Выходзяць.
З’ЯВА II
Другі лясны кут.
Уваходзяць ТЫТАНІЯ са сваёй СВІТАЙ.
ТЫТАНІЯ
Спярша пакарагодзьце, паспявайце!..
Пасля, на трэць хвіліны, хто куды:
Хто нішчыць чарвячкоў у кветках ружы;
Хто біцца з кажанамі — з іхніх крылаў
Пашыем нашым эльфам камізэлькі;
Хто гнаць сычоў, што вухкаюць на нас
I зеўраць з цемры. Я ж у сон хілюся.
Мяне закалышыце — дый за працу.
ПЕРШАЯ ФЕЯ
(спявае)
Гэй, вужакі, чарвякі,
Мышы, яшчаркі, макрыцы,
Разбрыдайцеся ў бакі,
Прэч ад нашае царыцы!
ХОР
Разам з намі, філамела,
Калыханку снуй умела!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Хай ні чары, ні пачвары,
Ні памжа, ні патарочча
Сон царыцын не сурочаць!
Спі шчасліва, спачывай!
Добрай ночы! Люлі-бай!
ПЕРШАЯ ФЕЯ
Павукі-крыжавікі,
Не пляціце павуціны,
Жабы, вожыкі, жукі,
Прэч у норы, ў твань, у ціну!
ХОР
Разам з намі, філамела,
Калыханку снуй умела!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Люлі, люлі, люлі-бай!
Хай ні чары, ні пачвары,
Ні памжа, ні патарочча
Сон царыцын не сурочаць!
Спі шчасліва, спачывай!
Добрай ночы! Люлі-бай!
ДРУГАЯ ФЕЯ
Яна ўжо спіць. Да працы спорнай
Бяжым, ляцім!.. Хтось будзь дазорнай!
ФЕІ знікаюць. Тытанія спіць.
Уваходзіць АБЯРОН і выціскае сок з кветкі на вочы Тытаніі.
АБЯРОН
Каго ўбачыш, як прачнешся,
Тым захопішся, пратнешся.
I няхай любоўны пал
Воўк, мядзведзь, альбо шакал,
Альбо дзік з лычом-капалкай
У табе запаляць палка.
Абудзіся, як ля твару
Заварушыцца пачвара! (Выходзіць.)
Уваходзяць ЛІЗАНДР і ГЕРМІЯ.
ЛІЗАНДР
Ты знемаглася, ты прыстала дужа,
Я ж, як на тое, з тропу збіўся, дружа.
Ці не знайсці нам дзе які прыстанак
I пачакаць: хай дапаможа ранак?!
ГЕРМІЯ
Ладкуй сабе, Лізандрачка, бярлог,
А я прытнуся побач тут — на мох.
ЛІЗАНДР
I я з табой на гэтае ж радно:
Душа адна — і сховішча адно.
ГЕРМІЯ
Між намі правядзі, Лізандр мой, рыску,
Не выпадае класціся нам блізка.
ЛІЗАНДР
Ці я ў гаворцы схібіў выпадкова?!
Каханне мае розум свой і мову.
I ці не праўда, што кахання сіла
Дзве розныя душы ў адну злучыла
I змацавала гэткаю пячаткай,
Што з іх не знікне шчырасць даканчатку?!
Каб і хацеў, схлусіць бы я не змог.
Навошта нам дзяліць надвое мох?
ГЕРМІЯ
О несумненна, шчыра кажаш ты!
Згарэла б я, відаць, з сараматы,
Калі б цябе ў няшчырасці ўпікнула.
Але, мяне кахаючы, будзь чулы
І ляж, каб падзяляла нас прастора,
Як юнаку і як дзяўчыне ўпору.
Вунь там, вось гэтак. Добрай ночы, мілы!
Кахай мяне аддана да магілы!
Абое засынаюць.
Уваходзіць ПУК.
ПУК
Я абшастаў лес наўсцяж —
Дзе ж падзеўся хлопец наш,
Каб яму ўцадзіць глыбока
Сок чароўны проста ў вока?!
Цемра, ціша... Ша! Хто тут?
Хто зашыўся ў гэты кут?
Гэта ж ён, ва ўсёй акрасе,
У афінскай апранасе,
Фанабэрысты дзівак,
Што ў дзяўчыне страціў смак!..
А яна, як сірата,
Прыкарнула ля куста.
Не пасмела легчы зблізу
Каля гэтага бамбізы.
Дык праз меру яму, шэльму,
Нацаджу я соку ў бельмы
(Выціскае сок з кветкі на вочы Лізандру),
Каб ад моцы шчырых чараў
Палымнеў, нібы ў пажары,
Без аддухі й абароны...
Я ж імчу да Абярона.
(Знікае.)
Убягае ДЗЯМЕТРЫЙ, услед — АЛЕНА.