Пасьля пахаваньняў Роўз сабрала ўсю сваю сям'ю на фэрме. Сеўшы вакол кухеннага стала яны прыступілі да клапатліва прыгатаванага ёю абеду. На хаўтурах прысутнічала ўсяго некалькі сваякоў Шэя, іх на фэрму не запрасілі.
Роўз мела прапанову. Зараз гэтае месца зьвязана для яе зь ня вельмі прыемным ўспамінам. Ёй, Гусу і Лапіку карцела бы ўсё прадаць і рушыць ў Дублін. Яна абмеркавала пытаньне з агентам па нерухомасьці і атрымала слушнае паданьне аб кошце фэрмы. Мабыць хтосьці супраць продажу? Жадае нехта зь іх жыць тут? Не, ніхто зь іх жыць тут не жадае, так, усе яны цалкам падтрымліваюць жаданьне Роўз прадаць фэрму.
— Добра — Яна была ляканічная.
Магчыма, ім захочацца ўзяць нешта на памяць?
— Зараз? — Іх уразіла такая хуткасьць.
— Так, сёньня.
Яна зьбіралася выставіць хату на продаж на наступны ж дзень.
Гус засвоіўся ў дублінскай школе, а Лапік, узброены бліскучай рэкамэндацыяй спадарыні Нолан, атрымаў працу парцье ў маленькім гатэлі. Неўзабаве яго ўжо ўспрымалі там як чальца сям'і і запрасілі туды жыць. Гэта задаволіла ўсіх. І гады пацяклі адно за адным досыць мірна.
Роўз вярнулася да працы мэдсястры. Гус пасьпяхова скончыў школу і паступіў на курсы гатэльнага мэнэджмэнту. У свае сорак зь лішкам Роўз па-ранейшаму заставалася прывабнай жанчынай і цалкам магла зноў выйсьці замуж. Удаўцы пацыентак, якіх ёй прыходзілася даглядаць на працы, выяўлялі да яе немалую цікавасьць, але Роўз заставалася непахіснай. Ёй хапіла аднаго шлюбу без каханьня. Яна ні з кім ня злучыць сваё жыцьцё, ва ўсялякім разе, пакуль ня стрэне чалавека, якога сапраўды пакахае. Яна не лічыла сябе абдзеленай цеплынёй і пяшчотай. Далёка ня ўсе людзі здольны пахваліцца такім багацьцем, як Гус і Лапік.
Гус любіў сваю справу. Каб лепш асвоіць гатэльны бізнэс, ён з задавальненьнем хапаўся за самую цяжкую працу, згаджаўся на звышвызначаныя. Лапік заўжды браў хлопчыка на футбол і на бокс. Ён памятаў прадказаньне варожкі. — Мо яна мела на ўвазе, што я захаплюся спортам, — распавядаў ён Гусу. — Ня сам стану спартоўцам, а буду цікавіцца ім.
— Хутчэй за ўсё. — Гус усім сэрцам быў прывязаны да тага добрага, буйнага, клапатлівага чалавека.
Ніхто зь іх ніколі не загаворваў аб тое жахлівай начы. Часам Роўз пытала сябе, якія ўспаміны захаваліся ў Гуса. Яму было шэсьць, дастаткова, каб усё памятаць. Але ў дзяцінстве ў яго не зьявілася начных кашмараў ды і потым ён слухаў гутаркі аб сваім бацьку без прыкмет няёмкасьці. Адылі, ён не задаваў лішніх пытаньняў аб бацьку, і гэта яе насьцярожвала. Большасьць хлопчыкаў і дзяўчынак жадаюць ведаць пабольш. Магчыма, Гус ведаў досыць.
Гатэль, у якім працаваў Лапік, прыналежаў немаладой пары. Яны сказалі Лапіку, што неўзабаве плянуюць сысьці на супакой, чым моцна зьбянтэжылі яго. Вось ужо шмат гадоў тут была яго хата. Гэта супала зь іншай важнай падзеяй. Гус сустрэў дзяўчыну сваёй мроі, яскравую, вясёлую. Мэгі вучылася на кухара і адрозьнівалася паўночна-ірляндзкім досьціпам і ўпэўненасьцю. Па меркаваньні Роўз, яна ідэальна яму падыходзіла; зь ёй ён будзе, як за каменным мурам.
— Я заўжды думала, што буду раўнаваць, калі Гус знойдзе сабе дзяўчыну. Але зусім не, я шчасьлівая за яго.
— А я заўсёды думала, што маёй сьвякрухай стане нейкая ад’яда, а атрымала вас, — сьмяялася ў адказ Мэгі.
Усё, чаго яны зараз прагнулі, разам працаваць у гатэлі. Яны нават падумвалі набыць невялічкі кавалак зямлі і будавацца на ім.
— Не маглі б вы набыць мой гатэльчык? — пацікавіўся Лапік. Гэта было б менавіта тое, што трэба, але ім, зразумела, не пацягнуць.
— Калі для мяне знойдзецца там куток, я дам вам грошай, — умяшалася ў гутарку Роўз.
Хіба можна знайсьці лепшае ўжываньне яе зьберажэньням? Калі яшчэ прадаць дублінскую кватэру, грошай цалкам хопіць. Тады ў Лапіка і Гуса будзе хата. Маладая пара здолее пачаць сваю справу. Ёй самой будзе дзе прыхіліць галаву, калі пачнуцца наваражоныя ёй хваробы. Вядома, грэшна і нават недарэчна верыць у прадказаньні, але ўвесь гэты дзень, дзень цыганкі Элы, дагэтуль зь дзіўнай выразнасьцю стаяў у яе прад вачыма. Дзень, калі Шэй згвалтаваў яе.
Нялёгка апынулася пачынаць бізнэс. Безьліч часу сышло ў іх на вывучэньне рахункаў. Выдаткі значна перабольшвалі прыбыткі.
Лапік разумеў, справы ідуць ня лепшай выявай. — Я магу прынесьці пабольш вугалю наверх, — спрабаваў ён дапамагчы хоць неяк.