Салуны — на кожным кроку. Ёсць вельмі танныя, разлічаныя на такіх, як яны — новых эмігрантаў. Недзе на ўскраіне яны знайшлі асабліва танны салун, гаспадар якога арыентаваўся, па ўсім відаць, на вельмі дэмакратычныя густы. З вуліцы адразу ж трапілі ў залу з нізкай столлю. Як бы падвал. У ноздры пругкаю хваляй ударыў бражны дух. Распрануліся. Світкі і кучомкі павесілі на вешалку.
— Ну і нягоднік я! Да гэтага часу не паслаў дадому ні пенса! — сказаў Лявонка, калі яны селі за свабодны столік.
— Пачакае твой Падгурскі! Нічога з ім не зробіцца, — суцешыў сябра Піліпко.
— Не, тое, што пазычыў, трэба вярнуць, я слова даў!
Заказалі імбірнага піва. Людзі, што сядзелі за столікамі, не звярталі на іх ніякай увагі. У некаторых павольна, нібы самі па сабе, рухаліся сківіцы. «Гумку жуюць», — падумаў Лявонка. Час ад часу дакраналіся да куфляў і шклянак з напоямі, падносячы іх да вуснаў. Прускаўцы стараліся выглядаць, як і ўсе, і рабіць тое ж самае.
Піва здалося Лявонку кіславатым і не надта свежым. Ён азірнуўся па баках. Непадалёку за пустым столікам сядзела незнаёмая смуглаватая дзяўчынка з кучаравымі валасамі. Заўважыўшы Лявонкаў позірк, яна прыязна пасміхнулася бліснуўшы прыгожымі белымі зубамі. Цімоша з Піліпком таксама звярнулі на яе ўвагу. Мяркуючы па яе ўпэўненых паводзінах, яна была свая ў гэтым салуне.
Падышоў афіцыянт, што разносіў піва, і адразу ўлавіў настрой кліентаў.
— Метыска, сэр, — усяго пяцьдзесят цэнтаў,— кіўнуў ён Цімошу, з выгляду, мусіць, найбольш саліднаму ў іх кампаніі.
Прускаўцы на ўсе вочы глядзелі на афіцыянта і нічога не маглі сцяміць з таго, што ён казаў.
— Можа, бландзінку? Толькі што з Еўропы. Тры даляры…
Хлопцы пераглянуліся між сабой і зноў паўзіраліся на чалавека з піўнымі куфлямі.
— Ёсць у нас два свабодныя пакоі для аматараў.
Гаварыў ён сур'ёзна — як пра нейкую важную і надзённую справу, — ні разу не ўсміхнуўшыся. Нарэшце тое-сёе пачало да іх даходзіць. Але ж яны ўжо ведалі, што прастытуцыя ў Амерыцы забаронена. У Лявонкі пахаладнела на сэрцы, калі ён успомніў Ганну. «А калі яна даведаецца — што тады?» — з жахам падумаў ён. І разам з Піліпком адмоўна пакруцілі галовамі. Цімоша засмяяўся, нібы гэта была звычайная для яго справа.
Па ўсім відаць, ён быў не супраць прыняць прапанову афіцыянта і ўжо пачаў уставаць з-за стала, але Піліпко схапіў яго за крысо пінжака:
— На паліцыю нарвешся — заарыштуюць! І дадому вернуць…
Цімоша фанабэрліва задраў галаву:
— Так ужо і заарыштуюць! Ты, Піліпко, як скажаш…
— Хлопцы, — умяшаўся ў гаворку Лявонка, — ці за гэтым мы сюды прыехалі?
Цімоша яшчэ крыху пакуражыўся і сеў, узяўшыся за свой куфель.
— А каб негрыцянку паспрабаваць? — падмігнуў ён Лявонку, здуваючы з піва пену.
— You! — даляцела да іх ад таго століка, за якім сядзела смуглатварая. Яна, мусіць, здагадвалася, пра што ішла гаворка ў іх кампаніі.
— Як гэта — паспрабаваць? — не зразумеў Піліпко.
— Ну, пазнаёміцца, — растлумачыў Лявонка.
— Дык яна ж чорная! — жахнуўся Піліпко.
— У тым-то і справа, што не белая! — выскаліў зубы Цімоша.
— Ха-ха-ха! Чаго захацеў! — Піліпко залівіста зарагатаў.— От каб у Прусцы даведаліся, што хто-небудзь з нас з негрыцянкай меў справу, — от бы смяяліся. Ха-ха-ха!
Заказалі віскі.
— Вы іншаземцы? Праўда? — запытаў афіцыянт.
Прускаўцы кіўнулі галовамі.
— Адкуль прьгехалі?
— Рашэн, — за ўсіх адказаў Цімоша.
— О-о!
Гэтае «О-о!» яны часта чулі ад тых, хто даведваўся, што яны — «рашэн», і таму не здзівіліся.
Дадому з'явіліся на добрым падпітку.
— Не пусцілі мяне да той, што сядзела. Эх вы! Палахліўцы! — упікаў сябрукоў ІДімоша. — Наступным разам не буду вас слухацца.
Праз хвіліну, ужо кладучыся спаць, ён зноў успомніў:
— А бачылі, як яна мне вочкі строіла?
— Табе? А можа, мне? — рагатнуў Піліпко, каб крыху падражніць задаваку.
— Табе? Якраз! — чмыхнуў на сябрука Цімоша.
Недагаварыўшы, яны паснулі, Піліпко нават захроп.
На раніцу, калі яны прачнуліся, Лявонку чакаў неспадзевак. З тых трох даляраў і некалькіх цэнтаў, што яшчэ заставаліся пасля салуна, нічога ў кішэні не было. Мільганула думка: «А можа, я іх згубіў?» Але ж ён добра помніў, што, калі ўчора ён вешаў пінжак, яны былі ў кішэні. Агледзеў памяшканне, нават пад ложак зазірнуў. Невялікія грошы, але ўсё ж такі…
— Што здарылася? — пацікавіўся Цімоша. — Шукаеш, што?
— Нідзе грошы не магу знайсці…
— Прапілі, не іначай! — пазяхнуў Цімоша, устаючы з ложка.