВОЛЬЁ
Ваша міласць, той малады чалавек клянецца, што яму неадкладна трэба штось такое вам сказаць. Я яму гавару, што вы хворыя; ён адказвае, што яму ўжо так сказалі, таму ён і дамагаецца дазволу пагаварыць з вамі. Я тлумачу, што вы спіце; яму быццам бы і гэта вядома і таму ён спяшаецца да вас з нейкай навіной. Што яму яшчэ сказаць, ваша міласць? Ён, здаецца, прадбачыць любую нашу адгаворку.
АЛІВІЯ
Скажыце, што са мной размовы не будзе.
МАЛЬВОЛЬЁ
Так ужо было сказана, а ён кажа, што застанецца нерухома каля варот, як слуп пры ганку шэрыфа, і будзе стаяць, пакуль не дачакаецца размовы з вамі.
АЛІВІЯ
Якога роду гэты чалавек?
МАЛЬВОЛЬЁ
Мужчынскага, якога ж яшчэ!
АЛІВІЯ
Якіх манер, я маю на ўвазе.
МАЛЬВОЛЬЁ
Вельмі благіх, ваша міласць: настойліва патрабуе сустрэчы і не пытаецца, жадаеце вы яе ці не.
АЛІВІЯ
Які ён сабой? У гадах?
МАЛЬВОЛЬЁ
Каб сказаць мужчына, дык не, недаростак, а для хлапчука — пераростак; нешта накшталт зялепушкі-яблыка альбо гарохавага стручка ў «лапатачках» — і не надта каб мужчына, і не зусім каб хлапчук. Абліччам прывабны і ў гаворцы порсткі, як скакунок. Глядзіш на яго і думаеш: дзіця горкае, яшчэ ж толькі-толькі матчына малако аблізаў з вуснаў.
АЛІВІЯ
Хай пройдзе сюды. Паклічце маю камерыстку.
МАЛЬВОЛЬЁ
Шаноўная Мэры, мілэдзі кліча! (Выходзіць.)
Вяртаецца МАРЫЯ.
Падайце пакрывала і вуаль; папраўце тут на галаве. Ну што ж, выслухаем яшчэ раз пасольства ад Арсіна.
Уваходзяць ВІЁЛА і СВІТА.
ВІЁЛА
Хто з вас высокашаноўная гаспадыня гэтага дома?
АЛІВІЯ