ГЕРМІЯ
Ласкавы ён тады, калі я ў злосці.
АЛЕНА
А я ўсміхаюся — злуецца ён чагосьці.
ГЕРМІЯ
Кляну яго — ён яшчэ больш кахае.
АЛЕНА
Малю яго — ён, як сцяна глухая.
ГЕРМІЯ
Хіба ў ягоных шалах я віною?
АЛЕНА
Твая краса. Ах, каб яна маёю
Была...
ГЕРМІЯ
Суцешся! Навіна такая:
Адгэтуль я з Лізандрам уцякаю.
Пакуль каханне стукалася квола,
Бы райскі сад, квітнела ўсё наўкола,
Але ўвайшло — і ўраз усё падсекла,
I неба перакульваецца ў пекла.
ЛІЗАНДР
Табе даверым нашу таямніцу:
Ледзь у люстэрках вадзяных зальсніцца
Аблічча срэбрагожае Дыяны
I жэмчугам абросяцца паляны,
У час, які любоўнікам спрыяе,
Мы выйдзем з брамы гэташняга раю.
ГЕРМІЯ
I ў лесе, дзе з табой за ўцеху мелі
Ляжаць на ложку з дзятлінкі і хмелю
I ў сэрцы песціць маладыя мроі,
Лізандр мяне сустрэне той парою.
Калі павернем ад Афін галовы,
Хай новы свет дае сяброў нам новых.
Перажагнай нас ад ліхіх напасцяў,
I хай табе з Дзяметрыем пашчасціць!
Бывай, Лізандр, дык памятай: да ночы
Гавець павінны нашы вочы.
(Выходзіць.)
ЛІЗАНДР
I я пайшоў... Алена, мне здаецца,
Дзяметрый да цябе наноў прыб’ецца.
(Выходзіць.)
АЛЕНА
Каму лёс шкодзіць, а каму дык мосціць.
Мы роўныя ў Афінах прыгажосцю.
Ды што з таго, калі яму зацьміла:
Што ўсім відаць, таго не бачыць мілы.
Як ён — вар’ят, у гэткім жа парадку
I я, ім засляпёная, вар’ятка.
Запэцканыя, брыдкія прадметы
Каханнем аздабляюцца ў саеты.
Яно не зрокам бачыць, але сэрцам.
I нездарма яго па даўняй мерцы
Малююць невідушчым і крылатым,
Не трэба яму розуму палаты,
Ні просты глузд. Яно — дзіця, і ўпору
Падманвацца яму ў сваіх выборах.
Як дзеці божацца адно перад адным,
Так для кахання ўсе зарокі — дым.
Пакуль Дзяметрый не падаўся ў мены,
Ён градам клятваў абсыпаў Алену.
Але дыхнула Гермія цяплынню —
I град растаў, і клятвы не ў паміне.
Скажу яму пра Гермію на вуха —
Ён рынецца за ёю што ёсць духу
У лес, у ноч. За гэту таямніцу
Удзячнасці яго куплю драбніцу.
Я дорага плачу, ды маю шмат:
Я з ім прайду туды і з ім назад.
(Выходзіць.)
З’ЯВА II
Афіны. Хата ХВІГІ.
Уваходзяць цясляр ХВІГА, сталяр ЗЭДЛІК, ткач МАТАВІЛА, наладчык арганных мяхоў ДУДКА, бляхар ХРАПА і кравец НЕДАЕДАК.
ХВІГА
Ці ўся наша сябрына ў зборы?
МАТАВІЛА
А ты зрабі пераклічку па сваім спісе, тады твар кожнага будзе відаць.
ХВІГА
Вось паімённы пералік тых, хто з усіх афінейцаў прызнаны вартым удзельнічаць у нашай інтэрлюдыі і каму выпадае ўвасобіць яе перад герцагам і герцагіняй у дзень іхняга шлюбавання, калі сцямнее.
МАТАВІЛА
Найперш, даражэнькі Пятрусь Хвіга, скажы нам, што да чаго ў гэтай п’есе, тады прачытай прозвішчы акцёраў — так і дапнеш да самай рыскі.
ХВІГА
П’еса наша называецца: Найжалобная камедыя і найтрагедыйная смерць рыцара Пірама і паненкі Фісбы.
МАТАВІЛА
Цудоўная штука, запэўніваю вас, і пры гэтым пацешная. Давай, даражэнькі Пятрусь Хвіга, выклікай акцёраў па спісе. Панове, не лезьце наперад!
ХВІГА
Я выклікаю, а вы адгукайцеся. Мікола Матавіла, ткач.
МАТАВІЛА
Я тут. Скажы, якая мне ўгатавана роля — і рухайся далей.
ХВІГА
Ты, Мікола Матавіла, увасобішся ў Пірама.
МАТАВІЛА
Хто ён такі, Пірам? Ці каханак, ці, можа, разбойнік?
ХВІГА
Каханак, які найцырымонна адбірае ў сябе жыццё за каханне.
МАТАВІЛА
Ага! Гэта адгукнецца слязьмі, калі паказацца ў поўны рост. Як я ўжо вазьмуся, няхай глядзельная зала хапаецца за вочы: я выклічу вадаспады, я ўзрушу сэрцы, я, калі на тое пайшло, лямантаваць буду. А ўсё ж такі найбольшы мой стрыжань — разбойніцкі. Грэкулеса я згуляў бы хвацка альбо такую ролю, дзе кошку раздзіраюць на шматкі, ажно ўсё верашчыць навокал.