Супраціўляцца было бескарысна, ахвярам звязалі рукі і заклеілі раты, а потым вывелі іх са склепа. Каля дома стаялі два пазадарожніка. Палонных хутка пацягнулі да іх, каб як мага хутчэй пасадзіць па машынах, пакуль які-небудзь выпадковы мінак не заўважыў, што адбываецца. Але тут нейкi з яго людзей падбег да Панурыша і паведаміў, што адзін з пазадарожнікаў не заводзіцца.
– Што? – поўным лютасьці голасам спытаў Панурыш. – Як не заводзіцца? Добра ж, я потым разбяруся з тым, хто ў гэтым вінаваты. Давайце гэтага назад у склеп, я пакуль паеду з дзеўкай у капліцу. Потым машына вернецца, і вы даставiце яго ў Станіславова.
Мечыка пацягнулі назад. Усё адбылося настолькі хутка, што ён нават не паспеў паспрабаваць вырвацца ад сваіх павадыроў, хоць, першапачаткова, планаваў гэта.
Яго правялі ўніз па лесвіцы і ўпіхнулі ў склеп, але ў гісторыка ўжо быў план. Як толькі дзверы зачыніліся, Мечыслаў кінуўся да таго месца, дзе ўчора заўважыў цвік. Прысеўшы на кукішкі і прыхінуўшыся спіной да сцяны, ён стаў церці вяроўку, якая сціскала яго рукі, аб востры капялюшык цвіка і праз некаторы час змог так пашкодзіць і аслабіць путы, што яму хапіла сіл вызваліць рукі, пасля гэтага ён звёў іх за спіной і працягнуў сядзець, нічым не выдаючы тое, што ўжо не быў звязаны. Праз некалькі хвілін дзверы зноў адчыніліся, і ўвайшоўшы стражнік пацягнуў Мечыка наверх, але як толькі яны выйшлі да вонкавых дзвярэй, гісторык нечакана з усіх сіл ударыў чорнага чалавека ў сківіцу. Не гледзячы на дакладны і нечаканы ўдар, паслугач Панурыша толькі злёгку пахіснуўся, але ўтрымаўся на нагах, аднак Мечыку хапіла гэтага часу, каб выцягнуць у слугі з-за пояса шаблю і прыставіць яе вастрыё да грудзей свайго правадніка. Стражнік замер на месцы, толькі пагрозліва гледзячы на маладога чалавека, але праз момант гучна закрычаў, заклікаючы астатніх. Гісторык не стаў чакаць, пакуль да яго суперніка падыйдзе дапамога, а стрымгалоў пабег далей і выскачыў на вуліцу. Слугі Панурыша былі занадта далёка і не паспелі перахапіць Мечыслава, але яны тут жа кінуліся за ім. Аднак малады чалавек вельмі хутка дасягнуў галоўнай плошчы горада, дзе, нягледзячы на вячэрні час, усё яшчэ было шмат людзей. Пераследнікі былі вымушаныя запаволіць бег, бо не маглі накінуцца на ўцекача пры такой колькасці народа. Яны ўсё яшчэ ішлі за выслізнуўшым палонным, утаропіўшы ў яго лютыя вочы. Мечык сцягнуў з сябе кофту і загарнуў у яе шаблю, каб не прыцягваць увагу мінакоў такім незвычайным прадметам, зрэшты, на апранутага не па надвор'і гродзенца ўсё роўна са здзіўленнем глядзелi гараджане. Гісторык падбег да таксі, якое стаяла на плошчы, і хутка заскочыў у салон.
– Добры дзень! Паедзем на Рэпіна, калі ласка, – выпаліў пасажыр.
Вадзіцель з недаверам пакасіўся на дзіўна апранутага чалавека.
– Я толькі з хаты выскачыў і адразу на таксі, – схлусіў гісторык. – Давайце хутчэй, я спяшаюся.
– Ясна, – адказаў таксіст і завёў машыну.
У гэты час людзі Панурыша стаялі паблізу. Адзін з іх, гледзячы на хуткi старт таксі, дастаў тэлефонную трубку.
– Гэты хлопчык збег ад нас… так… з'ехаў на таксі, – прамовіў ён і пачуў у трубцы адказ Панурыша:
– А цяпер даганяйце яго як хочаце, можаце не хавацца, можаце рабіць, што хочаце, але даганіце!
Паклаўшы трубку, Панурыш кінуў злосны позірк на Віку. Ён, двое прыслужнікаў і дзяўчына, знаходзіліся ў капліцы-ратондзе сядзібы Аўгустова. На падлозе стаялі доўгія падсвечнікі з запаленымі свечкамі, а пасярод капліцы размяшчалася нешта накшталт алтара.
Панурыш стаў хадзіць туды-сюды, не гледзячы на сваю палонніцу, а затым спыніўся і павольна вымавіў:
– Твой сябрук Мечыслаў збег. Цяпер ён можа патэлефанаваць у міліцыю, але галоўнае – яго не будзе ў Станіславова, а значыць – абрад не атрымаецца.
Панурыш працягнуў хадзіць па пакоі. Было бачна, што ён знаходзіцца ў нерашучасці. Бачачы стан свайго правадыра, яго звычайна безэмацыйныя прыслужнікі, таксама прыкметна занерваваліся. Перапалоханая Віка сачыла за кожным рухам свайго выкрадальніка. Так працягвалася даволі доўга, нарэшце, Панурыш спыніўся, а затым рэзка падскочыў да дзяўчыны. Вочы яго былі страшныя.
– А ведаеш, дзетачка, – прашыпеў ён, – я ж і не думаў цябе адпускаць! І не думаў нават! Ад абраных дастаткова ўсяго некалькі кропель крыві, але навошта адмаўляць сабе ў задавальненні прыбраць канчаткова лішніх сведак?
Ён адышоў ад дзяўчыны, але тут жа скочыў назад і вымавіў:
– Як табе такі лік? – тут ён паказаў тры пальцы на сваёй руцэ, – тры! І яшчэ такі лік, – Панурыш паказаў дзяўчыне тры пальца на другой руцэ, – тры і тры. Разам трыццаць тры. Трыццаць тры! Трыццаць тры!