І яны імкнуліся.
Лапік адшукаў для хосьпіса ўжываны більярдны стол і даваў урокі. Гус з Мэгі уладкоўвалі кулінарныя шоў. Месяцы міналі лёгка і шчасьліва. Хоць Роўз і схуднела, і рухалася ўсё марудней, яна ўпэўнівала, што не выпрабоўвае болю і патрабуецца не ў патолі, а ў добрай кампаніі і ў запале. Прынамсі яе мазгі пакуль працуюць, казала яна.
Яе мазгі працавалі занадта добра для Гуса і Мэгі, якія ня здолелі прыхаваць ад яе неспадзяваную катастрофу. Страхавая інвэстыцыйная кампанія, у якую яны ўклалі ўсе грошы, збанкрутавала. Бывай гатэль, бывай надзеі, мары, будучыня. У іх заставалася адзіная надзея, схаваць гэта ўсё ад Роўз. Хай яна памрэ, не пазнаўшы аб здарэньні. У рэшцы рэшту, зараз яна такая слабая, што яны ўсё роўна ня маюць магчымасьці браць яе дахаты, як на пачатку хваробы, на нядзельныя абеды зь яе ўнучкамі. Адзіная рэч падтрымлівала іх ў гэтым адчаю, Роўз не пазнае, што яе інвэстыцыі у іх будучыню згубленыя.
Але яны ня здолелі тое ўтаіць.
— Вы павінны распавесьці мне, у чым справа, — абвясьціла яна Гусу і Мэгі. — Вы ня сыдзеце з палаты, пакуль ня скажаце мне, што адбылося. Мне засталося колькі тыдняў. Не прымусіце ж вы мяне правесьці іх у пакутлівых здагадках. Я навыдумляю сабе такіх жахаў, зь якімі нішто не параўнуецца.
— Што на ваш погляд было бы горш за ўсё? — спытала Мэгі.
— Дрэнна зь дзяўчынкамі? — Яны пакруцілі галовамі. — З кімсьці з вас? З Лапікам? Хтосьці хварэе? — Яны зноў сказалі не. — Што ж, з ўсім астатнім мы зладзімся, — усьміхнулася яна. Вочы на худзенькім твары яскрава зьзялі.
Яны распавялі ёй усё. Як у газэтах зьявіліся паведамленьні аб зьніклых фондах. Як кампанія адмовілася плаціць па сваіх абавязальніцтвах. Як праўдападобна выступіў па тэлевізары Гары Кейн і паабяцаў, што ўкладчыкі ня страцяць свае інвэстыцыі, банк выплаціць кампэнсаваньня, але людзі пакуль баяцца, ніякай зразумеласьці.
Па пашчэнкам Роўз пацяклі сьлёзы. Цыганка Эла нічога не казала ёй аб тым. Яна кляла сябе за давер да варажбіткі. Яна ганьбіла Гары Кейна і яго блізкіх за прагнасьць і злачынства. Ніколі яны ня бачылі яе такой разьюшанай.
— Я ведаў, ня варта табе казаць, — маркотна прамармытаў Гус.
— Не, вядома вы павінны былі мне сказаць. Пакляніцеся, што з гэтага часу будзеце распавядаць мне аба ўсім. Калі вы скажаце мне, што ўсё добра, і падманяце, я пазнаю і я ніколі вам не дарую.
— Я буду паказваць табе кожную старонку газэт, маці.
— А калі ён не пакажа, я пакажу, — паабяцала Мэгі.
— І яшчэ, маці. Нават калі гэта здарыцца. Ты ж ведаеш, мы абавязкова знойдзем іншую працу, і ты ведаеш, Лапік заўсёды будзе з намі.
— Зразумела, яна ведае гэта, — з абурэньнем выгукнула Мэгі.
А праз некалькі дзён яны прынесьлі ёй ліст з банка. З рэзэрвовых фондаў выплачваецца кампэнсаваньне. Іх укладаньня ня зьніклі. Яна найуважлівай выявай учыталася нават у дробны шрыфт, каб нічога не абмінуць.
— Лапік разумее, якія блізкія мы былі да таго, каб усё страціць? — спытала яна.
— Разумее на сваім узроўні, — адказала Мэгі, і з глыбокім палягчэньнем Роўз упэўнілася, што пакідае брата ў надзейных руках.
Яна памерла супакоенай.
Ёй не давялося пазнаць, што жанчына, якая назвалася Сабінай Кэсі, патэлефанавала ў гатэль і папрасіла аб істотных рэінвэстыцыях чынам пакрыцьця атрыманага гатэлем кампэнсаваньня. Спадарычня Кэсі нагадала, што ў акалічнасьцях тага кшталту суполкі з абмежаванай адказнасьцю не выплачваюць укладчыкам кампэнсаваньне. Атрыманыя Нэйламі грошы за іх гатэль паступілі з асабістых сродкаў спадара Кейна, які ў сваім новым распачынаньні патрабуецца ў падтрымцы тых, чый інтэрас ён дапамог захаваць у складаны час.
Дамова суправаджалася элемэнтам таемнасьці, што атрымаў назоў прыватнасьці. Паперы выглядалі надзвычай паважна, але іх не загадалі праводзіць праз справаздачнасьць звычайнай выявай. Ня варта ўблытваць бухгалтэрыю ў джэнтэльмэнскую дамову.
Спачатку азначаная сума была досыць сьціплая, але паступова рабілася ўсё болей. Гэта турбавала Гуса і Мэгі. Але ж іх выцягнулі з агню, калі спусташэньне падавалася непазьбежным. Магчыма, ваганьні і хадня вакол ды каля зьяўляюцца агульнапрынятай практыкай у сучасным бізнэсе. Спадарычня Кэсі распавядала аб сваіх паплечніках у такім стрыманым, паважлівым тоне, быццам гаворка ішла аб людзях, нададзеных неабсяжнай уладай, ісьці насуперак якім можа толькі шаленец.
Гус разумеў, яго маці, будзь яна жывая, не ўхваліла бы ўсё гэта. Таму ўласная наіўнасьць і гатовасьць ісьці на павадку ў спадарычні Кэсі турбавала яго яшчэ больш. Яны нічога не казалі Лапіку. Проста імкнуліся эканоміць. Мусілі абыйсьціся бяз новага бойлеру, у куплі якога даўно насьпела неабходнасьць. У вітальні пакінулі старое дывановае пакрыцьцё, прыхаваўшы абшарпаны кавалак ля ўваходу танным кілімком. Але Лапік адчуваў, нешта кепска, і гэта турбавала яго. Чыньнік крыўся не ў недахопе пастаяльцаў, іх як раз было да халеры. Але Багатыя Ірляндзкія Сьняданкі былі зусім не такія багатыя, як ім належала, і Мэгі сказала, што Лапіку больш ня трэба хадзіць на рынак за сьвежымі кветкамі, яны занадта дарагія. А калі адна са стольніц звольнілася, новую на яе месца ня ўзялі.