Шчыра кажучы, я ахвотна ўмяў бы цяпер гарнец-другі корму. Я з апетытам пажвакаў бы добрага сухога аўса, але адчуваю, што найбольшую асалоду я цяпер меў бы ад абярэмка сена. З добрым салодкім сенам нішто не можа зраўняцца.
ТЫТАНІЯ
Я маю эльфа ўвішнага: умомант
Абшнырыць ён вавёрчыныя сховы
I прынясе табе арэхаў свежых.
МАТАВІЛА
Я ахвотней схрумстаў бы пару прыгаршчаў сухога гароху. Але няхай цяпер ніхто з тваіх людцаў мяне не турбуе. Мяне цягне на храпака.
ТЫТАНІЯ
Засні, я апляту цябе рукамі.
А вы ідзіце, эльфы, хто-куды.
ЭЛЬФЫ выходзяць.
Так аплятае палявы павой
Бружмелю рукі, так на пальцах вяза
Пярсцёнкамі накручваецца плюшч.
О, як шалёна я цябе кахаю!
Засынаюць. Уваходзіць ПУК.
АБЯРОН
А, Робін, прывітанне! Падзівіся
На гэты абразок — ён варты ўвагі.
Мне робіцца шкада ўжо бедалажкі.
Надоечы сустрэў яе на ўзлеску —
Яна збірала там свайму прыдурку
Найводарныя кветкі; я сварыцца
Стаў на яе, што вось яна вянчае
Найлепшымі вянкамі лоб калматы;
I тыя росы чыстыя, што ззяюць
Святлей за перлы ўсходнія, цяпер
Імгліліся ў вачах маркотных кветак,
Нібы яны аплаквалі свой сорам.
Я паўшчуваў царыцу ад душы —
Пакорліва яна адказ трымала.
Згадаў ёй пра дзіцёнка — не сказала
Ні слова супраць, а паслала эльфаў,
Каб адвялі яго ў маю гасподу.
Цяпер ён мой, і я хачу прагнаць
З яе вачэй туман непамыслоты.
Тым часам ад аслінай мазгаўні
Ты вызваліш афінскага латрыгу,
Каб мог ён разам з іншымі дамоў,
Ачомаўшыся раніцай, падацца;
I разам з іншымі ўсё, што было ўначы,
Успамінаў як сон неверагодны.
(Дакранаецца кветкай да яе вачэй.)
Будзь такою, як заўчора! —
Зараз мы ўсё перачворым.
Разгані, бутон Дыяны,
Купідонавыя зманы.
Прыйдзі ў сябе, Тытанія, царыца!
ТЫТАНІЯ
Мой Абярон! Якая я дурніца!
Мне снілася, што я асла кахаю.
АБЯРОН
Дык вунь ён, твой каханак!..
ТЫТАНІЯ
Як магла я
Пачварай захапіцца?!. Прыкры зман.
АБЯРОН
(Пуку)
Здымі з яго дуротны гэты збан.
А ты, царыца, музыку навей —
Няхай заснуць пяцёра ўсе глыбей.
ТЫТАНІЯ
Гэй, музыку, якая цешыць неба!
Гучыць ціхая музыка.
ПУК
(здымае з Матавіла асліную галаву)
Прачнешся, дурань, дык глядзі як трэба.
АБЯРОН
Грай, музыка! Царыца, дай руку —
Мы пагайдаем спячых талаку
«Лявоніхай» ці «Янкам»... Зноў, сябры,
Мы заўтра ўжо ў Тэзеевым двары
Ўначы ўрачысты рэй свой павядзём,
Багаславіўшы шлюб яго і дом
Ды плюс каханкаў нашых... У нядзелю
Яны згуляюць і свае вяселлі.
ПУК
Цар, увага! Чуеш гук? —
Абвяшчае дзень жаўрук.
АБЯРОН
Мы за цемраю-цямрыцай
Зараз рынемся, царыца.
Абляцім зямлю наўкруг,
Абагнаўшы часу рух.
ТЫТАНІЯ
Дык ляцім жа, мілы муж!
Ты раскажаш мне, чаму ж
Тут, у нетрах, як папала
Між смяротнымі я спала.
Адлятаюць.
Гучаць паляўнічыя рогі.
Ўваходзяць ТЭЗЕЙ, ІПАЛІТА, ЭГЕЙ і СВІТА.
ТЭЗЕЙ
Схадзіце па ляснічага хто-небудзь —
Мы завяршылі ўсе свае абрады.
I перад тым як нас застане дзень,
Няхай мая каханая пачуе
Хартоў і выжлаў музыку. Спусціце
Усю гайню ў заходняй катлавіне.
I зараз жа ляснічага паклічце.
Хадзем, царыца! I вунь з той гары
Паслухаем, як брэх сабачы з рэхам
Зліваецца ў жывое сугалоссе.
ІПАЛІТА
На Крыце, ў лесе, неяк з Геркулесам
I Кадмам зацкавалі мы мядзведзя
Спартанскімі сабакамі. Ніколі
Я музыкі цудоўнейшай не чула.
Нябёсы, горы, лес — усё наўкол
Там екатала. Свет не чуў грымот
Прывабнейшых, мілейшай — спрачаніны.