Панурыш устаў і пачаў хадзіць па пакоі, амаль не гледзячы на сваіх палонных. Здавалася, што ён пераляцеў у сваіх думках далёка ад гэтай залi і яго зусім не хвалюе тое, што адбывалася ў ёй падчас яго апавядання.
– Такім чынам, заўтра ўсё здарыцца. Але што трэба рабіць з выбранымі, акрамя… Так, я расстаўлю вас у сядзібах і сам устану ў дакладнае месца, але што трэба зрабіць яшчэ? Гэта не тлумачыцца ў запісцы і мой продак не перадаў гэтых ведаў, справа ў тым, што яго па-здрадніцку забілі ў спіну…
У гэты момант Мечык рэзка падаўся наперад і паспрабаваў кінуцца да Якава, але людзi якiя атачалі таго былі напагатове, і адзін з іх імгненна ўстаў на шляху гісторыка і штурхнуў яго назад на канапу.
– Не спяшайцеся так, Мечыслаў, – паблажліва сказаў няпрошаны наведвальнік. – Хутка я скончу, і мы сапраўды пакінем гэты дом.
Віка спалохана глядзела на Мечыка, але было відаць, што дзяўчына ўжо трохі супакоілася. Яна падняла вочы на стаяўшага ў цэнтры пакоя Панурыша, а ён адразу ж перахапіў яе позірк і злёгку пакланіўшыся, працягнуў:
– Да таго як наш гасцінны гаспадар мяне перапыніў я распавядаў, што мой продак не паспеў перадаць веды аб тым як расшыфраваць гэтую запіску да канца. Але гэтыя веды заставаліся ў нейкага габрэя, яго продкі таксама перадавалі іх з пакалення на пакаленне і вось іх нашчадак і дапамог мне даведацца што ж рабіць. Гэта значыць ён, вы і яшчэ сёй-той – усім вам было трэба сустрэцца, каб гэтая загадка вырашылася… А вас, відаць, не вельмі цікавіць хто ж гэты нашчадак габрэя? Так, вы цяпер занадта заклапочаныя сваёй бяспекай, натуральна.
Апавядальнік насмешліва паглядзеў на кожнага са сваіх звязаных палонных і зноў загаварыў:
– Гэты нашчадак не вельмі любіць ваш народ, затое вельмі любіць паесці і папіць. Ну, дык хто ж гэта? Ну, што ж вы маўчыце? Гэта прафесар філасофіі… гэта ўжо была вельмі вялікая падказка… Ах так, вам не зручна адказваць з залепленымі ратамі, – пасля гэтых слоў Панурыш зарагатаў.
«Гэта ж Лiтвакас…» – пранеслася ў галаве Вікі і яна паглядзела на Мечыка, па погляду якога можна было здагадацца, што ён таксама зразумеў пра каго ідзе гаворка.
– Так, гэта ваш дарагі Лiтвакас, – патрымаўшы паўзу сказаў Панурыш. – Нядаўна прафесар меў магчымасць трохі выкупацца, але гэта, зрэшты, не так важна…
Пры гэтых словах Віка выразна ўспомніла свой сон аб Лiтвакасе і яго завяршэнне – падзенне прафесара з маста. Дзяўчына матнула галавой і ў жаху апусціла вочы.
– Дык што ж трэба зрабіць з выбранымі, каб рытуал спрацаваў? – зноў загаварыў няпрошаны госць. – Як мне стала вядома кожны з іх, гэта значыць і я ў тым ліку, павінен праліць крыху крыві. І ведаеце… – Панурыш шматзначна памаўчаў, – я вырашыў не проста праліць вашу кроў, а прыкончыць вас, ну, ведаеце, здзерці скуру…
Некаторы час Панурыш маўчаў, атрымліваючы асалоду ад эфекта зробленага гэтымі яго словамі.
Віка апусціла галаву яшчэ ніжэй, а Мечык глядзеў ва ўпор на свайго ката і ў яго поглядзе адбіваліся адначасова адчай і ярасць. Праз некаторы час Панурыш зарагатаў.
– Ды не ж, я жартую, – вымавіў ён праз смех, – хопіць і пары кропель вашай крыві, а потым я вас адпушчу. Так вось. Думаю, дастаткова. Ах так… Я не сказаў, навошта гэта ўсё трэба. Гэта трэба для таго, каб я атрымаў сёе-тое важнае. Цяпер вы ведаеце.
Панурыш памаўчаў яшчэ секунду і дадаў кплівым голасам:
– У машыну іх давайце. Надзейней усё-ткі падтрымаць вас у сябе.
Віку і Мечыка схапілі і выцягнулі з дому, а затым кінулі ў прыпаркаваны побач пазадарожнiк. Машына рэзка кранулася і вельмі хутка даімчала ўсіх на вуліцу Замкавую, дзе спынілася ў бязлюдным месцы. Палонных выцягнулі з аўтамабіля і павалаклі ў адзін з дамоў, а затым спусціліся разам з імі ў падвал, у якім іх і замкнулі, папярэдне развязаўшы рукі.
Глава 13. Марыся
Уладзімір расплюшчыў вочы і агледзеўся. Ён ляжаў у нейкім доме, на вокнах якога віселі белыя фіранкі, а сцены былі складзены з круглых бярвенняў. У кутку стаяў стары савецкі тэлевізар, накрыты белай карункавай тканінай. Там жа прымасціўся венік. На вялікім стале, размешчаным пасярод пакоя, ляжаў вышыты арнаментам льняны абрус. Пахла палыном і чымсьці неверагодна прыемным. Сам гісторык знаходзіўся ў вялікiм ложку, засланым жоўтай бялізнай.