– Свежае мяса, – дадаў іншы, спакойным голасам.
Уладзімір выпаўз на лёд і, не разумеючы адкуль бярэ сілы, стаў паволі прасоўвацца наперад баючыся зноў праваліцца. Людзі Панурыша замарудзілі на беразе, але толькі на імгненне. Яны таксама ступілі на лёд і сталі асцярожна даганяць сваю ахвяру. Уладзімір паспрабаваў выцягнуць нож, што захраснуў у руцэ, але не змог і не ўтрымаўся ад хваравітага крыку, чым выклікаў выбух рогату ў сваіх праследавацеляў.
– Упартае мяса, але ж напэўна і смачнае! – крыкнуў бліжэйшы да Уладзіміра пераследнік.
Уцякач працягваў адчайна тупаць наперад, імкнучыся ступаць як мага акуратней. Мінчанін паспрабаваў ісці хутчэй і тут жа ўскрыкнуў. Нож, які праляцеў са свістам побач, абдзёр уцекачу вуха. Пераследнікі выліліся новымі пагрозамі і ў гэты момант нага Уладзіміра правалілася ў ваду.
Людзі Панурыша радасна закрычалі, але тут жа пад адным з іх праламаўся лёд, і ён імкліва апусціўся пад змёрзлую паверхню возера. На праследавальніках паблісквалі невялікія кальчугі, якія, несумненна, маглі ўцягнуць сваіх гаспадароў на дно. Двое астатнiх паляўнічых люта закрычалі і замахалі шаблямі.
– Твая шкура будзе выдатным трафеем! – гучна крычаў адзін з праследавацеляў, пакуль Уладзімір, акуратна дастаўшы нагу з разлома, працягваў паволі слізгаць наперад.
– Мы ўсё-роўна дагонім цябе, свіння, – спакойна сказаў другі, круцячы сваёй шабляй.
Пераследнікі ўсё бліжэй падбіраліся да ахвяры.
Уцякач ужо амаль дабраўся да берага, калі, зрабіўшы рэзкі крок, з гучным трэскам праваліўся пад лёд. Ён вынырнуў і раптам убачыў на беразе дзіка, якi ўважліва глядзеў у ягоны бок.
Губляя самыя апошнія сілы, Уладзімір выбраўся на бераг і павярнуўся. На тым месцы, дзе яшчэ нядаўна стаялі людзі Панурыша, ззяў велізарнай цемнаватай плямай разлом. Уладзімір перавярнуўся на спіну, паспрабаваў устаць і страціў прытомнасць.
Глава 12. Нядобрая раніца
Віка адкрыла вочы. Яна павольна паднялася на ложку і правяла ручкай па валасах. Раніца была светлай і цёплай, але гэта не парадавала дзяўчыну, якой спатрэбілася даволі шмат часу, каб разабрацца, дзе менавіта яна знаходзіцца.
«Ах так, я ж у Мечыка…» – падумала Віка і стала ўспамінаць падзеі ўчорашняга дня.
Карціна вымалёўвалася не самая вясёлкавая, ды і незвычайныя сцэны, якія дзяўчына назірала падчас сну і выразна запомніла, былі не самымі прыемнымі.
Віка ніяк не магла пазбавіцца ад той думкі, што тое, што яна бачыла, было не зусім звычайным сном і нешта, што адбываецца цяпер, таксама неяк паходзіць на сон. Ёй здавалася, што ўсё вакол трохі нерэальна. У дзяўчыны было адчуванне пагружаннасці ў нейкі чароўны, ілюзорны свет, і як бы для пацверджання гэтага адчування яна зноў убачыла матылька…
– Я зноў бачу матылька зімой! – сказала з выразам здзіўлення Віка.
Яна яшчэ доўга глядзела ў акенца і не магла адвесці вачэй ад крылаў дзіўнага госця, пакуль той не ўзляцеў і не знік.
Пакруціўшыся трохі каля вакна, Віка пераканалася, што матылёк прапаў і вырашыла, што пара ў ванную, каб прывесці сябе ў парадак. На дверцы вісеў пакінуты жонкай Мечыслава, адмыслова для госцi, белы пухнаты халацік. Госця накінула яго і, адкрыўшы дзверы, прайшла па калідоры, з якога трапіла ў ванную. Вярнуўшыся назад праз паўгадзіны, Віка апранулася ў сваё адзеньне і зноў выйшла з пакоя. У калідоры ўжо стаяў Мечыслаў і засяроджана гартаў кнігу па археалогіі.
– Добрай раніцы, – весела сказаў гісторык і пасміхнуўся.
– Добрай раніцы, – адказала дзяўчына і ўсміхнулася ў адказ.
– Што за кніга? – спытала Вiка, паказваючы ручкай на тоўсты том у карычневай вокладцы, які Мечык трымаў у руках.
– А… Так… Адна кніга па археалогіі, – адказаў гаспадар дома, уважліва разглядаючы кніжную карцінку.
У гэты момант маладыя людзі адначасова павярнуліся, бо пачулі гук разбіўшагася посуду, які даляцеў аднекуль з першага паверха.
– Гэта яшчэ што? Жонка на працы, малой у садзе, – сказаў насцярожана гісторык. – Я дык узяў за свой кошт, каб разабрацца з усімі гэтымі справамі, – дадаў ён, рэзка зачыніўшы кнігу.
Ад хлапка кнігі дзяўчына здрыганулася і тут жа спытала:
– Хадзем, паглядзім?
– Канешне.
Віка і Мечык накіраваліся да лесвіцы і, спусціўшыся ўніз, увайшлі ў залу. Нікога! Яны агледзелі іншыя пакоі і зайшлі на кухню.
– Ну вось што разбілася, – сказаў Мечык, падымаючы з падлогі рэшткі маленькай белай вазы.– Падобна на тое, што стаяла няўстойліва і вось – бац!
Маладыя людзі засмяяліся і засталіся на кухні. Тут сябры зрабілі сабе сняданак і пачалі весела балбатаць пра розныя рэчы, зусім забыўшы аб трывожных падзеях, якiя нядаўна здарыліся з імі. У той час калі Мечык распавядаў пацешны выпадак са сваім калегам Фёдарам, а Віка піла зялёны чай і пасміхалася, маладыя людзі раптам зноўку пачулі нейкі рэзкі гук. На гэты раз было падобна на тое, што нехта драпае чымсьці вострым шкло. Віка мімаволі зморшчылася.