‘Lona?’
Hij liep naar de hal, dicht langs de wand. Waarschijnlijk leek het voor de welverzorgde vrouwen die langs hem heen zeilden alsof hij dronken was. Ze glimlachten. Hij probeerde hun glimlach te beantwoorden.
Hij vond haar niet.
Uren later vond hij op de een of andere manier Aoudad. De kleine man keek begrijpend.
‘Heb je haar gezien?’ kraste Burris.
‘Halverwege Ganymedes op dit moment. Ze ging weg met de avondvlucht.’
‘Ging weg?’
Aoudad knikte. ‘Nick is met haar mee. Ze gaan terug naar de aarde. Wat heb je gedaan — haar een paar tikken verkocht?’
‘Jij hebt haar laten gaan?’ mompelde Burris. ‘Jij hebt haar toestemming gegeven om weg te lopen? Wat zal Chalk hier van zeggen?’
‘Chalk weet het. Dacht je dat we ’t niet eerst met hem hadden opgenomen? Best, zei hij, als ze naar huis wil, laat haar dan maar naar huis gaan. Zet haar op het eerstvolgende ruimteschip. Dat hebben we gedaan. Hé, je ziet bleek, Burris. Ik dacht dat je met die huid van jou niet bleek kon worden!’
‘Wanneer vertrekt het volgende schip?’
‘Morgenavond. Je gaat haar toch niet achterna?’
‘Wat anders?’
Grinnikend zei Aoudad: ‘Op die manier zal je nooit iets bereiken. Laat haar toch gaan. Er zijn hier zat vrouwen die maar wat graag haar plaats willen overnemen. Je zou er verbaasd van staan hoeveel. Een paar weten dat ik bij je hoor en die komen naar mij toe om zo met jou in contact te komen. Het is je gezicht, Minner, het fascineert ze.’
Burris keerde zich van hem af.
Aoudad zei: ‘Je bent in de war. Luister, laten we iets gaan drinken!’
Zonder om te kijken antwoordde Burris: ‘Ik ben moe. Ik ga uitrusten.’
‘Moet ik over een tijdje een van die vrouwen naar je toesturen?’
‘Is dat jouw idee van rust?’
‘Nou, ja, eigenlijk wel, ja.’ Hij lachte met voldoening. ‘Ik heb geen bezwaar om ze zelf bezig te houden, begrijp me goed, maar ze willen jou. Jou.’
‘Kan ik naar Ganymedes bellen? Misschien kan ik met haar praten als er brandstof getankt wordt.’
Aoudad kwam naast hem staan. ‘Ze is weg, Burris. Je moet haar vergeten. Wat had ze behalve haar problemen? Een mager kind, dat was ze! Je kon niet eens goed met haar opschieten. Dat weet ik. Dat zag ik. Alles wat jullie deden was tegen elkaar schreeuwen. Waar heb je haar voor nodig? Laat ik je eens iets vertellen —’
‘Heb je kalmeerpillen bij je?’
‘Je weet toch dat ze jou niet helpen.’
Burris stak toch zijn hand uit. Aoudad haalde zijn schouders op en legde er een pil in. Burris bracht de capsule naar zijn huid. De illusie van rust en kalmte kon op dit moment bijna evenveel waard zijn als echte kalmte. Hij bedankte Aoudad en liep stram naar zijn kamer, alleen.
Onderweg passeerde hij een vrouw met haar van gesponnen roze glas en ogen van amethist. Haar kleding was op een kuise manier onbescheiden. Haar stem, vederlicht, streelde zijn oorloze wangen. Hij liep snel langs haar heen, bevend, en betrad zijn kamer.
Zevenentwintig
De trouwe bewaker van de graal
‘Het bedierf een lieflijke romance,’ zei Tom Nikolaides.
Lona glimlachte niet. ‘Niets lieflijks aan. Ik was blij dat ik weg kon.’
‘Omdat hij je probeerde te wurgen?’
‘Dat was pas op het laatst. Het was al lang daarvoor slecht. Je hoeft niet op die manier pijn gedaan te worden om pijn gedaan te worden.’
Nikolaides keek haar diep in de ogen. Hij begreep het, of deed alsof. ‘Dat is waar wat je zegt. Jammer, maar we wisten allemaal dat ’t niet lang kon duren.’
‘Ook Chalk?’
‘Vooral Chalk. Hij voorspelde de breuk. Het is opmerkelijk hoeveel post we erover hebben gehad. Het ganse heelal schijnt van mening te zijn dat ’t afschuwelijk is dat jullie uit elkaar zijn gegaan.’
Op Lona’s gezicht verscheen een snel, leeg glimlachje. Ze liep met grote houterige passen de kamer op en neer. De metalen blokjes die aan haar hakken waren bevestigd klikten op de gepolijste vloer.
‘Komt Chalk vlug?’ vroeg ze.
‘Vlug. Hij is een druk bezet man. Maar zodra hij in het gebouw is, zullen we je bij hem brengen.’
‘Zeg Nick, zal hij me mijn baby’s echt geven?’
‘Laten we het hopen.’
Ze kwam op hem af. Woedend greep ze zijn pols vast.
‘Hopen? Hopen? Hij heeft ze me beloofd!’ ‘Maar je bent van Burris weggegaan.’
‘Je hebt zelf gezegd dat Chalk dat verwachtte. De romance kon niet eeuwig voortduren. Nu is hij voorbij en ik heb mij aan mijn deel van de afspraak gehouden en Chalk moet zich aan de zijne houden.’
Ze voelde de spieren in haar dij trillen. Die modieuze schoenen ook; moeilijk om er op te staan. Maar ze deden haar groter lijken, ouder ook. Het was belangrijk om er van buiten zo uit te zien als ze van binnen geworden was. Die reis met Burris had haar vijf jaar ouder gemaakt in even zovele weken. Die constante spanning… het gekibbel…
En bovenal, de verschrikkelijke uitputting na elke ruzie…
Ze zou de dikke man recht in zijn gezicht kijken. Als hij zich uit zijn belofte zou proberen te draaien, dan zou ze hem ’t leven zuur maken. Ongeacht hoe machtig hij was, hij zou haar niet bedriegen! Ze had lang genoeg kindermeisje gespeeld voor die rare vluchteling van een vreemde planeet om als beloning recht te hebben op haar eigen baby’s. Ze —
Dat was niet juist, wees ze zichzelf ineens terecht. Ik moet niet de draak met hem steken. Hij heeft niet om zijn moeilijkheden gevraagd. En ik heb vrijwillig aangeboden ze te delen.
Nikolaides maakte gebruik van die plotselinge stilte. ‘Wat zijn je plannen, Lona, nu je op aarde terug bent?’
‘Eerst dat met de kinderen regelen. Daarna wil ik voorgoed uit de publiciteit. Ik heb nu twee ronden publiciteit gehad, eerst toen de baby’s van me afgenomen werden en daarna toen ik met Minner samen was. Dat is voldoende.’
‘Waar ga je heen? Ga je de aarde verlaten?’
‘Ik betwijfel het. Ik blijf hier denk ik. Misschien schrijf ik een boek.’ Ze glimlachte. ‘Nee, dat is niet zo’n goed plan.
Nog meer publiciteit. Ik wil rustig leven. Wat denk je van Patagonië?’ Ze keek hem aan. ‘Heb je enig idee waar hij op ’t ogenblik is?’
‘Chalk?’
‘Minner,’ zei ze.
‘Nog op Titan voor zover ik weet. Aoudad is bij hem.’
‘Dan zijn ze er nu al drie weken. Ik denk dat ze zich wel amuseren.’ Haar lippen krulden zich woedend.
‘Aoudad wel, dat weet ik,’ zei Nikolaides. ‘Geef hem een overvloed van vrouwen en hij heeft overal plezier. Maar wat Burris betreft durf ik mijn hand niet in ’t vuur te steken. Alles wat ik weet is dat ze nog geen aanstalten hebben gemaakt om terug te komen. Nog steeds geïnteresseerd, hè?’
‘Nee!’
Nikolaides stopte zijn vingers in zijn oren. ‘Okee. Okee. Ik geloof je. Maar alleen —’
De deur in het verste eind van de kamer ging open. Een kleine, lelijke man met grote dunne lippen kwam er doorheen. Lona herkende hem: het was d’Amore, een van Chalks mannen. Ze zei meteen: ‘Heeft Chalk zich al laten zien? Ik moet met hem praten!’
D’Amore’s onprettige mond produceerde de breedste glimlach die ze ooit had gezien. ‘Je laat je wel gelden de laatste tijd, dame! Niet meer zo spichtig en schuw, hè? Maar nee: Chalk is er nog niet. Ik wacht zelf ook op hem.’ Hij kwam verder de kamer binnen en Lona merkte dat er iemand achter hem stond: een man van middelbare leeftijd, met een bleek gezicht, zachte ogen, volledig op zijn gemak, met een vreemde glimlach op de lippen. D’Amore zei: ‘Lona, dit is David Melangio. Hij kent een paar trucs. Geef hem de datum wanneer je geboren bent en het jaar; hij vertelt je welke dag van de week dat was.’