– Што-небудзь прыдумаем, – паўтарыла дзяўчына задуменна і сумна.
– Гэты падвал спецыяльна абсталяваны, каб каго-небудзь трымаць. Глядзі, тут нават ёсць ложкi і туалет, а сцены з гукаізаляцыяй. Мы ў самым цэнтры горада, але дакрычацца да мінакоў не зможам, таму яны і не пакінулі нам раты залепленымі. Гэта такая маленькая турма… – тут малады чалавек памаўчаў і дадаў, – але даволі камфортная.
Дзяўчына ўсміхнулася і сказала:
– Значыць, хоць нешта добрае ёсць.
– Ага, – адказаў гісторык і таксама ўсміхнуўся.
Сябры ўладкаваліся на невялікай лаўцы, што стаяла ў куце памяшкання. Мечык засяроджана глядзеў перад сабой, а Віка апусціла галаву ўніз, і, здавалася, драмала. Раптам дзяўчына падняла галаву, угледзелася ў цемру і здзіўлена спытала:
– Мечык, ты гэта бачыш?
– Што бачу?
– Ну вось.
– Дзе?
– Вось! – дзяўчына працягнула руку наперад, паказваючы пальчыкам на нешта перад сабою. – Там ля сцяны, матылёк.
– Якi матылёк? – недаверліва спытаў Мечык, у якога з'явілася падазрэнне, што дзяўчына бачыць тое, чаго няма, з-за стрэсу.
– Ды вунь жа, вунь там! – яшчэ гучней сказала Віка.
– Давай я ўстану і пагляджу, – вымавіў Мечык тонам чалавека, які размаўляе з хворым.
– Так, паглядзі, вунь ён там, – адказала дзяўчына.
Гісторык устаў і рушыў да сцяны. Ён па-ранейшаму не бачыў ніякіх жывых істот у пакоі, акрамя яго самога і стомленай маладой дзяўчыны ў светла-шэрай кофтачцы, але дайшоў амаль да самай сцяны і затым павярнуўся.
– Цяпер і я яго не бачу, – сказала Віка трохі вінаватым тонам.
Толькі Мечык хацеў сказаць, што яго сяброўка ператамілася і павінна паспаць, як погляд яго ўпаў на вялікі іржавы цвік, што тырчаў са сцяны. Малады чалавек апусціўся на кукішкі і пакратаў сваю знаходку. І як ён сам не заўважыў яго, калі аглядаў сцены. Цвік быў загнуты дагары. Мечык яшчэ раз пакратаў яго і пераканаўся, што капялюшык цвіка даволі востры. Iм нават можна параніцца.
– Мечык, што там? – паклікала яго Віка, узіраючыся ў паўзмрок.
Мечыслаў вярнуўся да сваёй сяброўкi і павольна сказаў:
– Матылька я там не знайшоў, але ў сцяне цвік, з даволі вострым капялюшыкам. Можа быць, ён нам для чаго-небудзь спатрэбіцца.
– Для чаго? – ціха спытала Віка, злёгку ўсміхаючыся. – Мы прароiм ім падкоп адсюль?
Гэтыя словы здаліся Мечыку такімі смешнымі, што ён зарагатаў.
– Добра, я думаю, нам пара адпачыць, там у куце ёсць матрацы, – сказаў ён.
– Ты што зможаш тут заснуць? – спытала сумным голасам дзяўчына.
– Трэба, прынамсі, паспрабаваць. Трэба аднавіць, сілы. Пакуль мы ўсё адно нічога не можам зрабіць.
Віка і Мечык ляглі, але ніхто з іх так і не заснуў.
Раніцай дзверы іх турмы рэзка адчыніліся, і ўвайшоў Панурыш, а за ім пара яго прыслужнікаў, адзін з якіх нёс паднос з ежай. Панурыш задаволена агледзеў сваіх змучаных палонных і сказаў:
– Гэты дзень настаў. Вось, дарэчы, ваш сняданак. Паешце добра, ну бо абеду і вячэры мы вам не запрапануем. Але вы зможаце павячэрыць ужо дома, пасля таго як усё скончыцца. Як толькі мы з вамі пральём некалькі кропель крыві – усё здзейснiцца, але мы павінны быць на сваіх месцах. Можаце не баяцца гэтай часткi рытуалу. Пара кропель крыві, гэта як для аналізу ў паліклініцы, Мечыслаў. Ну, а дзяўчыну, Вікторыя, і наогул парай кропель крыві не напалохаеш, для яе гэта звычайная справа.
Панурыш засмяяўся і падышоў да палонных бліжэй, а затым прыгледзеўся да іх твараў.
– Вы разумееце, што нас будуць шукаць, – жорстка сказаў Мечыслаў, – вам гэта з рук не сыдзе.
– Так, вашы блізкія трохі пахвалююцца, бо вы не начавалі дома, але ўжо познім вечарам вы вернецеся да іх. Зразумейце: тое, што адбываецца – проста павінна здарыцца. Вы мне вельмі дапамагаеце, і я нават маю намер вас узнагародзіць.
Панурыш склаў рукі на грудзях і ласкава глядзеў на Віку і Мечыка.
– Адпусціце нас, – сказала Віка, падняўшы галаву.
– Абавязкова, мілая. Не хвалюйся. Ну, не буду вам перашкаджаць. Смачна есці.
Панурыш павярнуўся і выйшаў, за ім рушыла ўслед і яго світа, апошні з прыслужнікаў зачыніў дзверы і пракруціў ключ у замку.
– Мне хочацца яму верыць, – сказала Віка няўпэўнена.
– І мне, – адказаў Мечыслаў памаўчаўшы, – хочацца, – дадаў ён скептычным тонам.
Палонныя не мелі гадзіннiка і былі пазбаўленыя магчымасці бачыць дзённае святло, таму маглі толькі здагадвацца колькі мінула часу. Нарэшце ў замку пстрыкнуў ключ і ў пакой увайшлі некалькі чалавек з шаблямі, а следам з'явіўся сам Панурыш.
– Вось час і прыйшоў, – прамовіў ён, – прыйдзецца вас звязаць і заляпіць вам рот, каб вы не брыкалiся і не галасілі, пакуль мы будзем вас перавозіць у сядзібы.