ГАРТЭНЗ’Ё
Бог мой, братцы,
Петруч’ё,— крэпасць пала! Вось адкрыцце!
ПЕТРУЧ’Ё
Так і павінен шар на ўвесь разгон
Таціцца па наклоне дна у карыце,
А не паўзці, як п’яны на адхон,
Але цішэй. Там хтось да нас кульгае.
Уваходзіць ВІНЧЭНЦ'Ё.
Сіньёра, добрай раніцы! Куды вы? —
Скажы мне шчыра, Кэт, без балаўства:
Ты бачыла хоць раз такое дзіва —
Асанкі, свежасці і хараства?
Румянца з белізною шчок змаганне,
Пад крыллем броваў — іскры яркіх зор,
I на нябесным твары ўсмешкі ззянне,
Самой прыгожасці найлепшы ўзор? —
Красуня, вам яшчэ раз прывітанне! —
Кэт, пацалуй яе за хараство.
ГАРТЭНЗ’Ё
Той дзед ад гэтакага шанавання
I канчаткова страціць розум свой.
КАТАРЫНА
Чароўная ў самой красе дзяўчына,
Куды спяшаешся, ў якую даль?
Найшчаслівейшая з жанчын жанчына,
Сынку каторай шчодры лёс, як дар,
Аддасць цябе, радні сваёй уцеху.
ПЕТРУЧ’Ё
Кэт, ды у цябе апілкі ў галаве.
Глянь, гэта ж грыб-смарчок, мішэнь для смеху,
А ты дзяўчынаю яго завеш.
КАТАРЫНА
Даруй, дзядуня, мне маю памылку:
Праменні сонца слепяць вочы — змрок.
Кругі ў вачах, зялёныя пражылкі.
Вось зараз бачу: ты — стары дзядок.
Даруйце, калі ласка, мне няўдачы.
ПЕТРУЧ’Ё
А ты, стары, не гневайся, прабач.
Скажы, куды ты клыпаеш, бядача?
Магчыма, падвязём на пары кляч.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Сіньёр і вы, сарока-сіньёрына,
Вы так мяне здзівілі,— проста смех.
Я з Пізы і вось дыбаю да сына,
Каторы ў Падую шукаць уцех
Паехаў і прапаў. Хачу сустрэцца.
Маё імя Вінчэнц’ё.
ПЕТРУЧ’Ё
А сынка?
ВІНЧЭНЦ’Ё
Дык жа і вісуса Лючэнц’ё зваць.
ПЕТРУЧ’Ё
Сустрэча наша — цуд, магу сказаць,
Цяпер ужо не можна памыліцца;
Ты — бацька мой па нітачцы вянка:
Мая швагерка, вось яе сястрыца,
Выходзіць замуж за твайго сынка.
Ты не дзівіся і не плач з адчаю,
Яна дачка багатага купца,
Адзін другога варты. Я канчаю
I з вашага дазволу, як айца,
Вас абдыму, старога двараніна.
Паедзем разам сына сустракаць.
Такая будзе радасць бацьку й сыну!
ВІНЧЭНЦ’Ё
А вы не смеяцеся з бедака?
Вы гэта праўду кажаце, без жартаў,
Якімі спадарожным галаву
Марочаць выскалякі і банкарты?
ГАРТЭНЗ’Ё
Я гэта шчырай праўдай назаву,
Як чалавек старонні, я не блазан.
ПЕТРУЧ’Ё
Прыедзем — сам пабачыш, што і як.
Жарт жартам, бо язык жа не завязан.
Выходзяць ПЕТРУЧ'Ё, КАТАРЫНА, ВІНЧЭНЦ'Ё і СЛУГІ.
ГАРТЭНЗ’Ё
Вось гэта дык Петруч’ё, вось мастак!
Ў такога б нежанатым павучыцца,
Яго майстэрству жонкай кіраваць.
Я ж пакажу табе, мая ўдавіца,
Як з наравістых нораў выбіваць.
(Выходзіць.)
АКТ V
СЦЭНА I
Падуя. Перад домам Лючэнцё.
Уваходзяць спачатку ГРЭМ'Ё, за ім — Б'ЁНДЭЛА, ЛЮЧЭНЦ'Ё і Б'ЯНКА.
Б’ЁНДЭЛА
Мякчэй і хутчэй, сіньёр: канонік чакае.
ЛЮЧЭНЦ’Ё
Лячу, Б’ёндэла. Магчыма, ты цяпер спатрэбішся ім дома; пагэтаму пакінь нас.
Б’ЁНДЭЛА
Ну, не, я хачу зірнуць, як за вамі зачыняцца дзверы сабора, а тады ўжо з усіх ног пабягу да дзвярэй свайго гаспадара.
Выходзяць ЛЮЧЭНЦ'Ё. Б'ЯНКА і Б'ЁНДЭЛА.
ГРЭМ’Ё
Дзіўлюся, што няма дагэтуль Камб’ё.
Уваходзяць ПЕТРУЧ'Ё, КАТАРЫНА, ” ВІНЧЭНЦ'Ё, ГРУМ'Ё і СЛУГІ.
ПЕТРУЧ’Ё
Сіньёр, вось дзверы: гэта дом Лючэнц’ё,
А каля рынку цесця майго дом.
Я пабягу туды, а вы сустрэньце
Любоў вось тут. Спяшайцеся — бягом!