ТЭЗЕЙ
Я чуў таксама тое-сёе, нават
Пагутарыць з Дзяметрыем збіраўся.
Але, заняты клопатамі ўсімі,
Адклаў размову. Дык хадзем цяпер
Са мной, Дзяметрый, ты, Эгей, таксама:
Мне вас абодвух трэба паўшчуваць.
Ты ж, Гермія, старайся так схіліць
Свае пачуцці, каб яны супалі
З намерам бацькі. Бо інакш...
Інакш стары закон нелітасцівы,
Змякчыць які і мы не маем права,
Табе рыхтуе смерць ці шлюб самоты.
Што, Іпаліта? Што, мая душа?!.
Ідзём ужо. I вы са мною разам.
Я вам павінен штосьці даручыць
Да дня ўрачыстага, параіцца пра штосьці,
Што вас абодвух тычыцца надзвычай.
ЭГЕЙ
Мы рады слугаваць вам, вашамосць!..
ТЭЗЕЙ, ІПАЛІТА, ЭГЕЙ, ДЗЯМЕТРЫЙ і СВІТА выходзяць.
ЛІЗАНДР
Чаму збляднела мілая мая?
Чаму завялі ружы яе шчокаў?
ГЕРМІЯ
Таму, відаць, што не абмыла іх
Вачэй маіх захмараных залева.
ЛІЗАНДР
Усё, што чуў я і што сам чытаў
У казках ці ў паданнях, гаварыла:
Гасцінцам роўным не ідзе каханне.
Альбо не супадае радавод...
ГЕРМІЯ
Ах, злыбеда! Гара даліну лашчыць.
ЛІЗАНДР
Альбо гады няроўныя...
ГЕРМІЯ
Ах, сорам!
Мілуецца пялёстак з сівізною.
ЛІЗАНДР
Альбо выборы твораць сваякі...
ГЕРМІЯ
Ах, чорны дзень! Кахаць чыімсьці зрокам.
ЛІЗАНДР
Калі ж тут акурат усё — вайна,
Бяда і смерць каханню пагражаюць
I робяць яго хісткім, як усклік,
Як цень — міготкім і як сон — кароткім.
Так бліскаўка, успыхнуўшы ўначы,
Раззеўрыць гнеўна долы і нябёсы,
Але раней, чым выгукнеш: «Глядзі!» —
Яе ўжо зяпа цемры паглынае...
Ўсё яркае кароткі мае век.
ГЕРМІЯ
Калі такая зорка ў закаханых —
Пакутаваць, трываць замахі зла,
Прывучымся і самі да трывання.
Ідзе каханне па цярністай сцежцы,
А летуценні, мары, уздыханні
I слёзы — спадарожніцы яго.
ЛІЗАНДР
Ты праўду кажаш... Слухай зараз пільна:
Ёсць цётухна ў мяне, яна ўдава,
Заможная прытым, дзяцей не мае,
За сем вялікіх вёрстаў ад Афін,
Калі браць нацянькі, яе сядзіба.
Я для яе — нібыта родны сын.
Напэўна, мы там зможам павянчацца.
Туды законы наскія дапяць
Не здолеюць. Калі мяне кахаеш,
Дык выкрадайся з дому заўтра ўноч...
А за вярсту ад горада, у лесе,
Там, дзе цябе аднойчы напаткаў,
Прыгадваеш, калі з Аленай разам
Вы раніцу маёвую ўслаўлялі,—
Там буду я чакаць.
ГЕРМІЯ
Лізандр, мой дружа!
Я лукам Купідонавым найдужым,
Яго стралой найвострай залатой,
Венерынай галубкаю святой,
Усім, у чым бярэ каханне сілу,
Тым вогнішчам, якое ахапіла
Царыцу Карфагенскую, калі
Траянец адплываў на караблі,
Ўсёй здрадаю мужчын — ніякім чынам
Зраўняцца з ёй не здолеюць жанчыны,—
Клянуся: я прыйду на месца тое,
Не баючыся цемрадзі лясное.
ЛІЗАНДР
Трымайся клятвы! Вунь ідзе Алена.
Уваходзіць АЛЕНА.
ГЕРМІЯ
Куды ідзеш, Алена-мілавіца?
АЛЕНА
Я мілавіца? О, пакінь цвяліцца.
Не мной Дзяметрый звабіўся ахвоча.
Як зоркі, ясна ззяюць твае вочы,
У жаваранка не званчэйшы голас,
Калі квітнее глог і спее колас.
Была б краса заразлівай — не ўтою,—
Хацела б заразіцца я тваёю.
Усё ў цябе пераняла б рупліва —
I бляск вачэй, і гукаў пералівы.
Валодала б я светам — аддала б
Усё табе, сабе яго ўзяла б.
Адкрый сакрэт, якою варажбою
Дзяметрыя звяла ты за сабою?