Уваходзяць ЭГЕЙ, ГЕРМІЯ, ЛІЗАНДР і ДЗЯМЕТРЫЙ.
ЭГЕЙ
Будзь баславёны, герцаг наш Тэзей!
ТЭЗЕЙ
Здароў, Эгей!.. Што скажаш, дабрадзею?
ЭГЕЙ
Абураны, я скардзіцца прыйшоў —
На Гермію, дачку сваю. Дзяметрый!
Хадзі сюды! Вось гэты чалавек
Мной, вашамосць, ёй мужам абяцаны.
I ты хадзі, Лізандр! А гэты
Абваражыў душу яе нахабна.
Ты, ты, Лізандр! Ты вершы ёй складаў,
Даваў і браў любоўныя цыдулкі,
Ты па начах пад вокнамі ў яе
Ціліўкаў ёй пра вечнае каханне.
Ты захапіў дзявоцкае ўяўленне,
Ёй дорачы то кудзер свой, то кветкі,
То спражкі, то пярсцёнкі, то ласункі,
То цапстрыкі ўсялякія — усё,
Што цноце неспрактыкаванай міла.
Ты сэрца выкраў у маёй дачкі,
Перавярнуў пакору даччыную
Ў зацятую нязгоду. Вашамосць,
Калі вось тут, перад абліччам вашым,
Яна й цяпер адмовіцца ад шлюбу
З Дзяметрыем — прашу: хай падтрымае
Мяне бацькоў афінскіх прывілея;
Яна — мая, і я над ёю ўладны,
Таму яе аддам, як і рашыў,
Дзяметрыю, а не — тады на згубу,
Як гэта і прадбачыцца ў законе.
ТЭЗЕЙ
Ты чуеш, Гермія? Чуй, мілае дзяўчо —
Быць для цябе павінен бацька богам,
Што даў табе жыццё і прыгажосць:
Ты для яго нібы фігурка з воску...
I гэта ў яго моцы — зберагчы
Альбо не зберагчы яе... Дарэчы,
Дзяметрый чалавек надзвычай годны.
ГЕРМІЯ
Таксама і Лізандр.
ТЭЗЕЙ
Лізандр таксама.
Ды бацькаў голас не за ім, таму
Прыгоднейшым назваць другога трэба.
ГЕРМІЯ
О каб жа паглядзець мой бацька мог
Вачмі маімі!..
ТЭЗЕЙ
Лепш было б, калі
Ягонымі вачамі ты глядзела.
ГЕРМІЯ
Даруйце, ваша светласць, я сама
Не ведаю, адкуль бяру адвагу
І як мне сціпласць не затуліць рот
Пры ўсіх казаць, што думаю ціхмяна,—
Дазвольце мне даведацца усё ж
Найгоршае, што мне наканавана,
Калі я за Дзяметрыя не выйду.
ТЭЗЕЙ
Цябе чакае смерць... Альбо навекі
Цябе адлучаць ад сябрыны нашай.
Таму перапытай свае жаданні,
Пачуй, што скажа маладая кроў,
Перш чым бацькоўскай волі запярэчыць.
Няўжо табе захочацца надзець
Манаскі ўбор, замкнуцца ў цёмнай келлі,
Век звекаваць пустэльніцай бясплоднай,
Маркотны месяц славячы маркотна?!.
Хто, ўтаймаваўшы кроў, ахвяраваў
Сябе дзявоцтву — тройчы баславёны;
Ды ўсё-такі, парфумай стаўшы, ружа
Шчасліўшая за тую, што расце,
Цвіце і памірае нечапанай.
ГЕРМІЯ
I я так аджыву, так адцвіту
I так памру, сваёй дзявоцкай волі
Перад ярмом прымусу не скарыўшы.
ТЭЗЕЙ
Разваж рупліва, і ў купальскі дзень —
У дзень, які пячаткай запаветнай
Мяне з маёй каханаю змацуе,—
Рыхтуйся, зрэшты, ці пайсці на смерць
За непакору бацькавай уладзе,
Ці абвянчацца з тым, каго ён выбраў,
Ці асудзіць прад алтаром Дыяны
Сябе на пажыццёвы манастыр.
ДЗЯМЕТРЫЙ
Злагодзься, Гермія! А ты, Лізандр,
З маім бясспрэчным правам пагадзіся.
ЛІЗАНДР
Цябе, Дзяметрый, бацька любіць — ты
Жаніся з ім, а мне й дачкі даволі.
ЭГЕЙ
Жартуеш ты, а мне ўсё ж любы ён,
I любасці ўся спадчына належыць.
Дачка мая, і права на яе
Я аддаю Дзяметрыю ахвотна.
ЛІЗАНДР
О валадар! Як ён, я радавіты,
Як ён, багаты, дый мацней кахаю,
І доляю ласкавай, як і ён,
Надзелен шчодра, нат шчадрэй, магчыма,
I самае галоўнае прытым,
Што я дзівоснай Герміяй каханы!
Чаму ж тады я адступіцца мушу?!.
Зусім нядаўна — я скажу як ёсць —
Дзяметрый заляцаўся да Алены,
Нядаравай дачкі: ў сваё сіло
Злавіў яе, збіў з тропу, і дзяўчына,
Кахаючы, ў агні цяпер гарыць,
I не знаходзіць месца, і малітвы
Шалёныя шле гэтаму чмуту.