Ёй падавалася, яна стаіць тут шмат часу, але ніхто нават не зварухнуўся, мабыць, прайшло ўсяго пару сэкунд.
Тут Жак загаварыў. — Спадзяюся, зараз ты задаволеная, — яго язык заплятаўся.
Астатнія маўчалі.
Голас Коні прагучаў як заўжды чыста і роўна. — Не, Жак. Гучыць гэта, вядома, дзіўна, але ні разу за ўсё маё жыцьцё я ня мела задавальненьня. — Вочы яе глядзелі кудысьці ўдалячынь. — Вось ужо дваццаць гадоў у мяне ёсьць грошы, якія, падавалася бы, павінны зрабіць мяне шчасьлівай. Шчыра кажучы, тага не адбылося. Вялікую частку свайго сталага жыцьця я пачувалася самотнай і прыкідвалася. Хоць для цябе гэта зараз слабае суцяшэньне.
— Што так, то так. — Яго твар, па-ранейшаму прыгожы і імпэтны адлюстроўваў цэлую буру пачуцьцяў.
Яна ведала ад Веры, што шлюб яго апынуўся няўдалым. Жонка сышла і забрала сына, якога ён любіў. Усё яго жыцьцё засяродзілася на бізнэсе. А зараз усё павалілася. — Ты ўсё атрымаеш зварот, — сказала яна.
— Няўжо, — ягоны сьмех больш пахадзіў на брэх.
— Так, там ёсьць грошы.
— Бьюся аб заклад, у панчосе альбо на Кайманавых выспах, а можа, перакладзеныя на імя жонкі, — чмыхнуў Жак.
— Нейкая частка, так ужо здарылася, сапраўды перакладзеная на імя жонкі.
Вера і Кевін глядзелі на яе, шырока адкрыўшы роты. Жак працягваў уядаць. — Жадаеш сказаць, мне пашэнціла, бо я стары бойфрэнд жонкі? — Ён ня ведаў, ці хапаць яму працягнуты выратавальны круг або шпурнуць яго ёй у твар.
— Я жадаю сказаць, што шмат каму пашчасьціць дзякуючы жонцы. Калі да раніцы ён увойдзе ў розум, мы зь ім выправімся ў банк да яго прэс-канфэрэнцыі.
— Калі гэта твае грошы, чаму ты не пакінеш іх сабе? — зьдзівіўся Жак.
— Таму што я, нягледзячы на тваю ўпэўненасьць, ня скончаная сьцерва. Вера, магу я паспаць дзесьці ў іншым месцы, напрыклад, на канапе ў пакоі з тэлевізарам?
Вера пайшла зь ёй і ахінула яе пледам. — Ты наймацнейшая жанчына, якую я калісьці сустракала, — шапнула яна.
— Ты найлепшая сяброўка, аб якой толькі можна марыць, — адказала Коні.
Хіба не выдатна было б кахаць Веру? Доўгія гады жыць разам, даглядаць квітнеючы садок, мабыць, весьці невялічкі бізнэс. — Яна змучана ўсьміхнулася сваім думкам.
— Над чым ты можаш сьмяяцца ў такі момант? — уразілася Вера.
— Нагадай потым, я табе распавяду, але ты ніколі не паверыш, — Коні скінула туфлі і прылегла на канапу.
Як ні дзіўна, яна заснула, і прачнулася толькі ад бразгату кубку аб сподку. Гэта быў Гары, бледны, з доўгай, цёмна-чырвонай паласой, што працягнулася праз усю шчаку. Яна і забыла аб гэтай падрабязнасьці мінулай ночы.
— Я прынёс табе кавы.
— Дзякуй, — яна не варухнулася, каб узяць яе.
— Я жудасна вінаваты.
— Так.
— Мне так шкада. Далібог, Коні, я быў проста не ў сабе ўначы. Я заўжды імкнуўся кімсьці стаць у гэтым жыцьці. І зараз, калі ў мяне амаль атрымалася, усё пайшло прахам. — Ён дбайна апрануўся і пагаліўся, прыгатаваўся сустрэць дзень, што абяцаў стаць самым доўгім зь дзён, пражытых ім за ўсё яго жыцьцё. Яна глядзела на яго так, нібы бачыла ўпершыню ў жыцьці. Як будуць глядзець на яго па тэлевізары іншыя: незнаёмцы, якія страцілі свае зьберажэньні, людзі, якія сутыкаліся зь ім на дзелавых сустрэчах і сьвецкіх раўтах. Прыгажун з галодным бляскам у вачах, які прагнуў у жыцьці толькі аднаго — кімсьці стаць, і не разьбіраў сродкаў у дасягненьні мэты.
Тут яна зазначыла, што ён плача.
— Ты так патрэбна мне, Коні! Усё жыцьцё ты была побач. Ты зможаш прабыць са мной яшчэ нават трохі і хоць прыкінуцца, што даравала мяне? Калі ласка, Коні, я зьнікну безь цябе. Ты адзіная здольная мне дапамагчы. — Ён уткнуў твар са сьвежым рубцом у яе калены і зарыдаў, як дзіця.
Яна не магла добра узгадаць той дзень. Гэта нагадвала спробы скласьці разам кавалачкі стужкі жахаў, што прымушае зачыняць вочы, або дакучлівага начнога кашмару. Спачатку яны выправіліся да праўнікаў, дзе яму растлумачылі ўмовы, на якіх укладзены капітал, прызначаны для навучаньня яе дзяцей. Астатнія сродкі, на яе імя, таксама разьмешчаныя вельмі надзейна, Канстанцыя Кейн багатая жанчына. Яна адчувала ў голасе адваката пагарду да яе мужа. Ды той і ня вельмі імкнуўся яе хаваць. Стары сябар яе бацькі, Т.П. Мэрфі, маўклівы і яшчэ больш сівавалосы за ранейшае, сядзеў побач. Прысутнічалі тут і бухгальтар, і кіраўнік укладаньнямі. Яны зьвярталіся да вялікага Гары Кейна так, быццам перад імі сядзеў пасрэдны махляр. У іх вачах ён такім і зьяўляўся. Яшчэ ўчора раніцай, у гэты ж час, яны ставіліся да яго з павагай, падумалася Коні. Як хутка ўсё зьмяняецца ў бізнэсе.