*
Тыя недаробленыя работы
i недадуманыя думкі,
якія я пакідаў на потым,
спадзеючыся, што калі-небудзь
вырашацца яны самі,
так i засталіся на колішнім месцы...
I сёння я ix вязень.
*
Сярод гамонкі анямець,
з паўтораў выбіцца, з кружэння,
i — бы ўваскрошання — хацець
сабе не ўдачы —
паражэння.
*
Спазніўся ўстаць
i спазніўся легчы,
спазніўся пачаць работу
i спазніўся скончыць —
i сталі мяняцца месцамі дні i ночы,
вынікі i прычыны,
i я апынуўся насупраць самога сябе.
*
Калі атрымліваю перамогу —
сцвярджаюся тым, кім ёсць,
калі цярплю паражэнне —
трачуся тым, кім ёсць...
Маю надзею, што некалі навучуся
не гнацца за перамогай
і не ўхіляцца ад паражэння.
*
Гукаю цябе ў мінулым,
гукаю цябе ў наступным —
ты адгукаешся
рэхам майго гукання.
*
Час —
калі адна мэта
слухаецца другую.
Бясчассе —
калі замінае
кожная кожнай.
*
Калісьці мы разумелі,
што такое дабро,
што такое зло,
i напісалі пра гэта кнігі.
Цяпер мы разумныя тым,
што напісана ў кнігах,
але самі дабро ад зла
адрозніць не можам.
*
Такі рухавы малы —
што амаль што выслізгвае ca свету,
такі нерухомы. стары —
што свет амаль што выслізгвае ад яго.
*
Навокал праталіны.
I толькі тую сцяжыну,
якой мы заўсёды хадзілі з табою,
не адпускае зіма.
*
Нямы i шматгалосы,
аспрэчваю свой след.
A ўвышыні нябёсы —
як вьішні запавет.
*
Сяджу дома —
не падарожнічаю, не вандрую.
Падарожнікі апавядаюць
пра свае ўражанні i назіранні —
назіраю адно за імі.
*
За крок да ўдачы
спынюся,
за хвіліну да перамогі
паглыблюся ў одум...
Сябры ўздыхнуць i адыдуць прэч,
жыццё ўсміхнецца i спыніцца побач.
*
Усё мінае,— сказаў мудрэц,
i ўсе з ім згадзіліся.
Аднак засмяяўся непадалёку дзіцёнак,
i ўсе, азірнуўшыся, ўспомнілі:
i настае.
*
Мы — насенне жыцця.
Мы вырастаем людзьмі.
Аднак бесперастанку шукаем
i час, i месца,
каб вырасці цэлым светам.
*
На людзях ці ў глушы
ты й шчасны, ты й балесны.
Усё месціцца ў душы,
а ёй усюды, цесна.
*
Аблокі-цемратворцы
акрыюць неба твар.
Убач сябе, празорца!..
Змажы сябе, змагар!..
*
Бы выпаду з
з гнязда сэрцабіцця...
Што скажаш мне, бяссонне,
аскепак небыцця?!.
*
Снег растае.
Шкада —
i яго,
i сябе чамусьці.
*
Сакавік.
У сё паварочваецца ў наступнасць,
Праз чорнае голле блішчыць
востры маладзічок.
*
Вяртаюся да ранейшых размоў,
да ранейшых сустрэч,
магчымасцей i абавязкаў —
каб узяць тое, чаго не ўзяў,
каб пакінуць тое, чаго не пакінуў.
*
Жыву між зямлёю i небам,
каб стаць з цягам часу
асобна зямлёй
i асобна небам.
Цяку ад таго, дзе быў,
кім быў,
кім не стаў...
А яно даганяе мяне берагамі.
*
Калі твая будучыня
сумесціцца з будучыняю сусвету
усе славы дарэчы,
усе ўчынкі да месца,
усе стрэлы ляцяць у цэль.
*
Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.
*
Адкрывае абсяг
думка-голас,
a думцы-бязмоўю
адкрываецца неабсяжнасць.
*
Асеннія хмары. Імжа.
Няма куды больш спяшацца,
няма куды больш паспяваць —
усіх суцяшае дождж.