ДУХМЯНЫ ГАРОШАК
ГАРЧЫЧНАЕ ЗЯРНЯТКА
ПАВУЦІНКА
МАТЫЛЁК
УСЕ ЧАЦВЁРА
ТЫТАНІЯ
Аддана пану гэтаму служыце —
З ім бегайце, кружыцеся, скачыце.
Каб ён быў у гуморы — ўсе чацвёра
Малінаю карміце яго ўпору,
Суніц прыносьце поўныя кашы,
З чмяліных гнёздаў мёду гладышы,
Рабіце з вошчаных пчаліных лап
Свяцільнікі начныя, каб
Іх запаліць ад светлякоў сцярожка
I весці файна мілага да ложка.
А з крылаў махаонаў — абдзімалы,
Каб месяцовасць спаць не замінала.
Цяпер яму паклон аддайце дбала.
ДУХМЯНЫ ГАРОШАК
ГАРЧЫЧНАЕ ЗЯРНЯТКА
ПАВУЦІНКА
МАТЫЛЁК
МАТАВІЛА
Ад шчырага сэрца, ваша шаноўнасць, прашу мне прабачыць, але ці нельга даведацца імя вашай шаноўнасці?
ПАВУЦІНКА
Павуцінка.
МАТАВІЛА
Вельмі рады буду бліжэй з вамі пазнаёміцца, шаноўная спадарыня Павуцінка. Калі я раптам парэжу сабе палец, асмелюся звярнуцда да вас за дапамогай. А якое вы імя носіце, высокашаноўны пан?
ДУХМЯНЫ ГАРОШАК
Духмяны Гарошак.
МАТАВІЛА
Калі ласка, перадайце ад мяне найсардэчнае прывітанне пані Лупінцы, вашай маці, і пану Струку, вашаму бацьку. Дужа цешуся, што пазнаёміўся з Вамі, мілы пане Духмяны Гарошак. А як вы завяцеся, дабрадзею?
ГАРЧЫЧНАЕ ЗЯРНЯТКА
Гарчычнае Зярнятка.
МАТАВІЛА
Любы пане Гарчычнае Зярнятка! Я выдатна ведаю вашу дабрату і што зносіць ваша цярплівая радзіна ад гэтай ненажэрнай бессаромніцы Кілбасы. Паверце, вашы сваякі не раз выціскалі слёзы з маіх вачэй. Прагну бліжэй пазнаёміцца з Вамі, даражэнькі пане Гарчычнае Зярнятка.
ТЫТАНІЯ
Вядзіце зараз мілага на дачу.
Здаецца, месяц траціць сваю ясь.
А плача месяц — кожны квет з ім плача,
Што цнота згвалтавалася чыясь.
Ну, дык ідзіце, ды глядзіце — ціха.
Выходзяць.
З’ЯВА II
Другі лясны кут.
Уваходзіць АБЯРОН.
АБЯРОН
Цікава, ці прачнулася царыца
I хто ёй першы ў вока ўпаў, каго
Яна цяпер без памяці кахае?
З'яўляецца ПУК.
А вось і ён.
Ну, неўтаймоўны дух,
Што адбылося — далажы — наўкруг?
Чакаю весткі важнай ад пасла.
ПУК
Тытанія ўкляпалася ў асла!..
Другі з ім не зраўняецца і трошкі.
Царыца, значыць, спала ў сваім ложку,
Калі афінскіх дурняў талака,
Што кормяцца з пілы ды малатка,
Прывандравала ў лес, сярод начы,
Каб адну п’есу тут ператаўчы.
Акцёры тыя з ёй надзею мелі
З’явіцца на Тэзеевым вяселлі.
Па ходзе рэпетыцыі Пірам —
Яго іграў найпершы іхні хам —
Пакінуў прадстаўленне — і ў карчы.
А я ў той час, пад прыкрыццём начы,
Дуротны чэрап замяніў асліным.
Тут і да Фісбы выйсці ён павінны.
А выйшаў — дык тэатр наўцекача,
Бы качкі ад лаўца-сцерагача,
Калі раптоўна выдасць ён сябе
Альбо вароны, калі стрэльба б’е.
Пруць, падаюць, піхаюцца кацапы,
I я лаўчу між імі ціхай сапай.
Палохаюць сабой адзін другога,
«Ратуйце! Гвалт! — крычаць.—
На дапамогу!..»
А сціхнулі, галовы ўтнулі ў плечы —
Загаварылі стрыманыя рэчы.
На сцэну выйшлі хмызнякі цяперка:
Праверкаю хапалі за магеркі,
Заставы — дрэвы, кантралёры — пні...
Я іх завёў — хай круцяцца ў крутні!
Не выбрацца збянтэжаным сябрам.
Застаўся на палянцы сам Пірам.
I вось пры гэткім розыгрышы ўдалым
Тытанія асла сабе прыдбала.
АБЯРОН
Я не чакаў ямчэйшай пастаноўкі.
З адным заданнем справіўся ты лоўка.
А як наконт пыхліўца-хлапака?