– А гэта зноў што? – спытаў услых Мечык, штурхаючы ў бок кубак з кавай.
Маладыя людзі пераглянуліся і тут зноў пачулі той жа гук. Не змаўляючыся, яны адначасова ўсталі са сваіх месцаў і прайшлі ў залю. Карцiна, якая адкрылася ім, прымусіла сяброў аслупянець. У зале, у адным з крэслаў, сядзеў Панурыш. Гэта ён рабiў рэзкі гук, праводзячы вастрыём вялікага, багата ўпрыгожанага кінжала, па шкляной паверхні стала. Вакол стаялі ўжо знаёмыя Вікторыi і Мечыку прыслужнікі іх няпрошанага госця, якія трымалі ў руках шаблі з пышна інкруставанымі дзяржальнямі. Ззаду ад маладых людзей паказалася постаць яшчэ аднаго слугі з шабляй. Шляхi да адступлення былі адрэзаныя.
– Добры дзень, дарагая паненка, вітаю і вас, Мечыслаў, – сказаў Панурыш, не выяўляючы ніякіх эмоцый голасам, але тут жа ўсміхнуўся і дадаў вясёлым тонам, – вы мяне не чакалі, а я вось прыйшоў, і вам мой візіт, як я бачу, не вельмі прыемны.
– Што трэба? – спытаў Мечык грозным голасам, выступаючы наперад.
Ён хацеў паказаць, што не баіцца няпрошаных гасцей, але насамрэч яму стала вельмі не па сабе.
– Вы, – самым спакойным голасам адказаў Панурыш і ў Вiкi пабеглі мурашкі па скуры. – Вы мне патрэбныя, як вам ужо павінна быць вядома, але спачатку я яшчэ сёе-тое раскажу вам, праўда, вам прыйдзецца слухаць мяне не ў самым зручным для вас становішчы.
Змоўкшы Панурыш махнуў рукой і ў тую ж секунду ўся ягоная світа кінулася на Віку і Мечыка. Яны хутка скруцілі сябрам рукі і звязалі за спіной, а раты заклеілі ліпкай стужкай. Віка ледзь паспела злёгку крыкнуць, а Мечык ударыць аднаго з падскочыўшых да яго людзей. Удар прыйшоўся ў скулу і нападнік толькі на момант замарудзіў, а затым зноў кінуўся наперад. Пасля кароткай сутычкі гісторык апынуўся побач са сваёй госцяй на канапе, перапалоханая дзяўчына, здавалася, знаходзілася ў шокавым стане. Нягледзячы на жудаснае становішча і залеплены рот, Мечыслаў злавіў погляд сваёй сяброўкі і пастараўся супакоіць, падміргнуўшы вачыма.
– Цяпер вось вам абодвум значна больш зручна слухаць, чым гаварыць, – сказаў Панурыш, пляснуўшы ў далоні.
Ён весела засмяяўся і выйшаў з пакоя на кухню. Праз некаторы час ён вярнуўся, несучы з сабой келіх і бутэльку віна.
– Адчынi, сябручок, – звярнуўся ён да аднаго з прыслужнікаў, падняўшы ўверх закрытую бутэльку.
У тую ж секунду, служка ўзмахнуў шабляй і адсек рыльца бутэлькі. Віка ўздрыгнула, а Мечык сціснуў кулакі звязаных за спіной рук.
– Вось так, – задаволена сказаў няпрошаны госць. – Цяпер можна наліць.
Ён наліў у келіх віна і адпіў глыток. Ён моўчкі смакаваў напой, свідруючы сваіх ахвяр позіркам. Здавалася, гэта давала яму велізарнае задавальненне. Нарэшце ён устаў і падышоў да Вікі, з-за гэтага звязаная дзяўчына ўціснулася ў канапу. Але Панурыш толькі злёгку пагладзіў яе па шчацэ, тыльным бокам далоні, і вярнуўся на сваё месца.
– Вы вельмі прыемныя маладыя людзі. Так-так! І вось што я вам скажу, калі я зраблю з вамі тое, што зраблю, мне будзе нават крыху шкада, шчыра кажу.
Віка дрыжала ўсім целам і старалася не глядзець на Панурыша, толькі зрэдку кідаючы на яго кароткі позірк. Панурыш адпіў яшчэ віна і павольна, выразна прамовіў:
– Рыцар Salsinatus імёны свае ў трыкутнік склаў. Пастаў абраных па імёнах на месцы іх у дзень прыходу рыцара ў свет зорная карта яго сонцам на сонца пакажа ў імёнаў трыкутнік. Адказ у імёнах абраных складзеных разам атрымаеш ты. На Шуканым знойдзеш яго ў дзень прызначаны.
Пасля гэтых слоў Мечык упершыню па-сапраўднаму пашкадаваў, што дастаў запіску на святло дня.
– Дарэчы, у вас тут павінен быць арыгінал, я б з задавальненнем глянуў, – сказаў Панурыш і ў гэты момант адзін з прыслужнікаў падаў яму сярэбраную капсулу з гербам Панятоўскіх і палоску пергамента з толькі што прачытаным тэкстам.
Якаў з відавочным задавальненнем разглядаў і чапаў капсулу, а затым, з велізарнай асцярожнасцю, узяў пергамент і яшчэ раз прачытаў тэкст услых.
– Песня, сябры, гэта выдатная песня, – крыкнуў ён, сціскаючы руку ў кулак і падымаючы яе ўверх.
Віка і Мечык бяссільна глядзелі на свайго ката. А Панурыш скрыжаваў рукі на грудзях і трохі памаўчаўшы, працягнуў:
– А цяпер да сутнасці. Вы ўжо ведаеце, што выбраныя гэта вы, ну і я… Але як я здагадаўся, вось у чым пытанне? Тэкст гэтага каралеўскага паслання вельмі цяжка зразумець, так-так. Яго склаў кароль пад дыктоўку майго далёкага продка і паданне пра гэта перадавалася ў нашай сям'і шмат пакаленняў. Кароль Стась быў вядомы як рыцар Salsinatus у адным ордэне, які вы ведаеце як арганізацыю масонаў, а вось паставіць абраных па месцах, азначае расставіць вас у каралеўскіх рэзідэнцыях, дзень прыходу рыцара ў свет, азначае дзень яго нараджэння – семнаццатае студзеня. Звярніце ўвагу, што гэта якраз заўтра.