— Зразумела.
— Мог бы ты быць мне сябрам, Гары? Я кахаю цябе і жадаю для цябе самога лепшага, нават калі я не заўсёды здольная гэта выказаць.
— Ня ведаю, — ён падняў ключы ад машыны, зьбіраючыся зноў зьехаць. — Я ня ведаю. Я жадаў бы быць табе сябрам, але ня думаю, што магу давяраць табе і што табе варта давяраць сябрам. — Ён зьвярнуўся да Рычарда, які весела цёхкаў у сваім высокім крэсьліце. — Не хвалюй матулю, маленькі. Можа, яна і робіць выгляд, што ўсё ідзе цудоўна і даецца ёй лёгка, але жыцьцё ў яе ня цукар. — Ледзь дзьверы зачынілася за ім, Коні расплакалася. Яна плакала так, што сэрца яе, падавалася, гатова было разарвацца.
Нарадзілася дзяўчынка. Назвалі яе Веранікай. А праз год на сьвет зьявіліся двайняты. Калі сканаваньне паказала два зародка, Коні была на сёмым небе ад шчасьця. У яе сям'і зьявяцца двайняты, як выдатна. Яна думала, Гары таксама ўзрадуецца. — Бачу, ты задаволеная, — холадна адзначыў ён. — Разам чацьвёра. Поўны камплект. Можна апусьціць заслону над усёй гэтай бруднай і брыдкай справай. Якое палягчэньне.
— Ты, аказваецца, здольны на вялізную сібернасьць, — прашаптала яна.
Для зьнешняга сьвету яны заставаліся цудоўнай парай. Спадар Хайес, чыя дачка Мар'яна вырасла ў маладую прыгажуню, да якой мазалі халяўкі ўсе дублінскія паляўнічыя за грашыма, па ранейшым заставаўся Коні добрым сябрам і часьцяком раіўся зь ёй па пытаньнях гатэльнага бізнэсу. Калі яе вочы часам і падаваліся яму занадта сумнымі, ён не прамовіў ні словы.
Да яго траплялі чуткі, што Гары Кейн ня вельмі добры муж. То там, то тут яго бачылі зь іншымі жанчынамі. Адданая сакратарка па-ранейшаму была ў яго на буксіры. Але гады ішлі і наглядальны спадар Хайес вырашыў, што пара, мабыць, прыйшла да нейкага кампрамісу.
Старэйшы, Рычард, добра пасьпяваў у школе і нават увайшоў у дзесятку лепшых на кубку па рэгбі сярод школьнікаў. Вераніка канчаткова вырашыла прысьвяціць сваё жыцьцё мэдыцыне. З таго часу, як ёй споўнілася дванаццаць, іншыя інтарэсы спынілі для яе існаваньне. Двайняты расьлі чароўнымі няўрымсьлівымі хлапчукамі.
Кейны дагэтуль ўладкоўвалі цудоўныя прыёмы і часьцяком паказвалася разам на людзях. Коні падышла да сваіх сарака куды больш элегантнай і выкшталцоўнай, як хтосьці іншы з шыкоўна апранутых жанчын яе пакаленьня. Яна ніколі не марнавала час на вывучэньне модных павеваў, не захаплялася купляй рэчаў ад куцюр, што цалкам магла сабе дазволіць, але заўжды выглядала файна.
Яна не была шчасьлівая. Вядома, яна не была шчасьлівая. Але Коні разумела, шмат хто жыве выключна надзеяй, што справы пойдуць лепш, наперадзе замігціць сьвятло, чорна-белая кінастужка іх жыцьця ператворыцца ў каляровую.
Магчыма, так жыве большасьць людзей, і ўсе гэтыя гутаркі аб шчасьці толькі дзіцячы лопат. За сваю доўгую працу ў гатэлі яна нагледзелася на самотных і непрыкаяных людзей. Назіраючы за пастаяльцамі, немагчыма не зазначыць гэты бок жыцьця. Ды і большасьць чальцоў розных дабрачынных камітэтаў ладзяць бясконцыя сустрэчы за ранішняй кавай проста імкнучыся неяк прыхаваць пустэчу свайго жыцьця.
Яна прачытала плойму кніг, бачыла ўсе п'есы, што жадала, некалькі разоў езьдзіла ў Лёндан.
Гары ніколі не знаходзіў часу правесьці адпачынак зь сям'ёй. Так ён казаў. Яе бянтэжыла, ці прымячаюць дзеці, што паплечнікі бацькі езьдзяць у адпачынак з жонкамі і дзецьмі. Але дзеці часьцяком вельмі неназіральны. Іншыя жанчыны езьдзілі замежжа з мужамі, Коні ніколі. У Гары адна вандроўка зьмяняла іншую. Па яго словам, гэта заўжды мела дачыненьне да працы. Безумоўна цікава, якія, ўласна, справы можа мець яго страхавая кампанія на поўдні Іспаніі ці на напярэдадні адчыненым курорце на грэцкіх выспах. Але яна не задавала пытаньняў.
Гары шукаў сэксу. Гэтага яна яму даць не магла. Няшчыра зь яе боку было адмаўляць яму ў магчымасьці дзесьці знайсьці тое. Яна не раўнавала яго ні да Сабіны Кэсі, ні да іншых яго каханак. Неяк адна зь сябровак са сьлязамі паскардзілася Коні на здраду мужа. Яе даводзіла да ўтрапёнасьці думка аб тым, што ён робіць зь іншай жанчынай тое ж, што рабіў зь ёй. Коні гэта цалкам не хвалявала.
Яна б лічыла за лепшае, каб ён меў тага кшталту рэчы па-за хатай, і быў любячым сябрам у колу сваёй сям'і. Яна была бы шчасьлівая падзяліць зь ім яго спальню, пляны, надзеі і мроі. Няўжо яна прагне зашмат? Ці не занадта сурова адмовіць ёй ва ўсім толькі таму, што яна апынулася няздольнай любіцца зь ім так, каб гэта давала яму задавальненьне? Урэшце яна нарадзіла яму чацьвярых дзяцей.