Псыхіятар выявіла плойму разуменьня і сымпатыі і задала безьліч пытаньняў аб бацьку Коні і аб расчараваньні, выпрабаваным ёй пасьля яго сьмерці. — Мне падаецца, вы надаяце зашмат увагі гісторыі з маім татам, — у нейкі момант сказала Коні.
— Цалкам магчыма. Распавядзіце мне, чым вы звычайна займаліся пасьля школы. Ён, да прыкладу, дапамагаў вам рабіць урокі?
— Я разумею, вы спрабуеце сказаць, што ён, магчыма, умешваўся ў маё жыцьцё альбо нешта ў гэтым духу, але нічога такога і блізка не было.
— Не, я тага не казала. Чаму вы так вырашылі?
Яны хадзілі вакол ды каля, пакуль Коні не расплакалася. — Я пачуваюся здрадніцай, калі так кажу аб сваім бацьку.
— Але вы не сказалі аб ім нічога благога, толькі то, якім добрым, пяшчотным і любячым ён быў, і як паказваў ваш фатаздымак знаёмым у гольф клюбе.
— Але ў мяне такое пачуцьцё, што гаворачы ўсё гэта, я вінавачу яго ў чымсьці накшталт сваіх няўдач у пасьцелі.
— Вы не вінавацілі яго ў тым.
— Я ведаю, але адчуваю, гэта ўзьнікае апроч маіх слоў.
— Чаму, як вы лічыце?
— Ня ведаю. Мабыць, я паставілася да яго ўчынку як да здрады. Мне прыйшлося перапісаць зноўку гісторыю ўсяго майго жыцьця. Ён ніколькі не любіў нас, раз нейкія коні і сабакі значылі для яго больш за нас.
— Так гэта выглядае для вас зараз?
— Ён ніколі не караў мяне, ніколі нічога мне не забараняў.
— Але ён здрадзіў, расчараваў вас.
— Вы ж не жадаеце сказаць, што паколькі адзін мужчына здрадзіў нас як сям'ю, я баюся ўсіх мужчын? Гэта неймаверна! — разрагаталася Коні.
— Ці так гэта непраўдападобна?
— Я стала маю справы з мужчынамі, я працую з мужчынамі. І ніколі не выпрабоўвала да іх страху.
— Але вы ніколі не дазвалялі нікому зь іх зблізіцца з вамі.
— Я падумаю аб тым, што вы сказалі, — паабяцала Коні.
— Падумайце аб тым, што сказалі вы, — адказала псыхіятар.
— Знайшла яна штосьці? — з надзеяй кінуўся ён насустрач.
— Розную лухту. З-за таго, што мой бацька апынуўся ненадзейным я, ці бачыце, лічу ненадзейнымі ўсіх астатніх мужчын, — Коні пагардліва засьмяялася.
— Магчыма, так і ёсьць. — Яго словы ўразілі яе.
— Але Гары, як тое магчыма? Мы такія шчырыя адно да аднаго, ты ніколі ня здрадзіш мяне.
— Спадзяюся, не, — адказаў ён так сур'ёзна, што яе ахапіла дрыготка.
Прайшоў тыдзень. Не адчуваючы ніякіх зьмен да лепшага, Коні з маленьнем прытулілася да мужа: — Давай ня будзем губляць надзеі, калі ласка, Гары. Я кахаю цябе, я так жадаю дзіця. Магчыма, калі ў нас будзе малы, я здолею паслабіцца і кахаць цябе як мае быць.
— Тш-ш, тш-ш, — ён разгладзіў трывожныя маршчынкі на яе твары і ўсё стала не пакутлівым і агідным, а проста вельмі цяжкім. Зараз яны займаліся сэксам досыць часта, каб яна магла зацяжарыць. Падумаць толькі, як часта цяжараць жанчыны, якія жыльлё выцягваюць, каб тага пазьбегнуць. Бяссоннымі начамі Коні пытала сябе, няўжо ў давяршэньне да ўсяго лёс вырашыў зрабіць яе бясплоднай? Але не. Яна мінула цыкл і, ледзь адважваючыся верыць, чакала, пакуль яе надзеі пацьвердзяцца. Тады яна паведаміла яму навіну.
Яго твар празьзяў. — Ты зрабіла мяне найшчасным чалавекам у сьвеце, — выгукнуў ён. — Я ніколі ня здраджу цябе.
— Я упэўненая, — адказала яна. Але такой упэўненасьці ёй цалкам не ставала. Бо яна ня ў стане падзяліць зь ім значную частку яго жыцьця і раней ці пазьней, прынамсі гэты бок ён падзеліць зь іншай. Тады яна павінна падзяліць зь ім хоць тую частку яго жыцьця, якую здольная.
Яны часта бывалі разам на сьвецкіх вечарынах. Коні настойвала, каб у Хайес Гатэлі да яе ставіліся як да спадарыні Канстанцыі Кейн, або проста як да жонкі Гары. З жонкамі іншых пасьпяховых бізнэсмэнаў яна зьбірала грошы на дзьве дабрачынныя суполкі. Яна ладзіла прыёмы ў сваёй новай шыкоўнай хаце, усё аздабленьне якой выканаў Кевін з сваёй сям'ёй.
Яна нічога не сказала маці аб складанасьцях паміж імі. Веры яна распавяла ўсё. — Калі малы народзіцца, — параіла Вера, — знайдзі сабе кагосьці і перасьпі зь ім. Раптам табе спадабаецца, тады ў цябе і з Гары справы пойдуць лепш.
— Я падумаю аб тым, — сказала Коні.
Дзяцёўня была гатовая. Коні пакінула працу. — Хоць найменшы шанец у нас ёсьць займець цябе назад, хай на няпоўны дзень, калі немаўлятка падрасьце і зможа заставацца зь нянькай? — умольваў спадар Хайес.
— Паглядзім. — Яна стала яшчэ спакайней і стрыманей за ранейшае, адзначыў спадар Хайес. Шлюб з такім непахісным чалавекам, як Гары Кейн, ані не паменшыў сілу яе духу.
Коні ўсталявала сабе мэтай падтрымліваць добрыя зносіны зь сям'ёй Гары. За адзін год яна нанесла ім больш візытаў, як іх сын у папярэднія дзесяць гадоў. Яна трымала іх у курсе ўсіх падрабязнасьцяў сваёй цяжарнасьці. Першы ўнук — значная вяха ў жыцьці любога чалавека, сказала яна ім. Гэтыя ціхія людзі трымцелі перад грандыёзнымі посьпехамі Гары. Увага нявесткі і цікавасьць да іх меркаваньняў аб імі будучага дзіцяці прыводзілі старых у захапленьне і нават бянтэжылі.