Jest bardzo miła. — Za każdym razem, gdy Cat zaglądała do burdelu, Merry kupowała od niej dwanaście ostryg i dzieliła się nimi ze swymi dziewczętami. Wszyscy się zgadzali, że ma dobre serce.
— Dobre serce i największe cycki w Braavos — przechwalała się Merry.
Jej dziewczęta również były miłe. Wstydliwa Bethany, Marynarska Żona, jednooka Yna, która potrafiła przepowiedzieć przyszłość z kropli krwi, mała, ładna Lanna, a nawet Assadora, Ibbenka z wąsami. Może i brakowało im urody, ale były dobre dla Cat.
— Do „Szczęśliwego Portu” chodzą wszyscy tragarze — zapewniła marynarzy z „Bezwstydnej Małpy”. — Merry mówi, że chłopaki rozładowują statki, a jej dziewczyny rozładowują mężczyzn, którzy na nich żeglują.
— A co z tymi pięknymi kurwami, o których śpiewają minstrele? — zainteresował się najmłodszy z małp, rudy, piegowaty chłopak, który nie mógł mieć więcej niż szesnaście lat. -
Czy rzeczywiście są takie ładne? Gdzie mógłbym taką sobie kupić?
Jego towarzysze z załogi popatrzyli na niego i ryknęli śmiechem.
— Na siedem piekieł, chłopcze — rzekł jeden z nich. — Może nasz kapitan mógłby sobie kupić taką kurczyzanę, ale musiałby najpierw sprzedać cholerny statek. Takie pizdy są dla lordów i innych bogaczy, nie dla takich jak my.
Nie mylił się. Kurtyzany z Braavos słynęły na całym świecie. Minstrele układali o nich pieśni, złotnicy i jubilerzy obsypywali je darami, rzemieślnicy błagali, by zaszczyciły ich produkty swoją uwagą, magnaci handlowi płacili olbrzymie sumy, by towarzyszyły im na balach, ucztach albo przedstawieniach komediantów, a zbiry zabijały się nawzajem w ich imię. Pchając taczkę wzdłuż kanałów, Cat widziała niekiedy, jak któraś z nich przepływała obok, by spędzić wieczór z jakimś kochankiem. Każda kurtyzana miała własną barkę oraz służących, którzy wozili je na schadzki. Poetka zawsze trzymała w ręku książkę, Cień Księżyca nosiła tylko białe i srebrzyste stroje, a Królowej Merlingów nigdy nie widywano bez jej Syren, czterech świeżo zakwitłych dziewcząt, które nosiły jej tren i czesały włosy.
Każda kurtyzana była niezwykle piękna, nawet Zakwefiona Dama, choć jej twarz oglądali tylko ci, których wzięła sobie za kochanków.
— Sprzedałam kiedyś kurtyzanie trzy sercówki — pochwaliła się marynarzom Cat. -
Zawołała mnie, schodząc z barki.
Brusco wyraźnie powiedział dziewczynce, że nie wolno jej rozmawiać z żadną kurtyzaną, chyba że tamta odezwie się do niej pierwsza, ale ta kobieta uśmiechnęła się do niej i zapłaciła srebrem, dziesięć razy więcej, niż były warte małże.
— A która to była? Królowa Sercówek?
— Czarna Perła — odpowiedziała Cat. Merry mówiła, że Czarna Perła jest najsławniejszą ze wszystkich kurtyzan.
— Pochodzi od smoków — oznajmiła dziewczynce. — Pierwsza Czarna Perła była królową piratów. Westeroski książę wziął ją sobie za kochankę i miał z nią córkę, która również została kurtyzaną. Potem ta profesja przechodziła z matki na córkę aż po dziś dzień. Co ona ci powiedziała, Cat?
— „Kupię trzy sercówki” i „Czy masz trochę ostrego sosu, maleńka?”.
— A co jej odpowiedziałaś?
— „Nie mam, pani” i „Nie mów do mnie maleńka. Nazywam się Cat” — wyjaśniła dziewczynka. — Powinnam mieć sos. Beqqo go ma i sprzedaje trzy razy więcej ostryg od Brusca.
Cat opowiedziała o Czarnej Perle również miłemu staruszkowi.
— Jej prawdziwe imię brzmi Bellegere Otherys — poinformowała go. To była jedna z trzech rzeczy, których się dowiedziała.
— To prawda — potwierdził cicho kapłan. — Jej matka nazywała się Bellonara, ale pierwsza Czarna Perła również miała na imię Bellegere.
Cat wiedziała jednak, że marynarzy z „Bezwstydnej Małpy” nie zainteresuje imię matki kurtyzany. Zapytała ich o wieści o Siedmiu Królestwach i o wojnie.
— Wojnie? — roześmiał się jeden z nich. — Jakiej wojnie? Nie ma żadnej wojny.
— Nie w Gulltown — uściślił drugi. — Ani nie w Dolinie. Mały lord nie pozwolił nas w nią wplątać, tak jak jego matka przed nim.
Jak jego matka przed nim. Pani Doliny była jej ciotką, siostrą jej matki.
— Czy lady Lysa...? — zapytała.
— ...nie żyje? — dokończył piegowaty chłopak z głową pełną kurtyzan. — Tak jest.
Zamordował ją jej własny minstrel.
— Och. — To nic dla mnie nie znaczy. Cat znad Kanałów nigdy nie miała ciotki. Nie miała.
Uniosła ramiona taczki i oddaliła się od „Bezwstydnej Małpy”. Jej pojazd podskakiwał na bruku. — Ostrygi, sercówki, omułki — wołała. — Ostrygi, sercówki, omułki.
Sprzedała większość sercówek tragarzom rozładowującym wielką winną kogę z Arbor, a resztę ludziom trudzącym się przy remoncie myrijskiej galery handlowej uszkodzonej przez sztorm.
Po opuszczeniu portu spotkała Tagganara, który siedział oparty plecami o pale obok Cassa, Króla Fok. Tagganaro kupił od niej trochę omułek, a Casso zaszczekał i pozwolił, żeby uścisnęła mu płetwę.
— Lepiej pracuj ze mną, Cat — namawiał ją Tagganaro, wysysając małże z muszelek.
Szukał nowego partnera, odkąd Pijana Córka przebiła nożem dłoń Małego Narba. — Zapłacę ci więcej niż Brusco i nie będziesz śmierdziała rybami.
— Casso lubi mój zapach — zauważyła. Król Fok zaszczekał, jakby chciał się z nią zgodzić.
— Czy ręka Narba nie wyzdrowiała?
— Trzy palce nie chcą się zginać — poskarżył się Tagganaro w przerwie między pochłanianiem małży. — Co za pożytek z rzezimieszka, który nie potrafi poruszać palcami?
Narbo zręcznie obrabiał ludziom kieszenie, ale nie miał szczęścia do kurew.
— Merry mówi to samo. — Cat poczuła się smutna. Lubiła Małego Narba, mimo że był złodziejem. — Co teraz zrobi?
— Mówi, że zostanie wioślarzem. Uważa, że dwa zdrowe palce do tego wystarczą, a morski lord zawsze szuka ludzi, którzy będą poruszać jego wiosłami. Ale ja mu mówię:
„Narbo, nie rób tego. Morze jest zimniejsze niż dziewica i okrutniejsze niż kurwa. Lepiej utnij sobie rękę i zostań żebrakiem”. Casso wie, że mam rację. Prawda, Casso?
Foka zaszczekała i Cat nie mogła powstrzymać uśmiechu. Rzuciła Tagganarowi jeszcze jednego małża i ruszyła w dalszą drogę.
Dzień miał się już ku końcowi, gdy Cat wreszcie dotarła do „Szczęśliwego Portu”, który znajdował się naprzeciwko miejsca, gdzie cumował „Statek Komediantów”. Niektórzy z nich siedzieli na jego przechylonym pokładzie, podając sobie z rąk do rąk bukłak wina, ale gdy zobaczyli Cat, zeszli na dół kupić ostrygi. Zapytała ich, jak idą przygotowania do wystawienia Siedmiu pijanych wioślarzy. Joss Ponury potrząsnął głową.
— Quence w końcu przyłapał Allaqua w łóżku ze Sloey. Rzucili się na siebie z komedianckimi mieczami, a potem obaj opuścili trupę. Wygląda na to, że dzisiaj będziemy mieli tylko pięciu pijanych wioślarzy.
— Postaramy się nadrobić braki w liczbie stanem upojenia — oznajmił Myrmello. — Jestem pewien, że sprostam temu zadaniu.
— Mały Narbo chce zostać wioślarzem — poinformowała ich Cat. — Jeśli go przyjmiecie, będziecie mieli sześciu.
— Lepiej idź do Merry — poradził jej Joss. — Wiesz, że robi się skwaszona, kiedy nie dostanie ostryg.
Gdy jednak Cat wśliznęła się do burdelu, znalazła Merry w głównej sali. Kobieta siedziała z zamkniętymi oczyma, słuchając, jak Dareon gra na drewnianej harfie. Była tu również Yna, która splatała w warkocz piękne, długie, złote włosy Lanny. Jeszcze jedna głupia piosenka miłosna. Lanna zawsze błagała minstrela o głupie piosenki miłosne. Była najmłodszą z tutejszych kurew, miała tylko czternaście lat. Cat wiedziała, że Merry żąda za nią trzy razy więcej niż za inne dziewczyny.