І шыкуюць, духу продкаў
Паспяхова рады даўшы...
Я — не з іх. Я — родам з порткаў,
Фарбаваных у рудаўцы.
Кастрычнік 2006 г.
У ноч на Пакровы
Вось і холад. Скора снег
сцежкі зацярусіць.
А чаму чуццё віны
точыць — не здаўмею.
Што я мог, ды не зрабіў
дзеля Беларусі?
Божа моцны, падкажы —
мо яшчэ паспею...
14 кастрычніка 2006 г., пад раніцу
Санет беларускаму мёду
П. У. Вяленку
Назло ўсім немачам, што пачалі
Усё мацней адольваць з кожным годам,
Назло напасцям розным і нягодам —
Жыву! Нячысцікі йшчэ не ўзялі.
Жыву таму, што, як дзіця ў сям'і,
Апекаваны ўсім пчаліным родам,
Штодня лячуся беларускім мёдам —
Лячуся ласкай роднае зямлі.
Цудоўны лек! Любы, хто паспытае, —
Гарчынку знойдзе ў слодычы яго.
Па ёй і цэняць мёд. Але з чаго,
Адкуль бярэцца ў ім гарчынка тая?
Мо з гэных зёлачак, што ў розгар мая
На курганах-капцах цвітуць штогод?
Снежань 2006 г.
Слова з нагоды атрымання ордэна князя Яраслава Мудрага
Болей збянтэжаны, мабыць,
чым радасна ўражаны,
думаю: як і чаму
ён пачаўся калісьці —
мой шлях
да найпрэстыжнае, найганаровае
узнагароды вялікай дзяржавы?
Гэта — не так сабе,
гэта не проста і не вьгаадкова.
Гэта зрабіў,
калі быў я падлеткам яшчэ,
несмяротны Кабзар.
Помню: апошняю мірнаю,
перадваеннай,вясною
вершык вучыў я напамяць
са школьнай чытанкі:
«Садок вішнёвы каля хаты,
Хрушчы над вішнямі гудуць.
Аратыя з плугамі йдуць,
Спяваюць, ідучы, дзяўчаты,
А маткі іх вячэраць ждуць».
Як жа ён мне спадабаўся —
праўдзівым малюнкам, настроем,
суладдзем дыхання і слова!
Як запалоніў душу маю
нечым бязлітасна родным —
нашым, нясцерпна знаёмым,
наскрозь беларускім!
I гаварыла настаўніца нам —
як умеюць настаўніцы:
неяк узнёсла, натхнёна,
я нават сказаў бы, святочна:
«Дзеці, запомніце,
што напісаў гэты верш
самы вялікі паэт Украіны —
Шаўчэнка...»
Я і запомніў. Запомніў.
Не мог не запомніць.
Як жа я мог не запомніць,
калі адвячоркам
гэнага ж дня,
адмыслова схаваўшыся ў пуньцы,
склаў я свой першы ў жыцці —
як у нас гаварылі — «сцішок»,
у перайманне «Садка каля хаты» —
дакладна па ўзоры...
Так абазвалася — упершыню —
у душы хлапчука
тое, што зробіцца лёсам маім
і жыццём. I любоўю.
Багаславёнай нябёсамі
й толькі нябёсам падлеглай
любоўю.
От жа тады і пачаўся
мой шлях да Украіны
і да ўкраінскіх братоў-пабрацімцаў,
сясцёр-пасястрынак, —
мілых і любых мне,
слаўных і годнасных
валадароў украінскага Слова.
Слова
такой першароднай красы
і такое чароўнае моцы,
што калі чую яго, ці чытаю,
або сам сабе дэкламую —
нешта такое яно мне
заўсёды гаворыць,
што і ў сваё, беларускае,
веру яшчэ непахісней.
Дзякую, мілыя,
дзякую, любыя, родныя,
дзякую!
Будзем жа разам трымацца,
а пічыра, а крэўна,
а сэрцам да сэрца, —
як у стагоддзях
жылі і трымаліся —
гукам да гука,
праўдай да праўды,
і верай да верую —
нашыя мовы!
2006
Не зайздросці
Табе, ты лічыш, цяжка.
Яму, ты лічыш, лёгка.
Твайго жыцця каляска
бяжыць па грудах дрогка,
па камянях, па рытвах,
па ўхабах-касагорах...
А ён — бетонкай бытта
нясецца на рэсорах.
Ты добра лічыш, братка!
Аднак жа не зайздросці:
у тых, што ездзяць гладка,
хутчэй драхлеюць косці.
2005-2007