Уладзімір расплюшчыў вочы…
– Яшчэ адзін дзіўны сон, – сказаў ён, сядаючы на ложку і паціраючы далонямі твар. Гiсторык паглядзеў на гадзіннік і падумаў:
«Дык нам жа ўжо хутка выязджаць… А я тут валяюсь…»
Глава 6. Тры прастолы
Гарачае сонца ззяла яркім святлом высока ў небе над каралеўскім Кракавам. Трое маладых людзей стаялі ля ўваходу ў Вавельскі замак. Ім адкрываўся выдатны вiд на гэтую значную цытадэль, да ўваходу ў якую яны, праз імгненне, і накіравалі свае крокі. Вельмі хутка гэтыя трое ўжо аглядалі экспанаты ў шматлікіх пакоях замка.
– Як прыгожа! – сказала з захапленнем Віка, спыніўшыся ля доўгага стала з разьбянымі ножкамі.
– Мяне больш за ўсё ўражваюць габелены ў гэтым замку. Кожны раз гляджу на іх як у першы, – адзначыў Уладзімір
– Хадзем. Нам зараз не да мясцовых прыгажосцяў, – сказаў адчуваючы лёгкае хваляванне Мечык.
Маладыя людзі працягнулі свой шлях. І хоць Мечыслава спальвала нецярпенне Віка і Уладзімір раз-пораз спыняліся, каб разгледзець тую ці іншую дэталь інтэр'еру старадаўняга каралеўскага жылля, па якому цяпер ступалі сябры. Між тым, Мечыку здалося, што за маладымі людзьмі нехта назірае. Чалавек у светла-шэрай клятчастай кашулі, ішоў за сябрамі і цішком паглядаў на іх. Мечык быў цалкам упэўнены ў гэтым. Але яго займала іншая думка.
«Ці атрымаецца? Цi пачую я гэтыя словы?» – думаў малады чалавек.
Нарэшце, Віка, Уладзімір і Мечык дасягнулі Пасольскай залы. Сябры сталі азірацца вакол. Са столі на іх глядзелі дзесяткі скульптур, у форме мужчынскіх і жаночых твараў. Верхнюю частку сцен упрыгожвалі шматлікія выявы нейкіх велічных постацяў. Зверху звісалі бліскучыя люстры, а на невялікім узвышэнні стаяў… трон.
– Момант ісціны, – ціха сказаў Уладзімір.
Мечык павольным крокам наблізіўся да трона і дастаў з сумкі сваю важкую ракавіну. Памарудзіўшы яшчэ крыху, малады чалавек прыклаў бронзавы артэфакт да вуха. Стоячы непадалёк наведвальнiк запытальна паглядзеў на Мечыка, але нічога не сказаў.
Некалькі імгненняў гісторык чуў шыпенне і нарастаючы гук чалавечага голасу, які яшчэ не быў ясны.
«Устань на месцы трох прастолаў, у трох гарадах найважнейшых, тады ж ты пачуеш тры словы і дарога назад гатова…» – пачуў праз непрацяглы час гарадзенец.
Мечык са злобай ляпнуў па калене і вярнуўся да сяброў, якія стаялі трохi наводдаль.
– Я чую тое ж самае. Значыць, нічога не атрымалася, – сказаў ён напружана.
– Тады нам прамая дарога ў Сенатарскую залу, – заўважыў Уладзімір.
– Так, правільна. Гэта самая вялікая зала і там таксама ёсць трон, – прамовіў Мечык.
– Тады хадзем, – бадзёра сказала Віка.
Сябры зноў рушылі наперад і неўзабаве дасягнулі Сенатарскай залы.
– Ну вось і яна, – сказаў гарадзенец.
Зала мела шыкоўныю столь і велізарныя, старадаўнія скураныя шпалеры на сценах, пакрытыя мноствам выяў вялікіх асоб. Нягледзячы на раскошнае ўбранне Мечыслаў падышоў максімальна блізка да ўзвышэння трона і прыклаў ракавіну да вуха. Шум… Далёкае рэха нейкіх незразумелых слоў і нарэшце – гісторык выразна пачуў слова: «Прыйшоў…»
– Ну што? Што там? – ціхенька спытала за спіной Мечыслава Віка, якая нават злёгку дрыжала ад цікаўнасці.
Гродзенскі гісторык вярнуўся да сяброў і задуменна сказаў:
– Атрымалася. Я пачуў! Праўда, толькі адно слова.
– Якое? – нецярпліва запытала Віка.
– Гэтае слова: «Прыйшоў», – адказаў малады чалавек.
– Значыць было толькі адно слова? – задаў пытанне мінчанін.
– Так, адно, – пацвердзіў Мечыслаў.
– Прыйшло? І што гэта значыць? Як гэта разумець? – спытаў Уладзімір.
– Не ведаю, – адказаў яму Мечык.
– Можа быць, астатнія два словы ты пачуеш у іншых каралеўскіх рэзідэнцыях, – выказала здагадку Віка.
– Падобна на тое. Галоўнае, што атрымалася, – сказаў Уладзімір.
– Думаю, тут у нас усё. Хадзем адсюль. – прапанаваў Мечык, які ўспомніў аб загадкавым, высочваючым сяброў, чалавеку, і хацеў як мага хутчэй пакінуць замак.
Маладыя людзі накіраваліся да выхаду і праз некаторы час ужо набліжаліся да месца размяшчэння адной з галоўных славутасцяў горада – Вавельского цмока.
Вялікі, устаўшы на заднія лапы, бронзавы яшчар, вывяргаў у неба Кракава полымя, на пацеху публікі, якая сабралася побач.
– Сапраўды ўражвае, – радасна сказала Віка і злёгку папляскала ў ладкі.
Палюбаваўшыся на сімвал выдатнага польскага горада, сябры накіраваліся да цэнтра. Мечыслаў раз-пораз азіраўся, спрабуючы заўважыць пераследніка ў клятчастай кашулі, але ён не паказваўся.
«Можа я проста яго прыдумаў… і гэта быў просты наведвальнік…» – думаў гродзенец, гледзячы на старадаўнюю брукаванку Кракава.