— Не ўяўляю, як гэта магчыма, — нечакана сказала Мэгі. — Вы значна прыгажэй.
Канстанца сьціпла падзякавала яе і выняла сваю чэкавую кніжку. Яна прадыктавала каардынаты сваіх сяброў, чые паслугі ёй карцела прапанаваць ім для прывядзеньня гатэля ў парадак. Ні на адну хвілю не ўсумніліся яны ў яе шчырасьці. Яна сказала, што бязь іх у яе ніколі не хапіла бы інфармацыі і мужнасьці зрабіць тое, што яна мае намер зрабіць. З гэтага часу жыцьцё пойдзе па-іншаму. Яны павінны быць упэўненыя, што грошы па праве прыналежаць ім і будуць пакрытыя ёй, калі колы пачнуць круціцца.
— Я слушна зрабіў, што распавёў Канстанцы? — Лапік месцы сабе не знаходзіў. Раней ён ніколі нікому не распавядаў аб іх справах. Яны выглядалі не занадта ветліва, калі ён зьявіўся ў дзьвярах са сваёй госьцейкай, і гэта напалохала яго. Але зараз, колькі ён у стане быў зразумець, усё ўладкавалася найлепшай выявай. Куды лепш, як ён мог спадзявацца.
— Так, Лапік, слушна, — супакоіў яго Гус. Сказана гэта было надзвычай спакойна, але Лапік зразумеў, пляменьнік вельмі задаволены ім.
Бадай, ва ўсіх стала лягчэй на сэрцы. Усяго некалькі гадзін таму, калі Гус і Мэгі дапамагалі яму вучыць італьянскія словы, нэрвы ў іх былі нацягнутыя да апошняга. Зараз, у чым бы ні складаўся чыньнік, напруга, падаецца, сышла.
Трэба распавесьці ім, як добра ён адказаў на ўроку. — Усё сёньня прайшло файна. Вы ж ведаеце, я баяўся ня ўспомніць словы, але я ўспомніў, усе да адзінага, — ён прамянеў ад радасьці.
Мэгі кіўнула, не адважваючыся загаварыць. Яе вочы падазрона бліскацелі.
Канстанца вырашыла прыйсьці на дапамогу. — Вы ведаеце, што мы зь Лярэнца сёньня адказвалі разам? Мы выдатна зладзіліся.
— Локці, лыткі ды гарлякі? — усьміхнуўся Гус.
— Вох, ня толькі, яшчэ калены і бароды, — адказала Канстанца.
— Il ginocchio e la barba, — падхапіў Лапік.
— Вам вядома, што Лапік спадзяецца пабачыць гэтую сям'ю ў Рыме? — пачала Мэгі.
— Так, мы ўсе аб тым ведаем. І ўлетку, калі мы ўсе паедзем у Рым, мы іх абавязкова ўбачым. У Сыньёры ўсё пад кантролем.
Канстанца сышла.
Яны селі побач, тры чалавека, якія заўсёды будуць жыць разам. У чым Роўз ніколі не сумнявалася.
ФІЁНА
Фіёна працавала ў кавярні буйнай гарадзкой лякарні.
Яна часта казала, што гэта не лягчэй, як быць мэдсястрой, толькі адсутнічаюць нават такія дадатныя моманты, як магчымасьць дапамагаць людзям. Яна бачыла бледныя, зьбянтэжаныя твары людзей, якія чакаюць прыёму лекара, тых, хто прыйшоў даведацца кагосьці хворага, каму чэзьне, шумных, непаслухмяных дзетак, якія адчуваюць, што нешта ня так, але не разумеюць, у чым справа.
Час ад часу здаралася нешта цудоўнае, напрыклад, аднойчы ўбег мужчына з крыкам: — У мяне няма рака, у мяне няма рака! — І ён цалаваў Фіёну і паціскаў рукі ўсім прысутным. Для яго гэта, вядома, выдатна, і ўсе ўсьміхаліся яму. Адылі ў кагосьці з тых, хто яму ўсьміхаўся, магчыма, рак ёсьць. Але яму тое не ў галаве.
За гарбату, каву, печыва трэба браць плату, але з засмучанага чалавека грошы не заўсёды возьмеш. Чалавека, які выпрабоўвае шок, часам ледзь ня сілам маецца прымушаць выпіць гарачай салодкай гарбаты. Фіёне карцела, каб посуд у іх быў не папяровы. Але немагчыма перамыць такую плойму кубкаў і сподкаў. Гэтулькі людзей кожны дзень праходзіць. Шмат хто ведае яе па імі і заводзіць зь ёй гутарку проста каб адцягнуцца ад уласных думак.
Фіёна заўжды старалася выглядаць радасна і ярка, бо ім гэта патрэбна. Гэтая дзяўчынка-крошка завязвала на гладка зачэсаных валасах вялікі бант і насіла моцныя акуляры, што рабілі яе немалыя вочы яшчэ больш. У прасторным пакоі чаканьня было цёпла і Фіёна на працы хадзіла ў суколцы і кароткай чорнай спаднічцы. Яна набыла суколкі з назвамі дзён тыдня і выявіла, што людзям гэта падабаецца. — Я і ня ведаў, які сёньня дзень тыдня, пакуль не пабачыў Фіёну, — казалі адны. — Добра, што тут не напісана проста студзень, люты, сакавік, — жартавалі іншыя. Фіёна і яе дні тыдня служылі нязьменнай тэмай для гутаркі.
Часам Фіёна марыла, як адзін з гожых лекараў спыніцца, паглядзіць у яе вялізныя вочы і скажа, што яна тая, каго ён шукаў усё сваё жыцьцё.
Але нічога падобнага не здаралася. І Фіёна зразумела, гэта, хутчэй за ўсё, ніколі не адбудзецца. Лекары сустракаліся зь дзеўчынамі свайго кола, іншымі лекарамі, дачкамі лекараў. Яны ня стануць глядзець у вочы дзяўчынкі, што падае ім папяровыя кубачкі з кавай. Годзе марыць, сказала яна сабе.
Да дваццаці год у Фіёны засталося не зашмат ілюзій датычна сустрэч з мужчынамі. Не прыдатна яна для тага. Вось узяць яе сябровак, Гранію і Брыджэт Данн. Варта ім толькі зрабіць крок за дзьверы і яны сустракаюць хлопцаў. Хлопцаў, зь якімі часам застаюцца на ноч. Фіёна ў курсе, бо яе часта просяць забясьпечыць алібі. — Я застаюся ў Фіёны, — лепшае адмаўленьне.