— Я лічу, мы павінны спыніць сустрэчы, Гары.
— Ты так ня думаеш.
— Я не жадаю тага, але лічу, так будзе лепш. Паслухай, проста мяне палохае пэрспэктыва пазабаўляцца з табой, а потым атрымаць адстаўку. Сур'ёзна, Гары, ты мне занадта падабаесься. Больш чым падабаесься, я няўпынна думаю аб табе.
— І я аб табе. — Гэта прагучала вельмі шчыра.
— Так ці ня лепш спыніцца зараз?
— Як гэта кажуць …?
— Своечасова выйсьці з гульні, — яна ўсьміхнулася яму.
— Я не жадаю выходзіць з гульні.
— Я таксама, але потым будзе цяжэй.
— Ты выйдзеш за мяне замуж? — спытаў ён.
— Не, ня ў тым жа справы. Я не зьбіраюся прыстаўляць табе стрэльбу да скроні. Гэта ніякі не ўльтыматум, так нам абодвум будзе лепей.
— Я табе прыстаўляю стрэльбу. Выходзь за мяне.
— Чаму?
— Я цябе кахаю.
Вясельле адбылася ў Хайес Гатэлі. Усе настойвалі. Да спадара Кейна тут ставіліся як да чальца сям'і, спадарычня А’Коўнэр была сэрцам гэтага месца з моманту адкрыцьця.
Маці Коні не прыйшлося плаціць ні за што, акрамя свайго ўбору. Яна змагла запрасіць сваіх сябровак, зь якімі ізноў пачала бачыцца. Яна нават запрасіла некалькі сваіх старых ворагаў. Яе сыны-двайняты былі шафэрамі на найбольш вытанчаным вясельлі, што даводзілася бачыць Дубліну за апошнія гады, яе дачка была надзвычай гожая, жаніхом быў лепшы мужчына Ірляндыі. У гэты дзень маці Коні амаль даравала нябожчыка Рычарда. Апыніся ён зараз жывы, яна, магчыма, ня стала б яго забіваць. Яна зьмірылася з ударам, атрыманым ад лёсу.
У ноч перад вясельлем яны з Коні засталіся ў адным гатэльным нумары. — Не магу перадаць табе, якая для мяне асалода бачыць цябе такой шчасьлівай, — сказала яна дачцэ.
— Дзякуй, маці. Я ведаю, ты заўжды прагнула для мяне лепшага. — Коні была вельмі спакойная. З раніцы ў нумары цырульнік і візажыст навядуць прыгажосьць яе маці, Веры і ёй самой. Вера, шаноўная маці сямейства, трымцела ў поўным глыбокай пашаны жаху ад усёй гэтай пышнасьці.
— Ты сапраўды шчасьлівая? — нечакана спытала маці.
— Божухна, маці, — Коні прымусіла сябе стрымаць раздражненьне. Чаму маці заўжды трэба ўсё сапсаваць? Яна ўгледзелася ў яе добры, зьбянтэжаны твар. — Я вельмі, вельмі шчасьлівая. Але ведаеш, я баюся, што надакучу яму. Ён такі ўдачлівы, мае такі посьпех. Раптам я ня здолею ўтрымаць яго?
— Але ж ты ўтрымлівала яго дагэтуль, — цьвяроза зазначыла маці.
— Тое справа тактыкі. Я не спала зь ім, як усе астатнія, аб якіх я чула. Не апынулася лёгкай здабычай. Пасьля вясельля ўсё можа зьвярнуцца інакш.
Яе маці запаліла новую цыгарэту. — Проста запомні адну рэч, якую я табе зараз скажу. Больш я ніколі не паўтару, але ты запомні. Зрабі так, каб ён даваў табе грошы, што будуць прыналежаць толькі табе. Укладвай іх, беражы іх. Тады, чым бы ўсё ні скончылася, усё будзе ня так кепска.
— Вох, маці. — Яе вочы пацяплелі і напоўніліся жалем да маці. Маці, якую здрадзілі, якой прыйшлося перагледзець усё жыцьцё праз той факт, што яе муж спусьціў усю іх будучыню.
— Хіба грошы нешта зьменяць?
— Ты не ўяўляеш наколькі. Сёньня ўначы я буду маліцца аб тым, каб табе ніколі не прыйшлося тага пазнаць.
— Я абмяркую твае словы, — адказала Коні. Вельмі зручная фраза. Яна часьцяком карысталася ёй на працы, калі ня мела ні найменшага намеру абдумваць кімсьці сказанае.
Вясельле прайшло з трыюмфам. Кампаньёны Гары і іх жонкі абвясьцілі, што гэта лепшае вясельле з усіх, на якіх ім давялося пабыць. Гэтакі знак якасьці выдалі. Спадар Хайес меў цэльную прамову. На жаль, бацькі нявесты больш няма з намі, але ён, Хайес, возьме на сябе адказнасьць запэўніць прысутных, што Рычард выпрабоўваў бы шчасьце і гонар, калі б сёньня быў побач і бачыў, як зьзяе ад шчасьця яго прыгажуня дачка. Ён таксама павінен сказаць, што фартуна ўсьміхнулася Хайес Гатэлю. Коні Кейн, з гэтага часу яна будзе вядомая пад гэтым імем, пагадзілася працягнуць працаваць тут, пакуль ёй не перашкодзяць акалічнасьці.
Сярод прысутных пракаціўся гоман. Трэба ж, жонка такога заможнага чалавека будзе працаваць рэгістратарам у гатэлі пакуль не зацяжарыць. Бадай, на гэта не спатрэбіцца шмат часу.
Яны правялі мядовы месяц на Багамах. Коні спадзявалася, што тыя два тыдня стануць лепшымі ў яе жыцьці. Ёй падабалася размаўляць з Гары і сьмяяцца разам зь ім. Ёй падабалася шпацыраваць зь ім уздоўж пляжу, будаваць пясочныя замкі ў праменях ранішняга сонца ля самай вады, узяўшыся за рукі любавацца заходам, перад тым як адправіцца вячэраць і танчыць.
Але пасьцеля не давала ёй задавальненьня. Ніколькі. Яна ніяк не чакала тага. Яе шакавала яго хмулатасьць і нецярплівасьць. Яго жудасна раздражняла яе неспрактыкаванасьць. Нават калі яна зразумела, чаго ён жадае і памкнулася намаляваць узрушанасьць, якой не выпрабоўвала, ёй не атрымалася ўвесьці яго ў зман.