Пасля турбот, падману, перашкоды,
Нарэшце паміж намі мір і згода,
Цяпер, калі нам шчасце лёс падкіне,
I усміхнуцца б час былому дзіву.
Вітай жа свёкра, жонка-гаспадыня,
Як я — цясця, сардэчна і пачціва.
Швагерка Катарына, брат Петруч’ё
I ты, Гартэнз’ё з любай удавой,
I ўсе — бярыце дам сваіх пад ручку,
I, проша да стала, каб пір — гарой.
Сядайце, і завершым нашы справы.
Расправай над гарою рознай стравы.
ПЕТРУЧ’Ё
Нам — што? Хутчэй засесці ды пад’есці.
БАПТЫСТА
Гасцінны горад — Падуя, зяцёк.
ПЕТРУЧ’Ё
I людзі ў ім гасцінныя, цясцёк.
ГАРТЭНЗ’Ё
Хай будзе так, але ж каб не напіцца.
ПЕТРУЧ’Ё
Дальбог, Гартэнз’ё за ўдаву баіцца
УДАВА
Сіньёр, паверце: я не з баязлівых.
ПЕТРУЧ’Ё
Разумніца, а ўсё ж і не змаглі вы
Уразумець, што ён трымціць за жонку.
УДАВА
Відаць, вам жонка ўелася ў пячонку.
ПЕТРУЧ’Ё
Уедліва.
КАТАРЫНА
Аб чым у вас гаворка?
УДАВА
Мы з ім сышліся.
ПЕТРУЧ’Ё
Спарыліся? Горка!
А што нам скажа наш маладажон?
ГАРТЭНЗ’Ё
Петруч’ё, твой язык нібы ражон.
Сышліся ў поглядах: — яна сказала.
ПЕТРУЧ’Ё
I толькі? Для такіх дзябёлых мала.
(Да ўдавы.)
Цалуйце мужа, калі ён вам любы.
КАТАРЫНА
Наконт чаго вы буркнулі праз зубы
Пра жонку і пячонку?
УДАВА
Пра мужчын:
Наш мерыць нас, жанчын, на свой аршын,
А ваш, апёкшыся на наравістай,
Гатоў усіх жанчын праводзіць свістам.
Вось я куды цаляла.
КАТАРЫНА
Ў неба пальцам.
УДАВА
О не,— у вас.
КАТАРЫНА
Эй, ты, куцця з закальцам.
Сама нябось з душком.
ПЕТРУЧ’Ё
У нос ёй, Кэт!
ГАРТЭНЗ’Ё
Лупі ёй, удава.
ПЕТРУЧ’Ё
Вось і канцэрт:
Іду ў заклад, што Кэт наколе дроў.
ГАРТЭНЗ’Ё
А муж нашто?
ПЕТРУЧ’Ё
На тое ж. Будзь здароў! (П'е за Гартэнз'ё.)
БАПТЫСТА
(да Грэм'ё)
Дасціпнікі, сусед,— вось тая двойка.
ГРЭМ’Ё
Бадуцца бойка, чуючы папойку.
Б’ЯНКА
Бадуцца? Недасціпна і няўдала;
На вашым месцы я б пажартавала:
Басціся мусіць той, хто носіць рогі,
Напрыклад,— вы, знаток мастацтваў строгі.
ВІНЧЭНЦ’Ё
Гром смеху разбудзіў у сына жонку.
Дзе й сон падзеўся.
Б’ЯНКА
Гэта я спрасонку.
Гром разбудзіў, але не напалохаў,
І я ізноў засну.
ПЕТРУЧ’Ё
Не будзе сну.
Хто ў бой палез, стральнуўшы хоць бы ў неба,
Павінен паспытаць вайну, як хлеба.
Б’ЯНКА
Дык што ж я — дзіч? Цяцера ці глухар?
Вы цэльцеся, смакуйце новы жарт,
Што раніць чэсць глыбей, чым стрэлы — цела,
А я з куста — пырх-пырх і паляцела.
Выходзяць Б'ЯНКА, КАТАРЫНА і ЎДАВА.
ПЕТРУЧ’Ё
Аперадзіла стрэл.— Як справы, Траньё?
Па гэтай кнігаўцы і ты цаляў
Ды схібіў, брат. Дык вып’ем, як дваране,
За ўдачу тых, хто колісь маху даў.