— Каму ж гэта? — зацікавіла Ганну.
— Ды там... За Світалаўку. На канверце напісана.
— Дык навошта на тую пошту здаваць. Можа каторы з хлапцоў, а то і сам бацька аднесці... Не вялікая дарога...
— Глядзіце самі.
Развітваючыся, Грыша цяпер толькі заўважыў, што шэры асенні дзень пасвятлеў і ў суцэльнай пялёнцы туману сям-там віднеліся прагаліны, праз якія прабіваліся сонечныя праменні.
— Распагоджваецца, — сказаў ён да бацькі.
— Пасля цёмнай ночы заўсёды бывае сонечны дзень,— адказаў той.
За вёскай машыны прыбавілі хуткасць. Грыша зразумеў — не дагнаць яму свае і зірнуў на тую, што праходзіла міма.
Васілец учапіўся за борт, чырвонаармейцы падхапілі пад пахі і памаглі сесці.
А войска ішло і ішло.
Каля самага Ваўкавыска Грыша сустрэўся з Віцем. Іхняя часць Войска Польскага здалася Чырвонай Арміі без аднаго стрэлу. I доўга ўспаміналі пра Караліну Грыша з Віцем. Расказвалі адзін аднаму пра сваё жыццё за час разлукі.
— Бацькі ў Караліне жывуць? — спытаў Грыша.
— А дзе ж ім быць?— пытаннем на пытанне адказаў Віця.
— Зямлі так і не купілі?
— Не. Пакуль збіралі грошы, зямля падаражэла.
— Ну, цяпер не трэба ім думаць пра зямлю, няхай працуюць толькі.
Ліпень 1958 г. — люты 1959 г.
Прусінава — Мінск.
