* * *
Вобразы вабяць услед за сабою, але памкнуся за імі — i ix растворыць прастора: магчыма, яны проста птушкі, якія адводзяць таго, хто ідзе, ад сваіх затоеных гнёздаў.
Заблытаны сцежкі, якія вядуць i на ўсход, i на захад, але на кожным кроку, усюды, ад ix падымаецца стромкая вышыня, i, падымаючыся над сабою, становіцца розумам цела, i, падымаючыся над сабою, розум становіцца ўсёразуменнем, якое, нібы ваданосныя жылы, сабой насычае i жывіць кожнае слова i кожны крок.
Чалавек — гэта два чалавекі, як дзве далоні, што лепяць суладна снежку ці перакідваюць, каб утрымаць, жарыну: адзін з ix — пачатак, другі — завяршэнне, адзін з ix — выток, i другі — суток, адзін з ix — прычына, другі з ix — вынік, адзін з ix — пытанне, другі — адказ, а паміж імі цякуць, вынікаючы з ix i ўпадаючы ў ix, сусветы.
Усё, што кранае мяне, падобнае на мяне.
Не скончаны дзень тварэння: зноўку i зноў вылеплівае чалавек сваю лепшую долю.
Дзеліць мяне прастора, з'ядноўвае час.
Калі чалавек сустрэнецца з чалавекам?
У бездані памяці мгліцца бяссонны ліхтар.
Пачакай, памарудзь, адпусці жаданне — i ты перастанеш быць часткай, нацэленай супраць усіх, i вернуцца да цябе тыя птушкі, якія не ловяцца, калі ix ловіш, якія хаваюцца, калі ix шукаеш, i ты пачуеш: у кожнай птушкі — твой голас, i ўбачыш: у кожнай птушкі — твой твар.
КВАНТЭМЫ
* * *
руіны запарушваюцца
рунь
уваскрашае руны,
неба блізка
* * *
сам-насам з незавершанасцю
што
пярэчыць перамогам
бездань ззаду
* * *
апрануты ў прамень
ніжэй зямлі
жаданняў джалы
* * *
твар вераду
ўзіраецца
углыб
не маю месца
вернутая вера
* * *
у нетрах сэрца
горкае карэнне
цень цішыні
* * *
дапытваецца смага
напрасткі
у пекле існы
парастак зялёны
* * *
ахрышчвае палёт
па-за сабой
адшукваюся
леташнія гнёзды
* * *
адлюстраванні множацца
мажлівы
серп на мяжы
* * *
у тоесамнай постаці
уздоўж
пільнуе агароджа
тут адсутны
* * *
кірункі скрыжаваныя
у скон
прысвечаны
адрозніваю зоры
* * *
пярэчаць рэчы
гіну ў гліну
твар
навыварат
* * *
жыўлюся немажлівасцю
цвікі
нацэльваюцца
ўпартая апора
* * *
вясткуюць папярэднікі
услед
настойліваму целу
ветах свеціць
* * *
ахвяры абуджаюцца
нажы
з ядаюцца іржою
чую рэха
хлеб аржаны
* * *
у горадзе радовішчы
дзе родзіч
дзіравы посуд
пасткі ў пустаце
* * *
над межамі імжа
спажытак кажа
каменням мякка
манекен чужы
* * *
скы маюць вочы
ў чэрапе пячор
нераспазнаны прашчур
сёння позна
* * *
празрысты цень
праз цела нацянькі
страла спявае
* * *
сцізорыку карціць
з крыніцы прысак
збяруцца ўраз
абразы
месца досыць
* * *
адольваю адлегласці
цаны
сабе не маю
у сцяне каменне
* * *
развязваецца вузел
вязні зла
у помсцеспеюць
месяц у лязе
* * *
даведваюся кошты
на сваім
настойваюць nay торы
вечны лішак
над гарадамі воблакі
ў зямлі
блукаюць норы
раптам старажытны
* * *
варочаюцца жорны
зноў малы
цярплю цяпер
вымольваецца выйсце
* * *