5 listopada
Robie zawrotną karierę! Przyłączyli mnie do zespołu dziewcząt, które tańczą w programie. Czyste szaleństwo… Na dodatek na próbach szło mi bardzo dobrze! Jutro mamy program, zobaczymy, jak tam sobie poradzę. Stres związany z transmisją na żywo to zupełnie co innego, tak słyszałam. – Wówczas łatwiej się pomylić, a każdy twój błąd dociera bezpośrednio do wszystkich widzów przed telewizorami! – Ratunku! Nie chcę o tym myśleć. Moja matka też mnie będzie oglądała. Ona żadnego programu nie przepuści. Ogląda wszystkie od początku do końca i zawsze udaje jej się mnie dostrzec. Ostatnio mi oznajmiła: – Widziałam cię dziś wieczór!
– Ale wierz mi, mamo, że się mylisz, dzisiaj nie miałam nic do roboty.
– Jak to nie! Pojawiłaś się w finale, na pożegnanie… Byłaś ostatnia od prawej, na samym końcu sceny, za wszystkimi… – Cała moja matka! Nic się przed nią nie ukryje. Prawie.
6 listopada
Doskonale! Choreograf zwrócił się do mnie: – Doskonale! – Uniosłam brew i się go zapytałam: – Ale kto, ta przede mną? – Carlo, nasz choreograf, śmiał się jak szalony. – Przezabawna z ciebie dziewczyna – powiedział mi potem. I na tym nie poprzestał. Chciał dostać ode mnie numer telefonu. – Sama pomyśl, dzięki temu będę mógł cię ściągnąć, żebyś przyszła poćwiczyć, możesz zrobić postępy, o ile będziesz przychodziła na trening razem z innymi… – Doskonale, uwielbiam tańczyć! Wszystko byłoby idealnie, gdyby akurat w tym czasie, kiedy Carlo wstukiwał sobie w komórkę mój telefon, nie przechodził tamtędy Step.
Step ze swoim wyczuciem czasu. Też jest w tym doskonały. Tylko że wkurzył się nie na żarty. Step zazdrosny. Jak mam to rozumieć? Ele mówi, że Step jest fantastyczny, cudowny. No pewnie, dla niej tak! Mało tego, Ele mówi, że Marcantonio ma fioła na puncie wolnego związku.
Za to Step… na punkcie związku ściśle tajnego! Czy nie istnieje coś pośredniego?
Co do wcześniejszego incydentu, to na szczęście się pogodziliśmy. Ostatnie piętro mojej kamienicy, najlepszy sposób, by się pogodzić… i żeby się poprawić… jak mówi Step. Na szczęście winda tam nie dociera, a nie sądzę też, żeby akurat
O drugiej w nocy ktoś zabierał się za rozwieszanie prania na tarasie na samej górze. Mój brat tym razem się nie pokazał. A, i tamta pani z łazienki w kinie też nie. – No- stwierdził Step – to dobranoc, mój album będzie musiał jeszcze poczekać… – Jednak jeśli tak dalej pójdzie, to prędzej czy potniej go skończy, i to na serio!
10 grudnia
O rany! Dlaczego to zawsze musi się tak kończyć! Czy pogodny, spokojny, a przede wszystkim profesjonalny związek między kobietą a mężczyzną, którzy razem pracują, w ogóle nie wchodzi w grę? Najwyraźniej nie. Carlo, nasz choreograf, próbował mnie poderwać. I to nachalnie. Wyjechał z grubej rury. Ręką przejechał mi po piersi. Pewnie myślał, że wywoła to u mnie dreszcz rozkoszy. Ale tylko sprawił, że przez niego zachciało mi się rzygać i dostał za swoje, bo go odepchnęłam. I to z całej siły. Uderzył w drążek przytwierdzony w połowie lustra i aż skulił się wpół. Może trochę przesadziłam. Nie. Wcale nie przesadziłam, wręcz przeciwnie. Tylko że mi powiedział, bym się już więcej nie pojawiała na sali ćwiczeń. – Chyba że… – dodał. Chyba że…! Słyszał kto coś podobnego! Chyba że… co?! A tam! Mogłabym mu odpowiedzieć: – Oczywiście, chyba że przyjdę w towarzystwie Stepa! – Na jednym popchnięciu by się wówczas na pewno nie skończyło… Ale już postanowiłam. Nic nie powiem Stepowi o Carlu. Bo do jego albumu niepotrzebne mu są duplikaty.
20 grudnia
Nie mogę w to uwierzyć. Zawsze i wszędzie jest taki roztrzepany, a już zwłaszcza jeśli chodzi o pracę, za to teraz Step najwyraźniej się przypiął i nie odpuszcza. - Dlaczego już nie tańczysz w zespole?
– Bo ja wiem – odpowiedziałam. – Carlo chciał przetestować jeszcze inne dziewczyny… – Jakoś w to nie uwierzył. Nie odpuścił ani na chwilę, nic tylko w kółko to samo, aż do końca próby! Co więcej, wykazał się dużą trzeźwością i przenikliwością. Trochę mnie to nawet zaniepokoiło…
– Tak, i sama zobacz, kogo wybrał Carlo? Ariannę, najbardziej puszczalską ze wszystkich! -A co ty możesz o tym wiedzieć? Chętnie bym mu tak odpowiedziała, ale pomyślałam, że lepiej będzie nie dolewać oliwy do ognia. Zarzucił mnie pytaniami. – Ale jak to? Przecież tak bardzo lubiłaś tańczyć… To już się nawet nie witacie, w czasie programu nie miałaś w końcu żadnej wpadki… Chyba się do ciebie nie dobierał? – Niespodziewanie przy ostatnim jego pytaniu aż podskoczyłam z wrażenia. Nie chciałabym, żeby Step to zauważył. W końcu powiedział tylko:
– Okay, wystarczy! – Całe szczęście, pomyślałam. Już zaczęłam czuć ulgę, kiedy dodał:
– Sam go zapytam wprost… Chyba będzie w stanie powiedzieć mi coś więcej, nie?
– Rób, jak uważasz – odpowiedziałam… dosłownie już nie wyrabiałam. A potem pomyślałam: co takiego powie mu Carlo, nie wiem, i szczerze mówiąc, wisi mi to równo. Jedno jest pewne. Jeśli coś powie, to jeszcze zatęskni za tym, że go popchnęłam.
24 grudnia
Mieliśmy próbę do szóstej, a potem ruszyliśmy wszyscy do domu, bo to przecież… Boże Narodzenie! Carlo wciąż jeszcze żyje, cały i zdrowy, czyli nie puścił pary. Dziwne jest natomiast to, że wita się ze mną bardzo uprzejmie. Mhm… cuda w wydaniu Stepa. Chyba. W każdym razie lepiej się nie dopytywać. Razem ze Stepem postanowiliśmy coś zajebistego. Najpierw spotykamy się w domu z rodzicami na Wigilii, a potem, po północy zbieramy się wszyscy razem w domu Stepa, a raczej jego brata, i tam rozpakowujemy prezenty. Ele i Marcantonio też będą, bo, o dziwo, wciąż jeszcze są razem! O dziwo ze względu na Ele, którą dobrze znam, i o dziwo ze względu na Marcantonia, którego znam bardzo słabo. W każdym razie, na tyle, na ile go znam, nie przypuszczałabym, że tak długo to potrwa. A tu masz! Może rzeczywiście wprowadzili w życie zasady wolnego związku… Kto wie! Lepiej dla nich. Czytam raz jeszcze to, co sama napisałam, i widzę, że aż roi się tu od chyba, może, kto wie! Jedno jest pewne. W życiu lepiej nie być pewnym zbyt wielu rzeczy. Na razie mi się układa… ze Stepem. I to tak, że wprost nie mogę się nacieszyć!
25 grudnia
Obudziłam się w samo południe i zjadłam wyborne śniadanie: panettone i cappuccino! Łaaał! Jestem taka szczęśliwa! Masa ludzi utrzymuje, że święta Bożego Narodzenia dołują… za to ja je wprost uwielbiam. Choinka ze światełkami, żłóbek, wspólna Wigilia pełna przysmaków. Jasne, że można przytyć, ale co w tym smutnego? Potem wszystko da się zrzucić. Trochę ruchu i nie ma ani śladu. A już ze Stepem to nic tylko zrzucać te kilogramy, i tylko kiedy tu przytyć? Ale denny tekst! Miejmy nadzieję, że nikt nigdy nie znajdzie tego pamiętnika. A jeśli już przypadkiem akurat wpadł ci w ręce i właśnie go czytasz… to popełniasz karygodny błąd! Zrozumiałeś/łaś pieprzony/na, wścibski/ka złodzieju/jko! Tak czy siak, nie chcę o tym myśleć. Wczoraj wieczorem wszystko było takie cudowne, aż za bardzo! Pół godziny po północy wszyscy siedzieliśmy już w domu brata Stepa. Paola, czyli jego brata, nie było. On też był umówiony, poszedł świętować razem ze swoją kobietą, niejaką Fabiolą. I tak oto zostaliśmy sami. Cudownie! Marcantonio przyniósł genialną płytę. Cafe del mar (albo coś innego) i puścił nam do słuchania. Panowała idealna atmosfera, poruszająca, ale nie za bardzo, ośmieliłabym się nawet powiedzieć, że rozkoszna. A ośmielaj się, Gin, ośmielaj! Rum, brandy, szampan, niczego nie brakowało. Pociągnęłam dwa łyki i rumu Stepa i już byłam pijana! Graliśmy w butelkę, żeby zobaczyć, kto pierwszy ma rozpakować swój prezent. Wypadło na Marcantonia i dlatego to oni poszli na pierwszy ogień. Tylko że Marcantonio naciągnął reguły gry w butelkę i „dla upamiętnienia”, jak się sam wyraził, „starych, dobrych czasów”, kiedy to tylko dzięki tej butelce byliśmy w stanie pokonać własną nieśmiałość… rzucił się na Ele. Oplótł ją rękoma niczym ośmiornica. Wycałował ją, całą przy tym oblizując, a Ele tylko się śmiała i śmiała… Widać, że jest im razem zajebiście! Są czadowi! Tak się cieszę ze względu na Ele. A jakie cudne prezenty, naprawdę prześliczne! Ele jak zwykle przesadziła, podarowała mu niesłychanie specjalistyczne oprogramowanie do grafiki komputerowej, ściągnięte wprost ze Stanów, kosztowało fortunę (to wiem od Stepa, który mi powiedział, że korzystał z takiego podczas pobytu w Ameryce). Marcantonio na jego widok dosłownie oszalał, objął ją i zaczął krzyczeć: – Ty jesteś kobietą mojego życia, ty i żadna inna! – Ele zaś, zamiast się cieszyć, tylko się rozzłościła i wyjechała mu z tekstem: – Więc twoją miłość można kupić… wystarczy jeden program do grafiki komputerowej!