ВІНЧЭНЦ’Ё
(Стукае ў дзверы.)
ГРЭМ’Ё
ПЕДАНТ выглядвае з акна.
ПЕДАНТ
Хто гэта так грукае, нібы збіраецца выламаць дзверы?
ВІНЧЭНЦ’Ё
Скажыце, сіньёр, сіньёр Лючэнц’ё дома?
ПЕДАНТ
Дома, але да яго нельга.
ВІНЧЭНЦ’Ё
А калі б хто-небудзь прынёс сотню-другую дукатаў, каб павесяліцца, то тады б можна?
ПЕДАНТ
Пакіньце вашы сотні пры сабе; пакуль я жыў, ён ні ў чым не будзе мець патрэбы.
ПЕТРУЧ’Ё
Ну, я ж казаў вам, што вашага сына ў Падуі вельмі любяць.— Вы чуеце, сіньёр? Спыніце балбатню, перадайце, калі ласка, сіньёру Лючэнц’ё, што яго бацька прыбыў з Пізы і чакае тут каля дзвярэй, каб пагаварыць з ім.
ПЕДАНТ
Ты хлусіш: яго бацька прыбыў з Падуі і глядзіць вось з гэтага акна.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Ты яго бацька?
ПЕДАНТ
Так, сіньёр, калі верыць яго маме.
ПЕТРУЧ’Ё
(да Вінчэнц'ё)
Ну, што вы на гэта скажаце? Ды гэта ж чыстае ашуканства — прысвойваць сабе чужое імя.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Схапіце гэтага нягодніка! Я ўпэўнены, што ён збіраецца абмахлярыць каго-небудзь у гэтым горадзе ад майго імя.
Вяртаецца Б'ЁНДЭЛА.
Б’ЁНДЭЛА
Бачыў іх у саборы ўдваіх. Пашлі ім бог шчаслівага плавання.— А-яй, хто ж гэта? Мой стары гаспадар Вінчэнц’ё. Цяпер мы прапалі. Усё пайшло прахам.
ВІНЧЭНЦ’Ё
(убачыўшы Б'ёндэла)
Хадзі, хадзі сюды, лежань.
Б’ЁНДЭЛА
Спадзяюся, я ад вас не залежу, сіньёр?
ВІНЧЭНЦ’Ё
Ідзі сюды, шэльма. Ці ты ўжо не памятаеш мяне?
Б’ЁНДЭЛА
Не памятаю вас? Не, сіньёр, я не магу вас памятаць хоць бы сабе і таму, што я вас з роду ў вочы не бачыў.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Як? I ты, адпеты нягоднік, ніколі ў вочы не бачыў бацьку твайго гаспадара, старога Вінчэнц’ё?
Б’ЁНДЭЛА
Як? Майго старога, высокашаноўнага гаспадара? Дык дзіва што бачыў, сіньёр: зірніце, вунь ён выглядае ў акно.
ВІНЧЭНЦ'Ё
Выглядае? Я ж табе выгляну!.. (Б'е Б'ёндэла.)
БёНДЭЛА
Ратуйце, ратуйце, добрыя людзі! Тут нейкі шалёны старац хоча мяне забіць. (Выбягае.)
ПЕДАНТ
Барані, сынок! Заступіцеся, сіньёр Баптыста.
(Адыходзіць ад акна.)
ПЕТРУЧ’Ё
Кэт, адыдземся ўбок і паглядзім, чым закончыцца гэтая валтузня.
Адыходзяць убок.
Уваходзяць ПЕДАНТ, БАПТЫСТА, ТРАНЬЁ і СЛУГІ.
ТРАНЬЁ
Сіньёр, хто вы такі, што дазваляеце сабе вольнасць біць майго слугу?
ВІНЧЭНЦ’Ё
Хто я такі, сіньёр? Не, хто вы такі, сіньёр? — О бяссмертныя богі! Ах шыбенік, ах нягоднік! Шаўковая камізэлька. Аксамітныя штаны. Пурпурны плашч. Пірамідальны капялюш. О, я абкрадзены, ашуканы дурань! У той час, калі я скуплюся ў Пізе, мой сын з гэтым шалахвостам-слугою праматвае ўсё направа і налева ва універсітэце.
ТРАНЬЁ
Ды што вы, што такое?
БАПТЫСТА
Што здарылася, ці ў сваім ён розуме?
ТРАНЬЁ
Сіньёр, на выгляд вы — чалавек паважны, пажылы дваранін, а гаворка ваша выдае вас за прыдурка. Што вам да таго, калі б я насіў на сабе нават жэмчуг і золата? Дзякуючы майму багатаму бацьку я маю на гэта сродкі і нашу.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Твайму бацьку! Ах, махляр! Ён жа вырабляе ў Бергама парусы.
БАПТЫСТА
Вы памыляецеся, сіньёр, памыляецеся. Скажыце, калі ласка, як, па-вашаму, яго імя?
ВІНЧЭНЦ’Ё
Як яго імя? Ці ж я не ведаю, як яго імя? Я ж выхоўваў яго з трох гадоў: яго імя Траньё.
ПЕДАНТ
Прэч пайшоў, недарэчны асёл! Яго завуць Лючэнц’ё; ён мой адзіны сын і спадчыннік усіх маёнткаў, якія належаць мне, сіньёру Вінчэнц’ё.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Лючэнц'ё? О, ён забіў свайго гаспадара! — Вяжыце яго, загадваю вам ад імя герцага.— О, сын мой, сын мой! — Скажы, душагуб, дзе сын мой Лючэнц’ё?
ТРАНЬЁ