ТРАНЬЁ
Сіньёр, вось дом Баптысты. Мо заглянем?
ПЕДАНТ
Чаму б і не? Не ведаю, калі,
Гадоў таму за дваццаць — мы ў Мілане
З ім разам дні са два ці тры жылі
Ў гасцініцы «Пегас». Павінен ведаць.
ТРАНЬЁ
Цудоўна. Пастарайся як мага
Трымацца з гонарам старога дзеда.
ПЕДАНТ
Ручаюся.
Уваходзіць Б'ЁНДЭЛА.
А вось і ваш слуга.
Вам і яго не шкодзіла па дружбе
Наструніць.
ТРАНЬЁ
Не хвалюйцеся.— Гэй, ты,
Прайдоха, ты хітруй ды ведай службу:
Я — сын, ён — бацька, а удвух — сваты.
Ты зразумеў?
Б’ЁНДЭЛА
Ха, гора б больш не меў.
ТРАНЬЁ
Баптысту, што прасіў я, перадаў ты?
Б’ЁНДЭЛА
Сказаў, што бацька ваш ужо прыбыў
Ў Венецыю і што не сёння-заўтра
Ён будзе тут.
ТРАНЬЁ
Падбіўся ад хадзьбы,
Вазьмі — глыні. З табою не загінеш.
Баптыста йдзе. Іграйце ж роль, стары!
Уваходзяць БАПТЫСТА і ЛЮЧЭНЦ'Ё.
Сіньёр Баптыста, лёгкі на ўспаміне.
(Да Педанта.)
Ён — той сіньёр, што я вам гаварыў.
(Да Баптысты.)
Прашу вас, будзьце добрым бацькам, цесць,
I як пасаг, аддайце вашу Б’янку.
ПЕДАНТ
Чакай, сынок.— Вітанне вам і чэсць.—
Сіньёр, дазвольце? Я сягоння зранку
Прыбыў сюды, каб атрымаць даўгі,
I тут, як снег на галаву — навіна:
Мой сын Лючэнц’ё, хлопец не благі,
Здаецца, хоча стаць у вас за сына;
Між ім і вашаю дачкою — лад.
Спагадлівы да вашай добрай славы
I верачы, што для любві адклад —
Вядзе разлад, як бацька, я вам штосьці
Скажу: Кэт любая яму і ён ёй любы —
Хай жэняцца. Сіньёр, мы ў маладосці
Былі такімі. Не пярэчу шлюбу.
Калі я вам, сіньёр Баптыста, ўладзіў
Пад ваш намер, то шчэ магу дадаць,
Што як упобач сядзем — справу зладзім.
А мне ў машне завязкі развязаць,
Шурхнуць казной — мы ў гэтым не падгадзім.
Нявестку забяспечыць я гатоў,
Каму-каму, а вам не пашкадую,
Пакрыю ўсе выдаткі ў барышы...
БАПТЫСТА
Сіньёр, за праўду, кажуць, не крыўдуюць.
Мне ваша шчырасць вельмі па душы,
Ваш сын Лючэнц’ё і мая пястушка,
Як двое галубкоў ці спарышы —
Адна душа, а як наконт кахання,
Дык хто ж іх ведае — мо строяць пастку?
Але калі вы згодны завяшчанне
Пацвердзіць і тым самым Б’янцы частку
Дакляраваць з іх скарбаў і дабра,
Калі яна, крый божа, заўдавее,—
Дык і па ўсім. Па прыказцы: з двара
На двор суседу добрым ветрам вее,
Калі сусед не злодзей, а радня.
ТРАНЬЁ
Цудоўна, цесць. I дзе ж бы гэта зручна
Было нам пасядзець хаця б з паўдня,
Прыгубіць чарачку на знак заручын
I шлюбны наш аформіць дагавор?
БАПТЫСТА
Не ў нас, Лючэнц’ё, сцены маюць вушы:
Мой дом — не дом, а пастаялы двор:
Там безліч слуг, і Грэм’ё там дасужы,
А ён на гэта мае тонкі слых.
ТРАНЬЁ
Дык, калі ласка, к нам — мы будзем рады.
Мы з бацькам пражываем удваіх,
Вось там без подслухаў, без шуму, здрады
Уладзім справу як і мае быць.
Вы па сваю дачку пашліце Камб’ё,
А па натарыуса пабяжыць
Мой пасланец. Сіньёр, каб мы чакалі,
Што выйдзе так, дык мы б накрылі стол,
А тут цапом-лапом — закускі мала.
БАПТЫСТА
Тым лепш. Дык вы бяжыце к нам, сакол,
Скажыце Б’янцы, каб мяне чакала,
I можаце таксама ёй сказаць,
Што ў Падую прыбыў стары Вінчэнц’ё
I што яго сынок — мой мілы зяць,
А Б’янка — жонка любая Лючэнц’ё.
Б’ЁНДЭЛА
О божа, хай жа будзе ў добры час!