Ultimatum Bourne’a

– Powtarzam jeszcze raz: pojawił się ktoś nowy.

David Webb umilkł; po chwili w słuchawce odezwał się lodowaty głos Jasona Bourne'a:

– Opowiedz mi wszystko; czego się dowiedziałeś, z najdrobniejszymi szczegółami. Tam u was coś się wydarzyło. Chcę wiedzieć co.

– Proszę bardzo, ze szczegółami.

Emerytowany oficer wywiadu opisał przygotowany przez Centralną Agencję Wywiadowczą plan, opowiedział o tym, jak zarówno on, jak i Panov spotkali w drodze do parku przy Smithsonian Institution wielu starych, kryjących się w mroku mężczyzn, z których dwaj podeszli do nich w alejce, wspominając o Makau, Hongkongu i wielkim taipanie, a wreszcie poinformował Bourne'a o śmierci obu posłańców.

– To Hongkong, Davidzie. Świadczy o tym wzmianka o Makau. Przecież właśnie tam znajdowała się główna kwatera tego samozwańca.

Odpowiedziała mu cisza, przerywana w regularnych odstępach czasu szmerem oddechu Jasona Bourne'a.

– Mylisz się, Aleks – odezwał się wreszcie pełnym zadumy głosem. – To Szakal. Co prawda poprzez Hongkong i Makau, ale na pewno Szakal.

– Gadasz bzdury! Carlos nie ma nic wspólnego z taipanami z Hongkongu ani wiadomościami z Makau! Ci starcy byli Chińczykami, a nie Francuza mi, Włochami albo Niemcami. Ta sprawa ma korzenie w Azji, nie w Europie.

– On ufa wyłącznie starcom – ciągnął David Webb zimnym, opanowanym głosem Jasona Bourne'a. – "Starcy z Paryża", tak się ich nazywa. Tworzą jego siatkę w Europie, są kurierami. Kto mógłby podejrzewać starych, niedołężnych ludzi, żebraków i poruszających się z trudem inwalidów? Kto wpadłby na pomysł, żeby ich przesłuchiwać, a tym bardziej torturować? Zresztą nawet wówczas nie powiedzieliby ani słowa. Zawarli z nim układ i działa ją zupełnie bezkarnie. Dla Carlosa.

Przez dłuższą chwilę Conklin wpatrywał się w deskę rozdzielczą samochodu, przerażony głuchą pustką, wyraźnie słyszalną w głosie przyjaciela, nie bardzo wiedząc, co właściwie powinien powiedzieć.

– Nie rozumiem cię – wykrztusił z trudem. – Wiem, że jesteś zdenerwowany, tak jak my wszyscy, ale czy mógłbyś wyrażać się nieco jaśniej?

– Proszę? Ach, wybacz mi, Aleks. Cofnąłem się myślą do dawnych czasów, Carlos przeczesywał Paryż w poszukiwaniu starych ludzi, którzy albo stali już nad krawędzią śmierci, albo zdawali sobie sprawę z tego, że nie po- żyją długo, czy to ze względu na wiek, czy trapiące ich choroby. Wszyscy mieli na koncie większe lub mniejsze przestępstwa. Większość z nas zapomina, że tacy ludzie mają często dzieci, wnuki albo inne bliskie im osoby, których los nie jest im obojętny. Szakal obiecywał troszczyć się o ich najbliższych w zamian za wierną, dożywotnią służbę. Czy można było odrzucić taką ofertę, mając jako alternatywę nędzę i cierpienie?

– Chcesz powiedzieć, że mu wierzyli?

– Mieli ku temu, i ciągle mają, istotne powody. Liczne szwajcarskie banki wysyłają co miesiąc wiele czeków do spadkobierców tych ludzi w całej Europie, od Morza Śródziemnego po Bałtyk. Nie sposób ustalić źródła pieniędzy, lecz ci, którzy je otrzymują, doskonale wiedzą, komu je zawdzięczają i za co… Zapomnij o tajnych aktach w Langley, Aleks. Carlos szukał w Hongkongu i właśnie tam udało mu się natrafić na ślad twój i Mo.

– W takim razie my też trochę poszukamy. Przetrząśniemy każdą chińską dzielnicę, każdą orientalną restaurację i klub w promieniu pięćdziesięciu mil od Waszyngtonu.

– Nie róbcie nic, dopóki się tam nie zjawię, bo nie wiecie, czego szukać… Ja wiem. To naprawdę wręcz niesamowite. Szakal nawet nie podejrzewa, jak wielu rzeczy nie mogę sobie jeszcze przypomnieć, ale nie wiadomo dlaczego uznał, że zapomniałem o starcach z Paryża.

– Może wcale tak nie jest, Davidzie. Może właśnie liczy na to, że pamiętasz. Może ta maskarada jest zaledwie wstępem do prawdziwej pułapki, którą na ciebie zastawia.

– Jeśli tak, to popełnił kolejny błąd.

– Hę?

– Nie dam się do niej zwabić. Jason Bourne jest lepszy od niego.

Rozdział 4

David Webb wyszedł przez sterowane fotokomórką drzwi z zatłoczonej hali dworca lotniczego, na chwilę przystanął przed tablicą informacyjną, po czym ruszył w kierunku parkingu przeznaczonego dla samochodów pozostawianych na krótki postój. Zgodnie z planem miał dotrzeć do ostatniego rzędu pojazdów, skręcić w lewo, potem w prawo i iść tak długo, aż zobaczy pontiaca Le Mans model 1986 w kolorze srebrny metalik, z ozdobnym krucyfiksem zawieszonym w oknie tylnych drzwi. Za kierownicą, przy uchylonej szybie powinien siedzieć mężczyzna w białej czapce. David ma podejść do niego i powiedzieć: "Lot był nadzwyczaj spokojny". Jeżeli kierowca zdejmie czapkę i uruchomi silnik, Webb po prostu wsiądzie do samochodu, nie mówiąc już ani słowa.

Tak tez się stało. Kiedy ruszyli, kierowca wyjął spod deski rozdzielczej mikrofon, zbliżył go do ust i powiedział cicho, lecz wyraźnie; "Ładunek na pokładzie. Proszę samochody ochrony o zajęcie pozycji".

Skomplikowana procedura graniczyła ze śmiesznością, ale David doszedł do wniosku, że skoro Aleks Conklin zadał sobie dość trudu, żeby złapać go telefonicznie tuż przed jego odlotem z lotniska Logan, a w dodatku uczynił to za pomocą służbowego, specjalnie strzeżonego przed podsłuchem aparatu Petera Hollanda, to musiały istnieć ku temu jakieś powody. Przemknęła mu myśl, iż być może ma to jakiś związek z telefonem od Mo Panova sprzed dziewięciu godzin. Do kolejnej rozmowy telefonicznej, tej z Conklinem, włączył się również Holland, osobiście potwierdzając prośbę, a właściwie żądanie, aby David zrezygnował z lotu rockwellem, pojechał samochodem do Hartfordu i dopiero tam wsiadł do zwykłego, rejsowego samolotu do Waszyngtonu. Na koniec dodał tajemniczo, że od tej pory nie może być mowy o żadnych kontaktach telefonicznych ani o korzystaniu z rządowych bądź prywatnych połączeń lotniczych.

Wiozący Davida samochód błyskawicznie opuścił teren dworca lotniczego. Webb odniósł wrażenie, iż minęło nie więcej niż kilka minut, kiedy za szybami pojawił się uciekający z dużą szybkością do tyłu wiejski krajobraz, a wkrótce potem niewielkie miasteczka Wirginii. Skręcili w zamkniętą bramą drogę prowadzącą do ogrodzonego wysokim parkanem osiedla; na tablicy widniała nazwa Vienna Villas, znajdujące się w pobliżu miasteczko nazywało się bowiem Vienna. Strażnik znał kierowcę, gdyż machnął tylko ręką i samochód przemknął pod uniesionym szlabanem. Dopiero wtedy kierowca po raz pierwszy zwrócił się bezpośrednio do swego pasażera:

– Osiedle zajmuje obszar pięciu akrów i jest podzielone na pięć równych części, sir. Cztery są zupełnie zwyczajne, ale piąta, najbardziej oddalona od bramy, stanowi własność Agencji i jest specjalnie chroniona. To najzdrowsze miejsce pod słońcem, sir.

– Wcale nie czułem się chory.

– Tutaj to panu na pewno nie grozi. Dyrektorowi bardzo zależy na pańskim zdrowiu.

– Miło mi, ale skąd pan o tym wie? – Należę do zespołu, sir.

– W takim razie jak się pan nazywa?

Kierowca zamilkł na chwilę, a kiedy się ponownie odezwał, David odniósł nieprzyjemne wrażenie, iż cofa się w przeszłość do czasu, o którym, jak wiedział, nigdy nie zdoła zapomnieć.

– Tutaj nie mamy imion ani nazwisk, sir ani pan, ani ja. "Meduza".

– Rozumiem – odparł Webb.

– Jesteśmy na miejscu. – Samochód wjechał na owalny podjazd i zatrzymał się przed jednopiętrowym, utrzymanym w kolonialnym stylu budynkiem którego białe kolumny wyglądały jak wykonane z włoskiego marmuru. – Proszę o wybaczenie, sir, ale dopiero teraz zauważyłem, że nie ma pan żadnego bagażu.

– Rzeczywiście, nie mam – powiedział David i otworzył drzwi.

Jak ci się podoba moja tymczasowa nora? – zapytał Aleks, wskazując dłonią na gustownie urządzone wnętrze.

– Za ładnie i za czysto jak na zrzędliwego starego kawalera – odparł David. – A tak w ogóle, to od kiedy nabrałeś upodobania do zasłon w różowe i żółte stokrotki?

– Poczekaj, aż zobaczysz tapetę w mojej sypialni. Jest w różyczki.

– Nie jestem pewien, czy mam na to ochotę.

– U ciebie są hiacynty. Jak się domyślasz, nie rozpoznałbym hiacynta nawet wtedy, gdybym się o niego potknął i zabił, ale tak powiedziała pokojówka.

– Pokojówka?

– Pod pięćdziesiątkę, czarna i zbudowana jak zapaśnik sumo. Pod kiecką nosi dwie spluwy, a także, jak głosi plotka, kilka brzytew.

– Niezła.

– Żebyś wiedział. Nie położy w łazience kostki mydła ani rolki papieru toaletowego, które nie mają pieczątki Langley. Nie uwierzysz, ale ona ma dziesiątą grupę zaszeregowania, a niektórzy z tych pajaców zostawiają jej jeszcze napiwki!